N. 2139.	V.	1884.
Kirchliches Verordnungs-Blatt
für die
Lavanter Diözese.
Inhalt: I. Instructio 8. Rom. et Univ. Inquisitionis ad litteras Encyclicas Leonis P. P. XIII de secta Massonum.
II. Breve Apostolicum, quo Indulgentiae pro festo vel octava 8. P. Francisci, necnon pro novendiali supplicatione vel piis exercitiis infra mensem Octobrem conceduntur. — III. Epistola Encyclica Leonis PP. XIII, qua mandatur recitatio ss. Rosarii ac Litaniarum a prima die Octobris ad secundam consequentis Novembris. — IV. Dubia quoad recitationem officiorum votivorum. — V. Einladung jur Pränumeration auf ba« österreichische Hos- und Staaid-Handbiich der östcrr.-ungar. Monarchie pro 1885. — VI. Diözesan-Nachrichten.
i. De secta massonum
Instructio S. Romanae et universalis Inquisitionis a<l omnes catholici orbis episcopos.
Ad gravissima avertenda mala, a Massonum secta aliisque ex ea prognatis in Ecclesiam et in omnes civium ordines illata, Sanctissimus Dominus Noster Leo XIII. sapienti prorsus consilio Encyclicas Litteras „Humanum genus“ ad omnes catholici orbis Episcopos nuperrime dedit. Quibus Litteris earumdem sectarum doctrinas, finem, consilia detegit, curas Romanorum Pontificum liberandae a tam nefaria peste humanae familiae enarrat, easdem sectas iterum et Ipse damnationis et censurae nota inurit, simulque docet, qua ratione, et quibus armis sit contra illas dimicandum, quibusque remediis, illatis ab iisdem vulneribus sit medendum. — At cum Sanctitati Suae perspectum sit, tum demum ex curis suis uberes fructus sperandos esse, cum in rem tanti momenti omnium Ecclesiae Pastorum opera, consilia, labores unanimi nisu conferantur, mandavit huic Supremae Congregationi 8. Romanae et universalis Inquisitionis, ut quae agenda ipsis Pastoribus potissimum essent, apte eisdem proponeret. Quibus Summi Pontificis mandatis uti par est, Eminentissimi Patres una mecum Inquisitores Generales morem gerentes, omnibus Episcopis aliisque locorum Ordinariis hanc Instructionem dandam esse censuerant.
1.	Imprimis peroptans clementissimus Pontifex animarum saluti prospicere, vestigia sequutus Salvatoris nostri JESU CHRISTI, qui non venit vocare iustos sed peccatores ad poenitentiam, paterna voce eos omnes, qui Massonicae aliisque damnatis sectis nomen dedere, ad detergendas animae sordes et ad divinae misericordiae sinum peramanter invitat. In hunc finem eadem usus benignitate, qua eius Decessor Leo XII ad integrum anni spatium post rite vulgatas supra memoratas Apostolicas Litteras in. unaquaque dioecesi, suspendit tum obligationem denunciaudi earumdem sectarum occultos coryphaeos et duces, tum etiam reser-vationem censurarum, peculiarem facultatem concedendo omnibus confessarlis ab Ordinariis locorum adprobatis, ut eos qui vere resipuerint, et sectas deseruerint, ab iisdem censuris absolvere, et Ecclesiae reconciliare valeant. — Erit igitur sacrorum Praesulum hanc Pontificis Maximi benignitatem fidelibus suae fidei concreditis nuntiare. Facerent autem rem pastorali sua sedulitate dignam, si hoc vertente anno, quem clementiae peculiari modo addictum vult Pontifex, sacris exercitationibus, Missionum in morem, oves suas ad aeternas veritates meditandas, et spiritum rectum innovandum excitarent.
2. Mens porro est eiusdem Sanctitatis Suae, ut Eucyclicae Litterae quam diligentissime evulgentur, quo facilius omnes christifideles intelligant, quam dirum inter eos venenum serpat, quantaque eos eorumque prolem pernicies maneat nisi tempestive sibi caveant. Tum sollertissima et impensissima opera danda erit, ut remedia tam quae a Pontifice proponuntur, quam quae propria cuiusque prudentia suaserit, adhibeantur. — Primum omnium excitare in hanc rem oportet industriam sedulitatemque parochorum; deinde adsciscenda generatine eorum opera est, quibus a bonorum omnium largitore Deo facultas dicendi aut scribendi tributa est, vel quibus divini verbi annuntiandi vel christianae plebis a culpis expiandae, vel etiam iuventutis instituendae cura demandata fuerit, ut et ipsi labores suos conferant ad detegenda Massonum aliarumque damnatarum societatum impia placita et infanda molimina, et ad reducendos in viam salutis eos, qui sive temere et incaute, sive consulto et cogitato ad eas accesserint, atque ad illos praemonendos, qui nondum iu earum laqueos inciderunt.
8.	Ne quis vero errori locus fiat, cum dijudicandum erit quaenam ex his perniciosis sectis censurae, quae vero prohibitioni tantum obnoxiae sint, certum imprimis est, excommunicatione latae sententiae mulctari Massonicam aliasque eius generis sectas quae capite 2. n. 4. Pontificiae Constitutionis „Apostolicae Sedis“ designantur, quaeque contra Ecclesiam vel legitimas potestates machinantur, sive id clam sive palam fecerint, sive exegerint sive non, a suis asseclis secreti servandi juramentum.
4. Praeter istas sunt et aliae sectae prohibitae atque sub gravis culpae reatu vitandae, inter quas praecipue recensendae illae omnes, quae a sectatoribus secretum nemini pandendum, et omnimodam obedientiam occultis ducibus praestandam iureiurando exigunt. Animadvertendum insuper est, adesse nonnullas societates, quae, licet certo statui nequeat, pertineant necne ad has, quas memoravimuà, dubiae tamen et periculi plenae sunt, tum ob doctrinas, quas profitentur, tum ob agendi rationem, quam sequuntur ii, quibus ducibus ipsae coaluerunt et reguntur. Ah his etiam Sacrorum Antistites, quibus germana Christi fides et morum integritas maximae curae esse debet, noverint oves suas deterrendas et arcendas esse, et eo quidem diligentius, quod ob servatam ab iisdem quandam honestatis speciem corruptelae periculum, quod in ipsis latet, difficilius a simplicibus praesertim hominibus et adolescentibus persentiri et praecaveri poterit.
5. Eem proinde facient sacri Pastores suis ovibus apprime utilem et Sanctitati Suae periucundam, si praeter commune et usitatum concionandi genus, quod omnino retinendum est, illud adiungent, quod defendendis catholicis veritatibus adhiberi solet, et aptissimum est profligandis erroribus, quos latius et maximo cum animarum detrimento hodie disseminari Apopostolicae Litterae „Humanum genus“ deplorant. Quod quidem concionandi genus tum erit christianae plebi saluberrimum, cum refutatis erroribus, christianae doctrinae vim, praestantiam et utilitatem dilucide et ordine explanabit, et amorem erga catholicam Ecclesiam , quae eamdem doctrinam integram incorruptamque servat, in animis auditorum excitabit.
6. Cum vaferrimis sectarum artibus fraudibusque adolescentes, pauperes artifices et operarii facilius allici et capi soleant, ad hos etiam peculiares curae sunt convertendae. Atque ad inventatene quod attinet, aduitendum summopere est, ut a teneris annis tam intra domesticos parietes, quam in templis et in scholis ad christianam fidem, christianosque mores accurate informetur, et mature doceatur, qua ratione sibi ab insidiis tenebricosarum sectarum cavere debeat, ne si in earum laqueos inciderit, sit ipsi impostemire tam iniquis dominis maximo cum aeternae salutis et humanae dignitatis detrimento turpissime serviendum. Iuvenum incolumitati perbene consultum erit, si ex iis praeficiantur Sacerdotes laicique homines sapientia et dexteritate praestantes, adolescentes animum sument virtutibus colendis, et reli-
gioui aperto ore, contemptis impiorum irrisionibus, profitendae, simulque assuescent horrere quidquid a catholica veritate et sanctitate alienum sit.
7. Perutile etiam est, hinc patres, illinc matresfamilias fraterno foedere coniungere eum in finem, ut viribus unitis aeternae propriae sobolis saluti rectaeque institutioni aptius studere, et efficacius consulere possint. PIures huius generis consociationes huc illüc inductae sunt, sive de viris, sive de feminis agatur, quae Caelitis alicuius tutelae sese commiserunt, et laetissimos religionis ac pietatis fructus edunt.
8. De artificibus autem et operariis, inter quos potissimum delectus haberi solet ab iis, quibus vel ipsa religionis et societatis fundamenta convellere propositum est, ponant sibi ante oculos Sacrorum Antistites prisca illa collegia fabrum, vel artificum universitates aut sodalitates, quae adserito sibi caelesti Patrono anteactis temporibus praeclaro fuerunt civitatibus ornamento, et artibus sive politioribus sive humilioribus incremento. Hos aliosque coetus ex iis etiam hominibus qui mercaturae negotiis vel humanioribus disciplinis sese dediderunt, iterum excitabunt, in quos qui coiverint religionis officia sedulo edocebuntur et obibunt, et una simul in humanis necessitatibus, quas ferre aut corporis aegritudo aut sé-nium aut paupertas solet, mutuo sibi sint auxilio. Qui his coetibus praesunt, sedulo advigilabunt, ut socii morum probitate, operum affabre effingendorum peritia, laborum ferendorum docilitate et assiduitate maxime commendentur, quo facilius, quae ad vitam sunt necessaria, sibi parere queant. Nec detrectabunt iidem Antistites huiusmodi societatibus advigilare, leges proponere aut adprobare, gratiam divitum conciliare, patrocinio suo eas prosequi, ope iuvare.
9. Neque peculiarem eorum curam fugiet mirabilis illa precum et operum societas, quae nonnullis in locis nata in aliis iam adolescere coepit. Curandum summo studio est, ut in hanc adseribantur quotquot recte de religione sentiunt. Nam cum ei propositum sit generali quadam animorum consensione in universa qua late patet catholica Ecclesia, religionis ac pietatis opera .fovere et amplificare, diviuaeque indignationi placandae assidue studere, tacile intelligitur quantae ea miseris hisce temporibus futura sit utilitati. Ex precandi autem formulis eam Episcopi commendabunt maxime, quae a Deiparae Rosario nomen habet quamque tamquam praestant is simam amplissimis laudibus haud ita pridem Sanctissimus Dominus Noster prosequutus est et impensissime inculcavit. Inter opera vero pietatis ea eligant, quae obiri ab iis solent qui tertium 8. Francisci Ordinem profitentur, inter quos sicut et inter sodales 8. Vincenti! a Paulo vel Marianos quos plures fieri poterit conscribendos curabunt, ut praeclarissima opera quae tanto cum catholici orbis plausu et animarum fructu ab iisdem peraguntur, latius in dies manent.	■'*>'
10. Optimum denique factu esset, si ubi id locorum et personarum adiuncta siverint. catholicae scientiarum Academiae excitarentur, al i i que perutiles conventus seu Congressus, uti vocant, haberentur, ad quos unius vel plurium regionum lectissimi homines deputarentur, eosque praesentia sua Sacrorum Antistites honestare non dedignarentur ut simul consilia rei catholicae provehendae sub eorum auspiciis iniri et quae tum huic tum publicae utilitati magis conferunt, statui possent. — Neque abs re esset si, qui sibi provinciam depoposcerunt assiduis scriptis et lucubrationibus defendendi Dei et Ecclesiae iura, et recidendi novos qui in dies subolescunt errores et cavillationes, sociato agmine, Episcopis ducibus, dimicarent. Fieri enim non potest, quin, si vires omnes, quae vividae adhuc, Deo opitulante, in Ecclesia vigent valentque, in idem consenserint, uberrimi referantur fructus ad hodiernam hominum societatem ab exitiali iniquarum sectarum contagione vindicandam, et in Christi libertatem asserendam.
11. Quae hactenus proposita sunt, haud ita facile optatum finem assequentur, nisi vires uniantur, ac proinde nisi Archiepiscopi cum suis Suffragaueis una consuluerint et statuerint quid factu opus sit, ut Supremae huiusce Qougregationis in votis est, ut eorum sin-
guli quantocius renuntient et imposterum quoties statum describent dioeceseon, retere ne praetermittant quid quisque vel singillatim vel una cum suis in Episcopatu collegis egerint, et quem exitum eorum studia sortita fuerint.
Datum Romae ex Cancellaria 8. Officii die 10. Maii 1884.
RAPHAEL CARD. MONACO.
II.
Breve Apostolicum,
qno Indulgentiae pro festo vel octava 8. P. N. Francisci, necnon pro novendiali supplicatione vel piis exercitiis infra mensem Octobrem conceduntur.
Leo PP. XIII.
Universis Christifidelibus praesentes Litteras inspecturis Salutem et Apostolicam Benedictionem.
Ad augendam Fidelium religionem et animarum salutem coelestibus Ecclesiae thesauris pia charitate intenti, omnibus et singulis utriusque sexus Christifidelibus vere poenitentibus et confessis ac 8. Communione refectis, qui quamlibet Ecclesiam seu publicum Oratorium die festo 8. Francisci, vel uno ex septem diebus continuis immediate subsequentibus, cujusque Fidelium arbitrio sibi eligendo, singulis annis devote visitaverint, ibique pro Christianorum Principum concordia, haeresum extirpatione, peccatorum conversione, ac 8. Matris Ecclesiae exaltatione pias ad Deum preces effuderint, quo ex hisce diebus id egerint, Plenariam omnium peccatorum suorum Indulgentiam et remissionem misericorditer in Domino concedimus. Insuper eisdem Christifidelibuš corde saltem contritis, quoties vel novendiali supplicationi, vel piis exercitiis per mensem in honorem 8. Francisci celebrandis adfuerint, tercentum dies de injunctis eis, seu alias quomodolibet debitis poenitentiis in forma Ecclesiae consueta relaxamus. Quas omnes et singulas Indulgentias, peccatorum remissiones ac poenitentiarum relaxationes etiam animabus Christifidelium, quae Deo in charitate conjunctae ab hac luce migraverint, per modum suffragii applicari posse indulgemus atque elargimur. In contrarium facientibus non obstantibus quibuscumque. Praesentibus ad Decenium tantum valituris. Volumus autem ut praesentium Litterarum transumptis seu exemplis etiam impressis, manu ali cujus Notarii publici subscriptis, et sigillo personae in Ecclesiastica dignitate constitutae munitis, eadem prorsus fides adhibeatur, quae adhiberetur ipsis praesentibus, si forent exhibitae vel ostensae.
Datum Romae apud 8. Petrum sub Annulo Piscatoris die XI Junii MDCCCLXXXUI, Pontificatus Nostri Anno Sexto.
(L. 8.)
TH. CARD. MERTEL.
III.
VENERABILIBVS FRATRIBVS PATRIARCHIS PRIMATIBVS ARCHIEPISCOPIS ET EPISCOPIS CATHOLICI ORBIS VNIVERSIS GRATIAM ET COMMVNIONEM CVM
APOSTOLICA SEDE HABENTIBVS.
Leo PP. XIII.
VENERABILES FRATRES SALVTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM.
Superiore anno, quod singuli novistis, per litteras Nostras Encyclicas decrevimus, ut in omnibus catholici orbis partibus, ad caeleste praesidium laboranti Ecclesiae impetrandum,
magna Dei Mater sanctissimo Rosarii ritu, Octobri toto, coleretur. In quo et judicium Nostrum et exempla sequuti sumus Decessorum Nostrorum, qui difficillimis Ecclesiae temporibus aucto pietatis studio ad augustam Virginem confugere, opemque eius summis precibus implorare consueverunt. — Voluntati vero illi Nostrae tanta animorum alacritate et concordia ubique locorum obtemperatum est, ut luculenter apparuerit quantus religionis et pietatis ardor exstet in populo christiano, et quantam in caelesti Mariae Virginis patrocinio spem universi reponant. Quem quidem declaratae pietatis et fidei fervorem Nos, tanta molestiarum et malorum mole gravatos, non mediocri consolatione leniisse profitemur, imo animum addidisse ad graviora quoque, si ita Deo placeat, perferenda. Donec enim spiritus precum effunditur super domum David et super habitatores Jerusalem, in spem certam adducimur, fore ut aliquando propitietur Deus, Ecclesiaeque suae miseratus vicem, audiat tandem preces obsecrantium per Eam, quam ipse caelestium gratiarum voluit esse administram.
Quapropter insidentibus causis, quae Nos ad publicam pietatem excitandam uti diximus, anno superiore impulerunt, officii Nostri duximus, Venerabiles Ejatres, hoc quoque anno hortari populos christianos, ut in huinsmodi precandi ratione et formula, quae Rosarium Mariale dicitur, perseverantes, sibi validum magnae Dei Genitricis patrocinium demereantur. Cum enim in oppugnatoribus christiani nominis tanta sit obstinatio propositi, in propugnatoribus non minorem esse oportet constantiam voluntatis, quum praesertim caeleste auxilium et collata nobis a Deo beneficia, perseverantiae nostrae saepe soleant esse fructus. — Ac revocare juvat ia mentem magnae illius Judith exemplum, quae almae Virginis typum exhibens stultam Judaeorum repressit impatientiam, constituere Deo volentium arbitrio suo diem ad subveniendum oppressae civitati. Intuendum item in exemplum Apostolorum, qui maximum Spiritus Paracliti donum sibi promissum expectaverunt perseverantes unanimiter in oratione cum Maria Matre Jesu. — Agitur enim et nunc de ardua ac magni momenti re, de inimico antiquo et vaferrimo in elata potentiae suae acie humiliando ; de Ecclesiae eiusque Capitis libertate vindicanda ; de iis conservandis tuendisque praesidiis in quibus conquiescere oportet securitatem et salutem humanae societatis. Curandum est igitur, ut luctuosis hisce Ecclesiae temporibus Marialis Rosarii sanctissima consuetudo studiose pieque servetur, eo praecipue quod huiusmodi preces cum ita sint compositae ut omnia ex ordine salutis nostrae mysteria recolant, maxime sunt ad fovendum pietatis spiritum comparatae.
Et ad Italiam quod attinet, potentissimae Virginis praesidium nunc maxime per Rosarii preces implorare necesse est, quum nobis^ adsit potius, quam impendeat, nec opinata calamitas. Asiana enim lues terminos, quos natura posuisse videbatur, Deo volente, praetervecta, portus Gallici sinus celeberrimos, ac finitimas exinde Italiae regiones pervasit — Ad Mariani confugiendum est, ad eam, quam jure meritoque salutiferam, opiferam, sospitatricem appellat Ecclesia, uti volens propitia opem acceptissimis sibi precibus imploratam afferat, impuramque luem a nobis longe depellat.
Quapropter adventante iam mense Octobri, quo mense sacra solemnia Mariae Virginis a Rosario in orbe catholico aguntur, omnia ea, quae praeterito anno praecepimus, hoc anno iterum pracipere statuimus.— Decernimus itaque et mandamus, ut a prima die Octobris ad secundam consequentis Novembris in omnibus curialibus templis, sacrariisve publicis Deiparae dicatis, aut in aliis etiam arbitrio Ordinarii eligendis, quinque saltem Rosarii decades, adiectis Litaniis, quotidie recitentur : quod si mane fiat, sacrum inter preces peragatur ; si pomeridianis horis, Sacramentum augustum ad adorandum proponatur, deinde qui intersunt rite lustrentur. Optamus autem, ut Sodalitates Sanctissimi Rosarii solemnem pompam, ubicunque per civiles leges id sinitur, vicatim publicae religionis causa ducant.
Ut vero christianae pietati caelestes Ecclesiae thesauri recludantur, Indulgentias singulas, quas superiore anno largiti sumus, renovamus. Omnibus videlicet qui statis diebus
publicae Rosarii recitationi interfuerint, et ad mentem Nostram oraverint, et his pariter qui legitima causa impediti privatim haec egerint, septem annorum itemque septem quadragenarum apud Deum indulgentiam singulis vicibus concedimus. Eis vero qui supra dicto tempore decies saltem vel publice in templis, vel justis de causis inter domesticos parietes eadem peregerint, et criminum confessione expiati sancta de altari libaverint, plenariam admissorum veniam de Ecclesiae thesauro impertimus. Plenissimam hanc admissorum veniam et poenarum remissionem his omnibus etiam largimur, qui vel ipso beatae Virginis a Rosario die festo, vel quolibet ex octo insequentibus, animi sordes eluerint et divina convivia sancte celebraverint, et pariter ad mentem Nostram in aliqua sacra aede Deo et sanctissimae eius Matri supplicaverint.
Iis‘ denique consultum volentes qui ruri vivunt et agri cultione, praecipue Octobri mense, distinentur, concedimus ut singula, quae supra decrevimus cum sacris etiam indulgentiis Octobri mense lucrandis, ad insequentes vel Novembris vel Decembris menses, prudenti Ordinariorum arbitrio differri valeant.
Non dubitamus, Venerabiles Fratres, quin curis hisce Nostris uberes et copiosi fructus respondeant, praesertim si quae Nos plantamus, et vestra sollicitudo rigaverit, iis Deus gratiarum suarum largitione de caelo afferat incrementum. Pro certo quidem habemus populum christianum futurum dicto audientem Apostolicae auctoritati Nostrae eo fidei et pietatis fervore, cuius praeterito anno amplissimum dedit documentum. Caelestis autem Patrona per Rosarii preces invocata adsit propitia, efficiatque, ut sublatis opinionum dissidiis et re Christiana in universis orbis terrarum partibus restituta, optatam Ecclesiae traquilli-tatem a Deo impetremus. — Cuius auspicem beneficii, Vobis et clero vestro, et populis vestrae curae concreditis Apostolicam Benedictionem peramanter impertimus.
Datum Romae apud 8. Petrum die XXX Augusti MDCCCLXXXIV, Pontificatus Nostri Anno Septimo.
LEO PP. XIII.
Der Inhalt dieser Eneyeliea ist am 17. Sonntage nach Pfingsten dem gläubigen Volke von der Kanzel bekannt zu machen und ist dasselbe hiebei zu ermahnen, sich recht eifrig zu betheiligen an dieser vom Hl. Vater angeordneten Andacht, welche in allen Seelsorgestationen der Lavanter Diözese ganz in der Weise gehalten werden soll, wie solche schon für das Jahr 1883 im vorjährigen Diözesan-Verordnnngsblatte Nr. V vorgeschrieben wurde.
IV.
Dubia quoad recitationem officiorum votivorum.
Sacrae Rituum Congregationi insequentia Dubia pro opportuna declaratione proposita fuere, nimirum:
Dubium I. Cum ex Decreto diei 5. Julii 1883 liberum sit, iis, qui nullo canonico titulo ad chorum tenentur, recitare quibusdam feriis exceptis, vel officium votivum vel officium feriale, huic feriae respondens, .quaeritur : utrum obligatio adhuc maneat solum officium votivum recitandi, ubi istud officium antea iam fuerat speciali privilegio alicui Dioecesi concessum, ita ut praefatis diebus ferialibus non detur optio inter officium feriale et officium votivum? Et quatenus affirmative, an optio detur diebus contentis in novo Induito 5. Julii 1883, in alio praecedenti exceptis?
Dubium II. Tempore Paschali in Officio votivo Passionis estne addendum alleluia, et servanda ejusdem temporis propria?
Dubium III. In Rubrica Officiis votivis nuper induitis praemissa statuitur, ut eadem Officia habeant tum commemorationem, tum IX. lectionem de Festo simplici occurrenti : quae-
ritur igitur, an praedicta Officia votiva recitari possint, nedum loco Officiorum ferialium ; prout in Decreto diei 5. Julii 1883, sed etiam loco Officii alicujus Festi simplicis (v. g. s. Agnetis secundo) quod unice ea die in Kalendario assignetur?
Dubium IV. Ex eadem Rubrica, Vesperae Officii votivi currentis ritus semiduplicis, si die praecedenti vel sequenti, occurat Officium aliud quodcumque IX Lectionum, ordinandae sunt iuxta Rubricam de concurrentia Officii. Cum autem Officium votivum cum alio item votivo vel cum alio semiduplici concurrere possit; quaeritur utrum hoc in casu Vesperae, iuxta praefatam Rubricam generalem Breviarii tit. XI. n. 4. semp,er dicendae sint a capitulo de sequenti, cum commemoratione praecedentis ; an vero habenda sit ratio dignitatis unius Officii votivi prae alio,	iuxta eiusdem Rubricae n. 2? Et quid praesertim agendum sit, cum	Officium votivum
Sanctissimi Sacramenti concurrit cum Officio de Passione D N. J. C. ?
Dubium V. Cum festum Sanctorum Apostolorum Simonis et Judae die 28. Octobris incidit in feriam secundam, quaenam in secundis Vesperis adbibenda est Oratio pro Commemoratione Officii votivi de Apostolis, quod sequenti feria tertia recitari contingat?
Dubium VI. Si in Vigilia, feriis quatuor Temporum, aliisque feriis propriam Missam habentibus, recitetur in Choro Officium votivum, suntne canendae duae Missae. altera de Officio votivo, altera de Vigilia, vel feria, an potius unica dicenda est Missa de Vigilia, vel feria cum commemoratione Officii votivi?
Dubium VII. Quoties Feria tertia recitatur Officium votivum omnium Sanctorum Apostolorum, omittine debet in suffragiis ad Vesperas ac Laudes commemoratio Apostolorum Petri et Pauli ?
His porro Dubiis ab infrascripto Secretario relatis, sacra eadem Congregatio, post accuratum omnium examen, sic rescribere rata est :
Ad I. — Affirmative ad primam et secundam partem.
Ad II. — Affirmative et adhibeatur color rubeus toto anni tempore.
Ad III. — Provisum in Rubrica Officiorum.
Ad IV. — Quoad 1 : Ad primam partem affirmative, ad secundam	negative. Quoad
2.	Totum de praecedenti, nihil de sequenti.
Ad V. — Sumatur Oratio pro aliquibus locis die XXIX Junii scilicet: „Deus qui nos Beatorum Apostolorum commemoratione laetificas: praesta quaesumus; ut quorum gaudemus meritis instruamur exemplis. Per Dominum.“
Ad VI. — Affirmative ad primam partem, negative ad secundam.
Ad VII. — Negative. Atque ita declaravit ac rescripsit die 24. Novembris 1883.
Laurentius Salvati 8. R. C. Secretavius.
Von dem Hof- und Staatshandbuche der österr.-ungar. Monarchie erscheint eine erneute Auflage für das Jahr 1885. Der Subscriptionspreis für das Exemplar wurde mit 4 fl., der Ladenpreis im Buchhandel mit 5 fl. festgesetzt.
Hierauf wird die hochwürdige Diözesan - Geistlichkeit wegen allfälliger Pränumeration aufmerksam gemacht.
TI.
Diözesan-Nachrichten.
Jnstallirt wurde als Pfarrer: Herr Dr. Anlon Suhač ZU St. Anua am Kriecheuberge.
All der Dom- und Stadtpfarre in Marburg erhielten Anstellung die Herren: Dr. Fianz Feuš ale Dom- und
Stadtpfarrvikar Anton Borscčnik als II. Dom- und Stadtpsarrkaplan und Alois Meško als II. Ehorvikar und als Dvm-Stadtpfarrkaptan.
Als Provisor wurde bestellt:	Herr Franz Nachtigal zu St. Oswald im	Drauwaldc.
Angestellt wurde wieder als	Kapla» zu St. Anna	am Knechcnberge der dort gewesene	Provisor	Herr
Martin JUrkotič.
Ukbcrsctzt wurden die Herren	Lapliine: Franz Arnuš	nach St. Veit bei	Poniti, Vinzenz Kolar	nach St.	Anditi
in Leskovec, Gregor Presečnik nach St. Lorenze» bei Wiscll, Jakob	Očgerl nach St.	Benedikten in W. V.,	Martin Gaberc
nach St. Magdalena in Marburg und Rudolf Haktelj nach Gams. z
Neu angestellt wurden als Kapliine die Herren: Franz Čemenšek zu St. Anton in W. B, Martin Matek zu Windischfeistritz, Valentin Mikuš zu St. Peter bei Marburg, Franz Simonič zu Hörberg, Andreas Fischer zu St. Stefan bei Stiffenheiui, Josef Kostanjevec zu Kapellen bei Radkersburg, Joses Krajnc z» St. Ruprecht bei TUffcr, Bartholmii Stabuc zu Altenmarkt, Mathias Stoklas d. j. zu Mahrenderg und Martin Stolz zu St. Martin am Bachern.
Außer der Diözese nahm Anstellung Herr Johann Čagran als Katechet an der Mädchenschule der Schwestern der göttlichen Liebe in Serajevo.
Unbesetzt ist geblieben der Kaplanspostcn zu Trennenbcrg.
A. M. Lavanter Hrdinariat zit Marburg
am 15. September 1884.
Fürstbischof.
Druck von Johann Scott in Marburg.