LJUBLJANSKI
ŠKOFIJSKI LIST
Leto 1928.	Ljubljana,	21.	junija	1928.	Štev.	4.
32.
Okrožnica „Miserentissimus Redemptor“ papeža Pija XI. o splošni spravi, ki smo jo dolžni presv. Srcu Jezusovemu.
LITTERAE ENCYCLICAE
Al) VENERABILES FRATRES — PATRIARCHAS PRIMATES ARCHI-EPISCOPOS EPISCOPOS — ALIOSQUE LOCORUM ORDINARIOS — PACEM ET COMMUNIONEM CUM APOSTOLICA SEDE HABENTES
DE COMMUNI EXPIATIONE SACRATISSIMO CORDI IESU DEBITA
PIUS PP. XI.
VENERABILES FRATRES SALUTEM ET APOSTOL ICAM BENEDICTIONEM
Miserentissimus Redemptor noster cum in ligno Crucis salutem humano generi peperisset, ante quam de hoc mundo ad Patrem adsoenderet. anxios ut consolaretur apostolos discipulosque suos: »Ecce — inquit — ego vobiscum sum omnibus diebus usque ad consummationem saeculi«.1 Vox quidem ista, sane periucunda, omnis est spei effectix ac securitatis: eademque, Venerabiles Fratres, facile Nobis succurrit, quotiescumque de editiore hac quasi specula et universam hominum societatem tantis malis miseriisque laborantem et Ecclesiam ipsam, oppugnationibus sine ulla mora pressam insidiisque, circumspicimus. Divina enim eiusmodi promissio, quemadmodum initio iacentes apostolorum erexit animos erectos-que ad evangelicae doctrinae semina per orbem terrarum iacienda incendit atque inflammavit, ita Ecclesiam deinceps adversus portas inferi aluit ad victoriam. Adfuit profecto Dominus Iesus Christus nullo non tempore Ecclesiae suae; at praesentiore tamen auxilio praesidioque tum adfuit, cum ea gravioribus periculis incommodisve conflictata est, suppeditante scilicet remedia, ad temporum rerumque condicionem apta admodum, divina illa Sapientia, quae »attingit a fine usque ad finem fortiter et disponit omnia suaviter«2. Sed ne recentiore quidem aetate »abbreviata est manus Domini«3, praesertim cum error irrepsit et satis late propagatus est, unde metuendum fuit, ne hominibus ab Dei amore ac consuetudine prohibitis Christianae vitae fontes quodammodo arescerent. Quae vero, cum sese
1 Matth. 28, 30
2 Snp. 8, 1.
3 Is. 59, 1.
Mariae Margaritae Alacoque conspiciendum dedit, amantissimus Iesus conquestus est, quae praeterea ab hominibus, in ipsorum demum profectum, exspectare se ac velle significavit, ea cum alii e populo fortasse adhuc ignorent, neglegant alii, placet, Venerabiles Fratres, de honestae, quae dicitur, satisfactionis officio, quo erga Cor Iesu Sacratissimum obstringimur, affari vos aliquantulum, hac quidem mente, ut gregem quisque vestrum, quicquid vobiscum communicaverimus, studiose doceatis atque ad exsequendum excitetis.
Inter cetera infinitae Redemptoris nostri benignitatis documenta, illud potissimum elucet, quod, defervescente christifidelium caritate, ipsa Dei caritas ad honorandum peculiari cultu proposita est eiusque bonitatis divitiae late patefactae sunt per eam religionis formam qua Sacratissimum Cor Iesu colitur, »in quo sunt omnes thesauri sapientiae et scientiae absconditi«4. Nam, ut quondam humanae genti e Noetica arca exeunti amici foederis signum illucescere Deus voluit, »arcum apparentem in nubibus«5, sic turbulentissimis recentioris aevi temporibus, cum vaferrima omnium serperet haeresis illa ianseniana, amori in Deum pietatique inimica, quae Deum non tam diligendum ut patrem quam extimescendum ut implacabilem iudicem praedicabat, benignissimus Iesus Cor suum Sacratissimum, quasi pacis et caritatis vexillum, elatum gentibus ostendit, haud dubiam portendens in certamine victoriam. Siquidem apposite f. r. decessor Noster Leo XIII, in Litteris Encvelicis »Annum Sacrum«, tantam cultus Sacrattissimi Cordis Iesu opportunitatem admiratus, edicere non dubitavit. > Cum Ecclesia per proxima originibus tempora caesareo iugo premeretur, conspecta sublime adolescenti imperatori crux amplissimae victoriae, quae mox est consecuta, auspex simul atque effectrix. En alterum hodie oblatum oculis auspicatissimum divinissimumque signum: videlicet Cor Iesu sacratissimum, superimposita cruce, splendidissimo candore inter flammas elucens. In eo omnes collocandae spes; ex eo hominum petenda atque exspectanda salus.«
Ac iure id quidem, Venerabiles Fratres; in illo enim auspicatissimo signo atque in ea, quae exinde consequitur, pietatis forma nonne totius religionis summa atque adeo perfectioris vitae norma continetur, quippe quae et ad Christum Dominum penitus cognoscendum mentes conducat expeditius et ad eundem vehementius diligendum pressiusque imitandum animos inflectat efficacius? Nemo igitur miretur, hanc probatissimam religionis formam decessores Nostros continentur et a calumniatorum criminationibus vindicasse et summis laudibus extulisse et vehementi provexisse studio, prout temporum rerumque rationes postularent. Dei autem adspirante numine factum est ut pia christifidelium erga Sacratissimum Cor Iesu voluntas maiora in dies incrementa caperet; hinc piae illae passim excitatae sodalitates divini Cordis cultui promovendo; hinc consuetudo illa sacrae Synaxis, ad Christi Iesu optatum prima cuiusque mensis feria sexta suscipiendae, quae quidem consuetudo passim hodie obtinet.
At certe inter cetera illa, quae proprie ad Sacratissimi Cordis cultum pertinet, pia eminet ac memoranda est consecratio, qua, nos nostraque omnia aeternae Numinis caritati accepta referentes, divino Iesu Cordi devovemus. Eiusmodi autem devotionis officium, cum, quantum averet sibi ab hominibus reddi, non tam iure suo quam immensa in nos caritate permotus, Salvator Noster innocentissimam Cordis sui discipulam Mar-
1 Coloss. 2, 3.
5 Gen. 2, 14.
garitam Mariam docuisset, ipsamet, cum suo pietatis magistro Claudio de la Colombiere, prima omnium praestitit; secuti sunt, procedente tempore, singuli homines, deinde privatae familiae et consociationes, denique vel ipsi magistratus, civitates et regna. Quoniam autem, superiore, aetate atque hac ipsa nostra, impiorum hominum machinationibus huc deventum est, ut detrectatum Christi Domini imperium bellumque in Ecclesiam publice commotum sit, latis legibus scitisque populorum promotis iuri divino ac naturali repugnantibus, irnmo vel comitiis habitis conclamantium, »Nolumus hunc regnare super nos«:0 ex ea profecto consecratione, quam diximus, una omnium vox veluti erumpebat atque ex adverso opponebatur acerrime clientum Sacratissimi Cordis ad vindicandam eius gloriam et asserenda eius iura: »Oportet Christum regnare:7 Adveniat regnum tuum.« Ex quo tandem factum feliciter, ut universitas ipsa generis humani quam Christus, in quo uno instaurantur omnia8, nativo iure possidet suam, huius saeculi initio eidem Cordi Sacratissimo a f. r. decessore Nostro Leone XIII, christiano orbe plaudente, dedicaretur.
Haec vero tam fausta tamque iucunda incepta, quemadmodum Litteris Nostris Encyclicis »Quas primas« docuimus, diuturnis optatis votisque quamplurimis Episcoporum et fidelium concedentes, Nosmet ipsi, Deo dante, tandem complevimus ac perfecimus cum, piaculari anno exeunte, Christi universorum Regis festum instituimus, sollemniter toto christiano orbe concelebrandum. Quod cum faceremus, non modo summum illud quod Christus obtinet in rerum universitatem, in societatem et civilem et domesticam, in singulos homines imperium in luce collocavimus, sed etiam gaudia iam tum illius diei praecepimus auspicatissimi, quo die omnis orbis libens volensque Christi Regis suavissimae dominationi parebit. Qua de causa tum simul ediximus, ut per constituti illius diei festi occasionem haec eadem consecratio renovaretur quotannis, ad eiusdem fructum consecrationis certius uberiusque consequendum et ad populos omnes in Corde Regis regum et Domini dominantium christiana caritate et pacis conciliatione copulandos.
Verum officiis hisce omnibus, praesertim tam frugiferae consecrationi, per sacram Christi Regis sollemnitatem veluti confirmatae, aliud accedat oportet, de quo vobiscum, Venerabiles Fratres, paulo fusius in praesenti colloqui libet: honestae satisfactionis, inquimus, seu reparationis, quam dicunt, officium Sacratissimo Cordi Iesu praestandum. Nam si illud est in consecratione primum ac praecipuum ut amori Creatoris creaturae amor rependatur, alterum sponte hinc sequitur, ut eidem increato Amori, si quando aut oblivione neglectus, aut offensa violatus sit, illatae quoquo modo iniuriae compensari debeant: quod quidem debitum reparationem vulgato nomine vocamus.
Quodsi ad utramque rem iisdem prorsus rationibus impellimur, reparandi tamen expiandique officio ob validiorem quendam iustitiae et amoris titulum tenemur: iustitiae quidem, ut irrogata Deo nostris flagitiis expietur offensa et violatus ordo paenitentia redintegretur; amoris vero, ut Christo patienti ac »saturato opprobriis compatiamur« eique nonnihil solacii pro tenuitate nostra afferamus. Peccatores enim cum simus omnes mullisque onerati culpis, non eo solo cultu Deus noster nobis est honorandus, quo vel eius summam Maiestatem debitis obsequiis adoremus, vel eius supremum dominium precando agnoscamus, vel eius infinitam
6 Luc. 19, 14.
7 I Cor. 15, Ž5.
s Eph. 1, 10.
largitatem gratiarum actionibus laudemus; sed praeterea Deo iusto vindici satisfaciamus oportet »pro innumerabilibus peccatis et offensionibus et negligentiis« nostris. Consecrationi igitur, qua Deo devovemur et sancti Deo vocamur, ea sanctitate ac firmitate quae ut docet Angelicus9, consecrationis est propria, addenda est expiatio, qua penitus peccata exstinguantur, ne ferte indignitatem nostram impudentem reverberet summae iustitiae sanctitas munusque nostrum potius arceat invisum quam gratum suscipiat.
Hoc autem expiationis officium humano generi universo incumbit, quippe quod ut christiana docemur fide, post Adae miserandum casum, hereditaria labe infectum, concupiscentiis obnoxium et miserrime depravatum, in perniciem detrudendum fuisset sempiternam. Id quidem superbi hac nostra aetate sapientes veterem Pelagii errorem secuti, inficiantur, nativam quandam virtutem humanae naturae iactantes quae suapte vi ad altiora usque progrediatur; sed falsa haec humanae superbiae commenta reiicit Apostolus, illud nos admonens: »natura eramus filii irae«10. Et sane iam ab initio communis illius expiationis debitum quasi agnovere homines et Deo sacrificiis vel publicis placando, naturali quodam sensu aucti, operam dare coeperunt.
At nulla creata vis hominum sceleribus expiandis erat satis, nisi humanam naturam Dei Filius reparandam assumpsisset. Quod quidem ipse hominum Salvator sacri Psaltis ore nuntiavit: »Hostiam et oblationem noluisti, corpus autem aptasti mihi; holocautomata pro peccato non tibi placuerunt: tunc dixi: Ecce venio«11. Et reapse »vere languores nostros ipse tulit et dolores nostros ipse portavit; vulneratus est propter iniquitates nostras«12 et »peccata nostra ipse pertulit in corpore suo super lignum .. .13 delens quod adversus nos erat chirographum decreti, quod erat cotrarium nobis, et ipsum tulit de medio affigens illud cruci.. ,14 ut peccatis mortui iustitiae vivamus«15.
Quamquam vero copiosa Christi redemptio abunde nobis »omnia delicta donavit«16, ob miram tamen illam divinae Sapientiae dispensationem, qua in carne nostra adimplenda sunt quae desunt passionum Christi pro corpore eius quod est Ecclesia 17, etiam laudibus et satisfactionibus, »quas Christus in nomine peccatorum Deo persolvit« nostras quoque laudes et satisfactiones adiicere possumus, immo etiam debemus. At semper meminerimus oportet, totam expiationis virtutem ab uno Christi cruento sacrificio pendere, quod sine temporis intermissione in nostris altaribus incruento modo renovatur, siquidem »una eademque est Hostia, idem nunc offerens sacerdotum ministerio, qui seipsum tunc in cruce obtulit, sola offerendi ratione diversa«18; quamobrem cum hoc augustissimo Eucharistico sacrificio et ministrorum et aliorum fidelium immolatio coniungi debet ut ipsi quoque hostias viventes, sanctas, Deo placentes1" sese exhibeant. Quin immo S. Cyprianus affirmare non dubitat »sacrificium dominicum legitima sanctificatione non celebrari, nisi oblatio et sacrificium
" II. II. q. 81, a. 8 c.
10 ßph 2, 3.
11 Hebr. 10, 5—7.
13 Is. 5, 3; 4, 5.
» I Petri 2, 24.
14 Coloss. 2, 14.
1Ä I Petr. 2. 24.
10 Cf. Coloss. 2. 13.
17 Cfr. Coloss. 1, 24.
18 Conc. Trid. sess. 22. c. 2.
"> Rom. 1*2. 1.
nostrum responderit passioni«20. Quapropter nos monet Apostolus, ut »mortificationem Iesu in corpore nostro circumferentes«21, atque cum Christo consepulti et complantati similitudini mortis eius-2, non modo carnem nostram crucifigamus cum vitiis et concupiscentiis23, »fugientes eius quae in mundo est concupiscentiae corruptionem«24; sed »et vita Iesu manifestetur in corporibus nostris«25 et, aeterni eius sacerdotii participes effecti, offeramus »dona et sacrificio pro peccatis«26. Neque enim arcani huius sacerdotii et satisfaciendi sacrificandique muneris participatione ii soli fruuntur, quibus Pontifex noster Christus Iesus administris utitur ad oblationem mundam divino Nomini ab ortu solis usque ad occasum omni loco offerendam27, sed etiam Christianorum gens universa, ab Apostolorum Principe »genus electum, regale sacerdotium«28 iure appellata, debet cum pro se, tum pro toto humano genere offerre pro peccatis29, haud aliter propemodum quam sacerdos omnis ac pontifex »ex hominibus assumptus pro hominibus constituitur in iis quae sunt ad Deum«30.
Quo autem perfectius oblatio nostra nostrumque sacrificium sacrificio dominico responderit, idest amorem nostri cupiditatesque nostras immolaverimus et carnem crucifixerimus crucifixione ea mystica, de qua loquitur Apostolus, eo uberiores propitiationis atque expiationis pro nobis aliisque percipiemus fructus. Mirifica enim viget fidelium omnium cum Christo necessitudo, qualis inter caput et cetera corporis membra intercedit, item-que arcana illa, quam fide catholica profitemur, Sanctorum communione, cum singuli homines tum populi non modo coniunguntur inter se, sed etiam cum eodem »qui est caput Christus, ex quo totum corpus compactum et eonnexum per omnem iuncturam subministrationis secundum operationem in mensuram uniuscuiusque membri augmentum corporis sui facit in aedificationem sui in caritate«31. Quod quidem Mediator ipse Dei et hominum Christus Iesus, morti proximus, a Patre postularat: »Ego in eis et tu in me ut sint consummati in unum«32.
Quemadmodum igitur unionem cum Christo profitetur ac firmat consecratio, ita expiatio eamdem unionem et, culpas detergendo, inchoat et, Christi passiones participando, perficit et, victimas pro fratribus offerendo, consummat. Atque id sane miserentis Iesu consilium fuit, cum Cor nobis suum, insignia passionis praeferens ac flammas amoris ostentans, patere voluit, scilicet ut hinc infinitam peccati malitiam coniectantes, illinc Reparatoris caritatem infinitam admirati, et peccatum vehementius detestaremur et caritati ardentius vicem redderemus.
Et vere expiationis potissimum seu reparationis spiritus primas semper potioresque partes habuit in cultu Sacratissimo Cordi Iesu exhibendo, nihilque eo congruentius origini, indoli, virtuti, industriis quae huic religionis formae sunt propriae, ut rerum memoria et usus, sacra item liturgia atque Summorum Pontificum acta confirmant. Siquidem cum se
23 Ep. 63, n. 381.
21 II Cor. 4, 10.
22 Cf. Rorn. 6, 4—3.
53 Cf. Gal. 5, 24.
« II Petr. 1, 4.
55 II Cor. 4, 10.
23 Hebr. 5, 1.
57 Malach. 1, 11.
28 I Petr. 2, 9.
23 Cf. Hebr. 5, 2.
30 Hebr. 5, 1.
31 Eph. 4, 15—16.
32 Io. 17, 23.
conspiciendum Margaritae Mariae exhiberet Christus, caritatis suae infinitatem praedicans, simul, maerentis instar, tot tantasque sibi inustas ab ingratis hominibus iniurias in haec verba conquestus est, quae utinam in piorum animis insiderent nullaque unquam oblivione delerentur: »En Cor Illud — inquit — quod tantopere homines amavit beneficiisque omnibus cumulavit, quodque amori suo infinito non tantum redditam gratiam neglectum, contumelias, easque ab iis etiam illatas nonnunquam, qui amoris peculiaris debito officioque tenerentur«. Ad quas quidem culpas eluendas cum alia complura, tum haec praesertim sibi gratissima commendavit: ut eadem expiandi mente homines de altari libarent, — quam »Communionem Reparatricem« vocant, — et supplicationes item piaculares ac preces, per solidam horam productas, adhiberent, — quae »Hora Sancta« verissime appellatur; quas quidem pietatis exercitationes non modo Ecclesia probavit, sed etiam copiosis spiritualibus largitionibus locupletavit.
At enim beate regnantem Christum in coelis qui piaculares eiusmodi ritus consolari queant? Scilicet — »da amantem et sentit quod dico< — reponimus, Augustini verbis usi,33 quae in hunc locum aptissime cadunt.
Dei enim amantissimus quisque, si praeteriti temporis spatium respiciat, videt meditando intueturque Christum pro homine laborantem, dolentem, durissima quaeque perpetientem, »propter nos homines et propter nostram salutem« tristitia, angoribus, opprobriis paene confectum, immo »attritum propter scelera nostra«33* ac suo nos livore sanantem. Atque haec omnia eo verius piorum meditantur animi, quod peccata hominum ac flagitia quovis tempore perpetrata in causa fuerunt cur Dei Filius morti traderetur, eademque nunc etiam mortem ipsam per se essent Christo illatura iisdem cum doloribus maeroribusque coniunctam, quippe singula passionem Domini suo quodam modo renovare censeantur: »Rursus crucifigentes sibimetipsis Filium Dei et ostentui habentes«34. Quodsi propter peccata quoque nostra, quae futura quidem erant at praevisa, anima Christi tristis facta est usque ad mortem, haud dubium quin solacii nonnihil iam tum ceperit etiam e nostra, item praevisa, reparatione, cum apparuit illi Angelus de caelo«35, ut Cor ejus taedio et angoribus oppressum consolaretur. Atque ita Cor Illud sacratissimum, quod1 ingratorum hominum peccatis continenter sauciatur, etiam nunc mira quidem sed vera ratione solari possumus ac debemus, quandoquidem — ut in sacra quoque liturgia legitur — ex ore Psaltis Christus ipse se ab amicis suis derelictum conqueritur: »Improperium exspectavit Cor meum et miseriam, et sustinui qui simul contristaretur et non fuit, et qui consolaretur et non inveni«36.
Accedit quod passio Christi expiatrix renovatur et quodammodo continuatur et adimpletur in corpore suo mystico, quod est Ecclesia. Etenim, ut rursus Sancti Augustini37 verbis utamur, passus est Christus quidquid pati debuerat; iam de mensura passionum nihil deeet. Ergo impletae sunt passiones sed in capite; restabant adhuc Christi passiones in corpore . Quod quidem Dominus ipse lesus declarare dignatus est, cum ad Saulum »adhuc spirantem minarum et caedis in discipulos«38 loquens: »Ego sum — inquit — lesus quem tu persequeris 3!l, haud obscure significans, com-
33 In Ioannis evangeliuni, tract. XXVI, 4.
33*Is. 58, 5.
84 Hebr. G, 6.
35 Luc. 22, 43.
36 Ps. 68, 21.
37 In Ps. 8(5.
38 Act. 9, 1.
39 Act. 9, 5.
motis in Ecclesiam insectationibus, ipsum divinum oppugnari ac vexari Ecclesiae Caput. Iure igitur meritoque Christus in corpore suo mystico adhuc patiens nos expiationis suae socios habere exoptat, idque etiam ipsa nostra cum eo necessitudo postulat; nam cum simus »corpus Christi et membra de membro«40, quidquid patitur caput, omnia cum membra patiantur oportet41.
Quantopere autem huiusmodi expiationis seu reparationis necessitas hac nostra potissimum aetate urgeat, nemini non manifestum erit, qui, ut initio diximus, hunc mundum »in maligno positum«42, oculis animoque perlustraverit. Undique enim gementium ad Nos populorum clamor ad-scendit, quorum principes vel rectores vere adstiterunt et convenerunt in unum adversus Dominum et adversus Ecclesiam eius43. Per regiones quidem illas iura omnia divina et humana permisceri cernimus. Templa deiici atque everti, religiosi viri ac sacrae virgines e suis aedibus deturbari et conviciis, saevitiis, inedia, carcere affligi; puerorum ac puellarum greges e gremio Ecclesiae matris abripi atque ad eiurandum Christum et blasphemandum, ad luxuriae pessima crimina induci; Christianorum plebs universa, exanimata vehementer ac disiecta, perpetuo in discrimine aut defectionis a fide aut mortis vel atrocissimae versari. Quae profecto tam tristia sunt, ut per eiusmodi eventus praenuntiari iam nunc ac portendi dixeris »initia dolorum« illa, quae allaturus est »homo peccati extollens se supra omne quod dicitur Deus aut colitur«44.
At magis etiam d olendum, Venerabiles Fratres, quod inter ipsos fideles, sanguine Agni immaculati in baptismo ablutos gratiaque locupletatos, tot inveniantur cuiusvis ordinis homines, qui incredibili rerum divinarum ignorantia laborantes et falsis doctrinis infecti, vitiis irretitam procul a domo Patris vitam traducant, quam nec vere ifdei lumen collustrat, nec spes futurae beatitatis delectat nec ardor reficit fovetque caritatis, ut sedere in tenebris ea in umbra mortis vere videantur. Praeterea inter fideles ecclesiasticae disciplinae veterumque institutorum percrebrescit incuria, quibus vita omnis Christiana nititur, domestica societas regitur, coniugii sanctitas munitur; neglecta pronsus aut mollieribus depravata blanditiis puerorum institutio, et vel adempta Ecclesiae iuventutis christianae educandae facultas; christiani pudoris in vita cultuque praesertim muliebri lacrimabilis oblivio; fluxarum rerum effrenata cupiditas, civilium rationum immoderatio, aurae popularis captatio exlex, legitimae auctoritatis detrectatio denique verbi Dei contemptus, quo fides labefactatur ipsa vel in proximum discrimen adducitur.
Hisce vero malis veluti in cumulum accedit cum eorum ignavia atque socordia, qui, dormitantium et fugientium instar discipulorum, nutantes in fide, Christum angoribus oppressum vel Satanae satellitibus circumventum misere derelinquunt, tum eorum perfidia, qui, ludae proditoris exemplum secuti, aut temere et sacrilege de altari libant, aut ad hostium castra transfugiunt. Atque ita vel invitum subit cogitatio animum, iam propius adventare tempora de quibus Dominus Noster vaticinatus est: »Et quoniam abundavit iniquitas, refrigescet caritas multorum«45.
Quae quidem omnia quotquot pie commentati erunt fideles, facere non poterunt, quin, Christi perdolentis incensi caritate, vehementiore studio
,0 T Cor. 12, 27.
« Cf. 1 Cor. 12, 26.
I Io. 5, 19.
M Cf. Ps. 2, 2.
“ II Thessal. 2, 4.
*» Matth. 24, 12.
suas aliorumque culpas expient, Christi honorem resarciant aetemamque provehant animarum salutem. Et sane illud Apostoli: »Ubi abundavit delictum, superabundavit gratia«48 aliquo pacto ad hanc quoque aetatem nostram describendam accommodare licet; nam, aucta admodum perversitate hominum, mirifice item, Spiritu Sancto afflante, numerus fidelium utriusque sexus augetur, qui alacriore animo, pro tot illatis iniuriis divino Cordi satisfacere student, immo etiam se ipsos Christo victimas offere non dubitant. Etenim quae usque adhuc memoravimus si quis secum animo reputet amanter eademque veluti in medullis defixa habeat, fieri profecto non potest quin is non tam ab omni peccato tamquam summo malo abhorreat atque abstineat, quam se totum Dei volutati permittat, et laesum divinae Maiestatis honorem, cum continenter orando, tum' afflictationibus sponte susceptis aerumnisque, si quae inciderint, patienter toleratis, tum tota demum vita hoc expiationis studio exigenda, resarcire contendat.
Atque hinc exortae quoque sunt religiosae familiae virorum ac mulierum complures, quae ambitioso quodam famulatu diu noctuque personam quodammodo Angeli Iesum in horto consolantis gerere sibi habent pre-positum; hinc piorum hominum consociationes ab Apostolica item Sede approbatae indulgentiisque auctae, quae eandem sibi expiandi partem assumunt, idoneis religionis ac virtutum exercitationibus adimplendam; hinc denique, ut alia praetereamus, divinum honorem violatum reparandi gratia religiones inductae sollemnesque protestationes quas vocant, non modo a singulis christifidelibus, sed etiam a paroeciis, a dioecesibus, a civitatibus passim usurpatae.
Quae cum ita sint, Venerabiles Fratres quemadmodum consecrationis ritus, a tenuioribus exorsus initiis, latiusque deinde pervagatus, optatum denique cepit e Nostra confirmatione splendorem, ita huius expiationis seu piae reparationis morem iampridem sancte inductum sancteque propagatum, Nostra item apostolica auctoritate sanciri firmius sollemniusque celebrari ab universo catholico nomine percupimus. Quocirca decernimus ac mandamus ut quotannis, in festo Sacratissimi Cordis Iesu, — quod quidem hac occasione ad gradum duplicis primae classis cum octava evehi iussimus — in templis omnibus, qua late patet terrarum orbis, eadem amantissimo Salvatori Nostro, iisdem concepta verbis, secundum exemplar quod hisce Litteris subiicimus, precatio piacularis seu protestatio, ut aiunt, sollemniter recitetur, qua et culpae nostrae defleantur omnes et iura Christi summi Regis ac Domini amantissimi violata resarciantur.
Non est profecto, Venerabiles Fratres, cur dubitemus, quin ex hac sancte instaurata religione, atque universae Ecclesiae imperata, multa ac praeclara bona non modo singulis hominibus, sed sacrae etiam et civili et domesticae societati obveniant, quandoquidem ipse Redemptor noster Margaritae Mariae spopondit »eos omnes qui hoc honore Cor suum affecissent, caelestium gratiarum copia cumulatum iri«. Peccatores quidem »videntes in quem transfixerunt«47, et totius Ecclesiae gemitibus fletibusque commoti, de iniuriis Summo Regi illatis dolendo, »redibunt ad cor«48, ne forte in culpis suis obfirmati, cum Eum, quem pupugerunt, viderint »venientem in nubibus caeli«40 sero et frustra plangant se super Eum50. Iusti vero iusti-ficabuntur et sanctificabuntur adhuc51, et servitio sui Regis, quem tam
10 Rom. 5. 20.
47 Io. 19, 37.
4S 46 S
4» Matth’ 26, 64.
50 Cf. Apoc. 1, 7.
51 Cf. Apoc. 22, 11.
contemptum et oppugnatum, tot tantisque contumeliis affectum cernunt, novo se totos ardore devovebunt; sed imprimis studio salutis animarum provehendae flagrabunt, cum questum illum divinae Victimae perpendere consueverint: »Quae utilitas in sanguine meo?«52 ac simul gaudium quod erit Sacratissimo eidem Cordi Iesu »super uno peccatore poenitentiam agente«53. Atque illud praecipue optamus vehementer speramusque fore, ut ea divini iustitia Numinis, quae propter decem iustos misericors Sodomis pepercisset, multo magis hominum generi universo sit parcitura, a fidelium communitate, una cum Christo Mediatore et Capite, omnium loco ac nomine comprecantum, suppliciter invocata et placata feliciter. Hisce denique votis inceptisque Nostris praesens arrideat Virgo Dei Parens benignissima, quae, cum Iesum nobis Redemptorem ediderit, aluerit, apud crucem hostiam obtulerit, per arcanam cum Christo coniunctionem eiusdemque gratiam omnino singularem, Reparatrix item exstitit pieque appelatur. Cuius Nos confisi apud Christum deprecatione, qui unus cum sit »Mediator Dei et hominum«54, suam sibi Matrem adsciscere voluit peccatorum advocatam gratiaeque ministram ac mediatricem, caelestium munerum auspicem pater-naeque benevolentiae Nostrae testem, vobis Venerabiles Fratres, vestrisque curis concredito gregi universo, apostolicam benedictionem peramanter impertimus.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die VIII mensis Maii anno MDCCCCXXVIII, Pontificatus Nostri septimo.
PIUS PP. XI.
Precatio piacularis ad Sacratissimum Cor Iesu.
Iesu dulcissime, cuius effusa in homines caritas, tanta oblivione, negligentia, contemptione, ingratissime rependitur, en nos, ante altaria tua provoluti, tam nefariam hominum socordiam iniuriasque, quibus undique amantissimum Cor tuum afficitur, peculiari honore resarcire contendimus.
Attamen, memores tantae nos quoque indignitatis non expertes aliquando fuisse, indeque vehementissimo dolore commoti, tuam in primis misericordiam nobis imploramus, paratis, voluntaria expiatione, compensare, flagitia non modo quae ipsi patravimus, sed etiam illorum, qui, longe a salutis via aberrantes, vel te pastorem ducemque sectari detrectant, in sua infidelitate obstinati, vel, baptismatis promissa conculcantes, suavissimum tuae legis iugum excusserunt.
Quae deploranda crimina, cum universa expiare contendimus, tum nobis singula resarcienda proponimus: vitae cultusque immodestiam atque turpitudines, tot corruptelae pedicas innocentium animis instructas, dies festos violatos, exsecranda in Te tuosque Sanctos iactata maledicta atque in tuum Vicarium ordinemque sacerdotalem convicia irrogata, ipsum denique amoris divini Sacramentum vel neglectum vel horrendis sacrilegiis profanatum, publica postremo nationum delicta, quae Ecclesiae a Te institutae iuribus magisterioque reluctantur.
Quae utinam crimina sanguine ipsi nostro eluere possemus! Interea ad violatum divinum honorem resarciendum, quam Tu olim Patri in cruce satisfactionem obtulisti quamque cotidie in altaribus renovare pergis, hanc eandem nos tibi praestamus, cum Virginis Matris, omnium Sanctorum,
» Ps. 19, 10.
r’3 Luc. 15, 4.
54 I Tini. 2, 5.
piorum quoque christifidelium expiationibus coniunctam, ex animo spondentes, cum praeterita nostra aliorumque peccata ac tanti amoris incuriam firma fide, candidis vitae moribus, perfecta legis evangelicae, caritatis potissimum, observantia, quantum in nobis erit, gratia tua favente, nos esse compensaturos, tum iniurias tibi inferendas pro viribus prohibituros, et quam plurimos potuerimus ad tui sequelam convocaturos. Excipias quaesumus, benignissime lesu, B. Virgine Maria Reparatrice intercedente, voluntarium huius expiationis obsequium nosque in officio tuique servitio fidissimos ad mortem usque velis, magno illo perseverantiae munere, continere, ut ad illam tandem patriam perveniamus omnes, ubi Tu cum Patre et Spiritu Sancto vivis et regnas Deus in saecula saeculorum. Amen.
33.
Praznik angelov varihov, god sv. Stanislava Kostka, sv. Janeza Vianneya in sv. Terezije Deteta Jezusa.
Pri pastoralnih konferencah in pri konferencah Sodalitatis Ss. Cordis Jesu so gg. dušni pastirji izrazili željo, naj bi se šk. ordinariat obrnil s prošnjo do sv. stolice, da bi se v naši škofiji praznik angelov varihov zopet obhajal prvo nedeljo v septembru, in pa da se dovoli oficij in sv. maša v čast sv. Stanislavu Kostku in sv. Janezu Vianneyu.
Šk. ordinariat je poslal zadevno prošnjo v Rim, in sv. stolica je prošnji ugodila z reskriptom 28. decembra 1927:
1. V čast angelom varihom se v vseh župnih in kuratnih cerkvah prvo nedeljo v septembru dovoljuje ena tiha in ena peta sv. maša; oficij ni dovoljen.
2. God sv. Stanislava Kostka se praznuje 13. novembra kot navaden duplex.
3. God sv. Janeza Vianneya se praznuje 9. avgusta kot navaden duplex. — Acta Apostolicae Sedis 1928, št. 5, pa so priobčila dekret S. C. R. z dne 14. marca 1928, s katerim se praznovanje sv. Janeza Vianneya dovoljuje za vso Cerkev.
V isti številki AAS. je S. C. K. priobčila drug dekret z dne 14. decembra 1927, v katerem naznanja, da je sv. oče sv. Terezijo Deteta Jezusa proglasil za patrono vseh katoliških misijonov; in dekret z dne 14. marca 1928, v katerem se dovoljuje v čast sv. Tereziji Deteta Jezusa poseben mašni formular. V tem mašnem formularju, ki so ga doslej smeli rabiti samo karmeličani, je evangelij Matth. 18, 1—4: In illo tempore: Accesserunt discipuli ad Jesum etc. Ker evangelij ni vec de communi Virginum, zato bodo zanaprej tudi lekcije tretjega nokturna druge, nego so v dosedanjem oficiju v čast sv. Tereziji Deteta Jezusa.
Mašniki si bodo torej morali oskrbeti:
a)	oficij sv. Stanislava Kostka. (V starem brevirju je med »Officia propria pro aliquibus locis« dne 13. novembra oficij sv. Stanislava; za našo škofijo so dovoljene lekcije drugega nokturna, kakršne so v tem oficiju; za tretji nokturen pa so določene lekcije de communi Confessoris non Pontificis; škofijski ordinariat bo dal oficij natisniti na poseben list.) Mašni formular je »Os justk, oratio propria (v starem misalu oracija dne 13. novembra pro aliquibus locis; za nove misale bo za oracijo treba oskrbeti nov list, ki ga bo dal ordinariat natisniti);
b) oficij sv. Janeza V i a n n e y a in za misale list z oracijo;
c) oficij sv. Terezije Deteta Jezusa (z novimi lekcijami tretjega nokturna) in nov mašni formular.
Tu so priobčene potrebne premembe v liturgičnem direktoriju.
Addenda in Directorio liturgico pro a. 1928.
Die 8. Augusti. — Vesp. de seq., com. praec. et S. Romani M.
Die 9. Augusti. Vigilia S. Laurentii M. S. Joanuis Mariae Vian-ney C., dup., c. a. Off. ord. (ut in fol. novo); L. 9. et com. Vig. (Ant. et V. de fer.) et S. Romani in Ld. — M. c o n v. de Vig. (c. viol.) sine GL, 2. Or. S. Joan. Vian., 3. S. Romani, Ben. Dno. — M. priv. de Vig. ut supra; vel de festo, M. Os justi, Or. ppr. 2. Or. Vig., 3. S. Romani, ult. Ev. Vig. — Vesp. de seq., com. praec.
Die 2. Sept., Dom. XIV p. Pent., celebratur festivitas externa Ss. Angelorum Custodum. In omnibus ecclesiis parochialibus et curatis permittitur unica Missa cantata et altera lecta de Ss. Angelis (ex die 2. Octobr.), cum com. Dom. et S. Stephani, Praef. Trin. ult. Ev. Dom. — Ubi Missa conventualis dicitur de Dominica, in Missa cantata de Ss. Angelis nulla fit com., neque legitur Ev. Dom. in fine.
Die 3. Octobr., Officium et Missa propria ut in folio novo.
Die 12. Novembr. — Vesp. de seq., com. praec. et S. Didaci C. (Ant. Hic vir, V. Justum).
Die 13- Novembr. S. Stanislai Kostkae C., dup. c. a. Off. ord. (ut in fol. novo); L. 9. et cor. S. Didaci in Ld. (Ant. Similabo, X'. Amavit) et M. Os justi, Or. ppr. — Vesp. a Cap. de seq., com. praec. et S. Didaci (Ant. Euge serve, V. Amavit).
34.
Homiletični tečaj.
Po zgledu škofij drugih narodov bomo priredili letos o počitnicah tudi pri nas majhen homileti-čni tečaj. Namen taki prireditvi je, poživiti duhovnike v prevažni pridigarski službi in obnoviti v spominu nekatere potrebne smernice za uspešno homiletično delo. Ker gospodje izvečine težko ostajate zdoma po več dni in bi bilo to tudi združeno z večjimi stroški, bo tečaj trajal samo en dan. Ta dan bo 9. avgust. Ta edini dan bomo tembolj izrabili. Predavanja se bodo vrstila dopoldne in popoldne zdržema, in sicer o teh-le tvarinah:
1. Cerkveni govornik in Sv. Pismo. (Vseučil. prof. dr. Josip Ujci č.)
2. 0 didaskaličnih in parenetičnih govorih. (Vseučil. prof. dr. Frančišek Ušenični k.)
3. Kako izdelujmo praktično cerkvene govore? (Stolni kanonik dr. Mihael Opeka.)
4. O aktualnih tvarinah za sodobnega pridigarja. (Sem. spiritual dr. Ciril Potočnik.)
5. Primer vzornega govora iz mojstra Segnerija. (Stolni kanonik dr. Mihael Opeka.)
Predavanja bodo v veliki dvorani škofijske palače v
2.	nadstropju. Začetek ob i/>9 dopoldne in ob ]/23 popoldne. Vsako predavanje bo trajalo okrog K ure. Preostali vmesni čas se porabi za kratke razgovore o poljubnih homiletičnih zadevah.
K tečaju so vljudno vabljeni vsi duhovniki naše škofije. Kdor se ga udeleži, naj to naznani do 1. avgusta g. Karlu Grossu, semeniškemu podvodji v
Ljubljani. Kdor bi želel večer pred tečajnim dnevom ali večer po njem v semenišču prenočiti, mora to izrečno naznaniti. Za enkratno prenočišče v semenišču bo plačati 5 Din. Kdor bi pa hotel imeti v semenišču hrano, naj to tudi posebej pove in obenem pošlje naprej za zajtrk 3 Din, za kosilo 15 Din, za večerjo 12 Din. Vino posebej.
35.
Duhovne vaje za duhovnike.
Skupne duhovne vaje za duhovnike bodo letos v zavodu sv. Stanislava v Št. Vidu nad Ljubljano v času od 16. do 20. julija.
Gospodje duhovniki, ki se želijo udeležiti teh duhovnih vaj, naj se priglasijo ali škof. ordinariatu ali naravnost vodstvu Zavoda sv. Stanislava.
36.
Razne objave.
Cerkveno ljudsko petje. Župni uradi, ki še niso ustregli naročilu, objavljenem v Škof. listu 1928, str. 19, naj čirnprej pošljejo poročila glede ljudskega petja v cerkvah.
Orglarska šola. Na prošnjo ravnateljstva ogrlarske šole naj župni uradi, ki še niso poslali prispevka za šolo, to čirnprej store.
37.
Konkurzni razpis.
Razpisuje se župnija Borovec v kočevski dekaniji.
Prošnje je nasloviti na škofijski ordinariat v Ljubljani. Kot zaključni rok za vlaganje prošenj se določa 16. julij 1928.
38.
Škofijska kronika.
Odlikovanje. Z ukazom Nj. Vel. kralja z dne 15. maja 1928 je bil prevzv. g. dr. Anton Bon. Jeglič, škof ljubljanski, ob 30 letnici svojega škofovskega delovanja odlikovan z redom Karadordeve zvezde IV. vrste.
Cerkveno odlikovanje. Jakob Žust, župnik v Cerkljah ob Krki, in Franc Avsec, župnik v Lescah, sta bila imenovana za šk. duh. svetnika. Prezentiran je za župnika v Starem logu Al. P e r z, župn. v Borovcu. Premeščen je bil kaplan Janez Lončar iz Dobrniča v Horjul.
Škofijski ordinariat v Ljubljani,
dne 21. junija 1928.
Vsebina: 32. Okrožnica papeža Pija XI. »Miserentissimus Redemptor«. — 33. Praznik angelov varihov, god sv. Stanislava Kostka, sv. Janeza Vianneya in sv. Terezije Deteta i.	Jezusa.	—	34.	Homiletižni	tečaj.	— 35. Duhovne vaje za duhovnike. — 36. Razne objave.
— 37. Konkurzni razpis. — 38. Škofijska kronika.
Izdajatelj in odgovorni urednik Josip Dostal. — Za Jugosl. tiskarno v Ljubljani Karel Čeč.