LJUBLJANSKI SKOFIJSKI LIST. aibacher Dioecesanblaü. s Vsebina: 28. Epistola Encyclica Leonis XIII. de Spiritu Sancto. — 29. Verordnung des königlich-ungarischen Ministeriums betreffs einer Modification und Ergänzung der Vorschriften über das iu Ungarn vorzunehmende Aufgebot der außerhalb Ungarns zu schließenden Ehen. — 30. Anordnung eines Seelenamtes für den verstorbenen hochwürdigsten Herrn Fürsterzbischof und Metropoliten in Görz. 28. Epistola Encyclica Leonis Papae XIII. de veneratione Spiritus sancti. VENERABILIBVS FBATRIBVS PATBIARCHIS PRIMATIBVS ARCHIEPISCOPIS ALIISQÜE LOCORVM ORDINÄRES PACEM ET 00MMUNI0NEM 07M AP0ST0LI0A SEDE HABENTIBVS LEO PP. XIII VENERABILES FRATRES SALUTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM. Divinum illud munus quod humani generis causa a Patre acceptum Iesus Christus sanctis-sime obiit, sieut eo tamquam ad ultimum speetat, ut homines vitae compotes fiant in sempiterna gloria beatae, ita hue proxime attinet per saeculi cursum, ut divinae gratiae habeant colantque vitam, quae tandem in vitam floreat coelestem. Quam obrem omnes ad unum homines cuiusvis nationis et linguae Redemptor ipse invitare ad sinum Ecclesiae suae summa benignitate non cessat: Venite ad me omnes; Ego sum vita; Ego sum pastor bonus. Hie tarnen, seeundum altissima quae-dam consilia, eiusmodi munus noluit quidem per se in terris usquequaque conficere et explere; verum quod ipse traditum a Patre habuerat, idem Spiritui Sancto tradidit perficiendum. Atque iu-cunda memoratu ea sunt quae Christus, paulo ante quam terras relinqueret, in discipulorum coetu affirmavit: Expedit vobis nt ego vadam: si enim non abiero, Paraclitus non veniet ad vos: si autem abiero, mittam eum ad vos.1') Haec enim affirmans, causam discessus sui reditusque ad Patrem eam potissimum attulit, utilitatem ipsis alumnis suis profecto accessuram ab adventu Spiritus Sancti: quem quidem una monstravit, a se aeque mitti atque adeo procedere sicut a Patre. eumdemque fore qui opus a semetipso in mortali vita exactum, deprecator, consolator, praeceptor, absolveret. Multiplici nempe virtuti huiusce Spiritus, qui in procreatione mundi ornavit coelos2) et replevit orbem terrarum,3) in eiusdem redem-ptione perfectio operis erat providentissime reser-vata. — Iamvero Christi Servatoris, qui princeps ') Joann. XVI, 7. — =) lob XXVI, 13. - -) Sap. I. 7. 7 pastorum est et episcopas animarum nostrarum, exempla Nos imitari, ipso opitulante, continenter studuimus; religiöse insistentes idem ipsius munus, Apostolis creditum in primisque Petro, cuius etiam dignitas in indigno herede non deficit.1) Hoc ad-ducti consilio, quaecumque in perfunctione iam diuturna snmmi potiflcatus agressi sumus instan-doque persequimur, ea eonspirare voluimus ad duo praecipue. Primum, ad rationein vitae chri-stianae in societate oivili et domestica, in princi-pibus et in populis instaurandam; propterea quod nequaquam nisi a Christo vera in omnes profluat vita. Tum ad eorum fovendam reconciliationem qui ab Ecclesia catholica vel fide vel obsequio dissident; quum haee eiusdem Christi certissima sit voluntas, ut ii omnes in unico Ovili suo sub Pastore uno censeantur. Nunc autem, quum hu-inani exitus adventantem diem conspicimus, omnino permovemur animo ut Apostolatus Nostri operam qualemcumque adhuc deduximus, Spiritui Sancto, qui Amor vivificans est, ad maturitatem fecunditatem-que commendemus. Propositum nostrum quo melius uberiusque eveniat, deli berat um habemus allo-qui vos per sollemnia proxima sacrae Pentecostes de praesentia et virtute mirifica eiusdem spiritus; quantopere nimirum et in tota Ecclesia et in sin-gulorum animis ipse agat efficiatque praeclara copia charismatum supernorum. Inde fiat, quod vehementer optamus, ut fides excitetur vigeatque in animis de mysterio Trinitatis augustae, ac prae-sertim pietas augeatur et caleat erga divinum Spiritum, cui plurimum omnes acceptum referre debent quotquot vias veritatis et iustitiae sectantur: nam, quemadmodurn Basilius praedicavit, Dispen-sationes circa hominem, quae factae sunt a magno Beo et Servatore nostro Iesu Christo iuxta boni-tatem Dei, quis neget per Spiritus gratiam esse adimpletas ? 2) Antequam rem aggredimur institutam, non-nulla de Triadis sacrosanctae mysterio placet atque utile erit attingere. Hoc namque substantia novi testamenti a sacris doctoribus appellatur, myste-rium videlicet unum omnium maxiraum, quippe omnium veluti fons et caput; cuius cognoscendi *) S. Leo M. ser. II. in anniv. ass. suae. — 3) Be Spiritu Sancto c. XVI, n. 39. contemplandique causa, in caelo angeli, in terris homines procreati sunt, quod, in testamento ve-teri adumbratum, ut manifestius doceret, ab an-gelis ad homines Deus ipse descendit: Deurn nemo vidit unquam: Unigenitus Filius qui est in sinu Patris, ipse enarravit.x) Quisquis igitur de Trini-tate scribit aut dicit, illud ob oculos teneat oportet quod prudenter monet Angelicus: Quum de Tri-nitate loquimur cum cautela et modestia est agendum, quia, ut Augustinus dicit, nec periculosius alicubi erratur, nec laboriosius aliquid quaeritur, nec fruc-tuosius aliquid invenitur.-) Periculum autem ex eo fit, ne in fide aut in cultu vel divinae inter se Personae confundantur vel unica in ipsis natura separetur; nam fides catholica haec est, ut unum Deum in Trinitate et Trinitatem in unitate vene-remur. Quare Innocentius XII, decessor Noster, sollemnia quaedam honori Patris propria postulan-tibus omnino negavit. Quod si singula Incarnati Verbi mysteria certis diebus festis celebrantur, non tarnen proprio ullo festo celebratur Verbum secundum divinam tantum naturam: atque ipsa etiam Pentecostes sollemnia non ideo inducta anti-quitus sunt, ut Spiritus Sanctus per se simpliciter honoraretur, sed ut eiusdem recoleretur adventus sive externa missio. Quae quidem omnia sapienti consilio sancita sunt, ne quis forte a di-stinguendis Personis ad divinam essentiam distin-guendam prolaberetur. Quin etiam Ecclesia ut in fidei integritate filios contineret, sanctissimae Trinitatis festum instituit, quod Ioannes XXII. deinde iussit ubique agendum; tum altaria et templa eidern dicari permisit; atque Ordinem religiosorum cap-tivis redimendis, qui Trinitati devotus omnino est eiusque titulo gaudet, non sine caelesti nutu rite comprobavit. Multaque rem confirmant. Cultus enim qui sanctis Caelitibus atque Angelis, qui Virgini Deiparae, qui Christo tribuitur, is demum in Trinitatem ipsam reduudat et desinit. In precationibus quae uni Personae adhi-bentur, item de ceteris mentio est; in forma sup-plieationum, singulis quidem Personis seorsum invocatis, communis earum invocatio subiicitur; psalmis hymnisque idem omnibus praeconium ac- *) Ioann. I, 18. — 3) Summ. th. 1, q. XXXI, a. 2. — Die Trin. Z., I. c. 3. cedit in Patrem et Filium et Spiritum Sanetum; benedictiones, ritus, sacramenta comitatur aut conficit sanctae imploratio Trinitatis. Atque haee ipsa iampridem Apostolus praemonuerat in ea sententia: Quoniam ex ipso et per ipsum et in ipso sunt omnia; ipsi gloria in saecula1): inde significans Personarum trinitatem, hinc unitatem affivmans naturae, quae quum una eademque sin-gulis sitPersonis, ideo singulis, tamquam uni eidem-que Deo, aeterna aeque maiestatis gloria debetur. Quod testimonium edisserens Augustinus. Non con-fuse, inquit accipiendum est quod ait Apostolus, ex ipso et per ipsum et in ipso; ex ipso dicens propter Patrem, per ipsum propter Filium, in ipso propter Spiritum Sanetum.2) — Aptissimeque Ecclesia, ea Divinitatis opera in quibus potentia excellit, tri-buere Pa tri, ea in quibus excellit sapientia, tri-buere Filio, ea in quibus excellit amor, Spiritui Sancto tribuere consuevit. Non quod perfectiones cunctae atque opera extrinsecus edita Personis divinis communia non sint; sunt enim indivisa opera Trinitatis, sicut et indivisa est Trinitatis essentia3). quia, uti tres Personae divinae insepa-rabiles sunt, ita inseparabiliter operantnr 4) : verum quod ex comparatione quadam et propemodum affinitate quae inter opera ipsa et personarum proprietates intercedit. ea alteri potius quam al-teris addicuntur sive, ut aiunt, appropriantur: Sicut similitudine vestigii vel imaginis in creaturis inventa, utimur ad manifestationem divinarum Personarum, ita et essentialibus attributis; et liaec mani-festatio Personarum per essentialia attributa appro-priatio dicitur5). Hoc modo Pater qui est principium totius Deitatis6), idem causa est effectrix universi-tatis rer um et Incarnationis Verbi et sanctificationis animorum, ex ipso sunt omnia; ex ipso, propter Patrem. Filius autem, Verbum, Imago Del, idem est causa exemplaris unde res omnes formam et pulcbritudinem, ordinem et concentum imitantur ; qui extitit nobis via, veritas, vita, homines cum Deo reconciliator, per ipsum sunt omnia; per ipsum, propter Filium. Spiritus vero Sanctus idem est omnium rerum causa ultima, eo quia sicut in fine ') Rom. XI, 36. — 2) De Trin. 1. VI. c. 10. - 1. I, c. 6. - 3) S. Aug. de Irin. 1. I, c. 4 et 5. — 4) S. Aug. ib. — 6) S. Th. 1s. q. XXXIX, a. 7. — 6) S. Aug. de Trin. 1. IV, c. 20. suo voluntas lateque omnia conquiescunt, non aliter ille, qui divina bonitas est ac Patris ipsa Filiique inter se caritas, arcana ea opera de sa-lute dominum sempiterna, impulsione quadam va-lida suavique complet et perficit, in ipso sunt omnia; in ipso, propter Spiritum Sanetum. Rite igitur inviolateque custodito religionis studio, toti debito Trinitati beatissimae, quod magis magisque in christiano populo aequum est incul-cari, ad virtutem Spiritus Sancti exponendam oratio Nostra convertitur. — Ac principio respici oportet ad Christum, conditorem Ecclesiae et nostri generis Eedemptorem. Sane in operibus Dei externis illud eximie praestat Incarnati Verbi mysterium, in quo divinarum perfectionum sic enitet lux ut quidquam supra ne cogitari quidem possit, et quo aliud nullum humanae naturae esse poterat salu-tarius. Hoc igitur tantum opus, etsi totius Trinitatis fuit, attamen Spiritui Sancto tamquam proprium adscribitur: ita ut de Virgine sic Evangelia commemorent: Inventa est in utero habens de Spiritu Sancto, et: Quod in ea natum est, de Spiritu Sancto est.x) Idque merito adscribitur ei qui Patris et Filii est caritas; quum hoc magnum pietatis Sacra-mentum2) sit a summa Dei erga homines caritate profectum, prout Ioannes commonet; Sic Deus dilexit mundum ut Filium suum unigenitum dar et.3) Accedit quod natura humana evecta inde sit ad coniunctionem personalem cum Verbo: quae dig-nitas non ullis quidem data est eius promeritis, sed ex Integra plane gratia, proptereaque ex mu-nere veluti proprio Spiritus Sancti. Ad rem appo-site Augustinus: Iste modus, inquit, quo est natus Christus de Spiritu Sancto, insinuat nobis gratiam Bei, qua liomo nullis praecedentibus meritis, in ipso primo exordio naturae suae quo esse coepit, Verbo Dei copularetur in tantam personae unitatem ut idem ipse esset Filius Dei qui Filius hominis, et Filius hominis qui Filius Dei.*) Divini autem Spiritus opera non solum conceptio Christi effecta est, sed eius quoque sanctificatio animae, quae unctio in sacris libris nominatur5): atque adeo omnis eius actio praesente Spiritu peragehatur 6) ') Matth. I. 18, 20. — ’) I. Tim. III, 16. — ') III, 16. - 4) Euchir. c. XXXX. — S. Th. 3a. q. XXXII, a. 1. — s) Actor, X, 38. °) S. Basil. d Sp. S. c. XVI. praecipueque sacrificium sui: Per spiritum Sanctum semetipsum obtulit immaculatum Deo.1) — Ista qui perpenderit, nihil erit ei mirum quod charismata omnia almi Spiritus in animam Christi affluxerint. Namque in ipso copia insedit gratiae singulariter plena, quanto maximo videlicet modo atque effi-caoitate haberi possit; in ipso omnes sapientiae scientiaeque thesauri, gratiae gratis datae, virtutes donaque omnino omnia quae tum Isaiae oraculis nunciata2), tum significata sunt admirabili ea co-lumba ad Iordanem, quum eas aquas suo Christus baptismate ad sacramentum novum conseeravit. Quo loco illa eiusdem Augustini recte conveniunt: Äbsurdissimum est dicere quod Christus, quum iam triginta esset annorum, aCcepit Spiritum Sanctum, sed venit ad baptismum, sicut sine peccato, ita non sine Spiritu Sancto. Tune ergo, scilicet in baptismate, corpus suum, idest Ecclesiam, praefigurari dignatus est, in qua praecipue baptizati accipiunt Spiritum Sanctum*) Itaque Spiritus Sancti et prae-sentia conspicua super Christum et virtute intima in anima eius. duplex eiusdem Spiritus praesigni-ticatur missio, ea nimirum quae in Ecclesia mani-festo patet. et ea quae in animis iustorum secreto illapsu exercetur. Ecclesia, quae iam concepta, ex latere ipso secundi Adami, velut in cruce dormientis, orta erat, sese in lucem hominum insigni modo pri-mitus dedit die celeberrima Pentecostes. Ipsäque die beneficia sua Spiritus Sanctus in mystico Christi corpore prodere coepit, ea mira effusione quam Ioel propheta iampridem viderat4): nam Para-clitus sedit super Apostolos ut novae coronae spirituales per linguas igneas imponerentur capiti illo-rum.f>) Tum vero Apostoli de monte descenderunt, ut Chrysostomus scribit, non tabulas lapideas in manibus portantes, sicut Moyses, sed Spiritum in mente circumferentes, et thesaurum quemdam ac fontem dogmatum et charismatum effundentes.6) — Ita plane eveniebat illud extremum Christi ad Apostolos suos promissum de Spiritu Sancto mittende, qui doctrinae, ipso afflante, traditae com-pleturus ipse esset et quodammodo obsignaturus ') Hebr. IX. 14. - -) IV. 1; XI, 2. 3. - ') De Trin. 1. XV, C. 26. — 4) II, 28, 29. — s) Cyr. hierosol. catech. 17. — *) In Matth, hom. I. — II Cor. III, 3. depositum: Adhuc multa Jiabeo vobis dicere, sed non postestis portare modo; quum autem venerit Ule Spiritus veritatis, docebit vos ornnem veritatem.1) Hic enim qui Spiritus est veritatis, utpote simul a Patre, qui verum aeternum est, simul a Filio, qui veritas est substantialis, procedens, haurit ab utroque una cum essentia omnem veritatis quanta est amplitudinem: quam quidem veritatem impertit ac largitur Ecclesiae, auxilio praesentissimo pro-videns ut ipsa ne ulli unquam errori obnoxia sit. utque divinae doctrinae germina alere copiosius in dies possit et frugifera praestare ad populorum salutem. Et quoniam populorum salus, ad quam nata est Ecclesia, plane postulat ut haec muuus idem in perpetuitatem temporum persequatur. per-ennis idcirco vita atque virtus a Spiritu Sancto suppetit, quae Ecclesiam conservat augetque: Ego rogabo Patrem, et alium Paraclitum dabit vobis, ut maneat vobiscum in aeternum, Spiritnm veritatis.2) Ab ipso namque episcopi contsituuntur, quorum ministerio non modo filii generantur, sed etiam patres, sacerdotes videlicet, ad eam regen-dam enutriendamque eodem sanguine quo est a Christo redempta: Spiritus Sanctus posuit epi-scopos regere Ecclesiam Dei, quam acquisivit sanguine suo.3) Utrique autem, episcopi et sacerdotes insigni Spiritus munere id habent, ut peccata pro potestate deleant, secundum illud Christi ad Apostolos : Accipite Spiritum Sanctum; quorum remi-seritis peccata, remittuntur eis, et quorum reti-nueritis, retenta sunt.*) Porro Ecclesiam opus esse plane divinum, alio nullo argumento praeclarius constat quam charismatum quibns undique illa ornatur splendore et gloria; auctore nimirum et datore Spiritu Sancto. Atque hoc affirmare suf-ticiat, quod quum Christus caput sit Ecclesiae, Spiritus Sanctus sit eius anima: Quod est in corpore nostro anima, id est Spiritus Sanctus in corpore Christi, quod est Ecclesia.5) — Quae ita quum sint, nequaquam comminisci et expectare licet aliam ullam ampliorem uberioremque divini Spiritus manifestationem et ostensionem: quae enim nunc in Ecclesia habetur, maxima sane est, eaque tamdiu manebit quoad Ecclesiae contingat ut, ‘) Ioann. XVI, 12. 13. - 2) Ib. XIV, 16, 17. — ') Act.XX,28. *) Ioann. XX, 22, 23. — s) S. Aug. serm. CLXXXVII de temp. militiae emensa Stadium, ad triumphantinm in caelesti societate laetitiam educatur. Quantum vero et quo modo Spiritus Sanctus in animis singulorum pgat, id non minus admi-rabile est, quamquam intellectu paulo est difficilius, 60 etiam quia omnem intuitum fugiat oculorum. — Haec pariter Spiritus effusio tantae est copiae, ut Christus ipse, cuius de munere proflciscitur, abundantissimo amni similem dixerit, prout est apud Ioannem: Qui credit in me, sicut dicit Scri-ptura, flumina de ventre eius fluent aquae vivae: cui testimonio idem Evangelista explanationem subiicit: Hoc autem dixit de Spiritu, quem acce-pturi erant credentes in eum,1) Certum quidem est, in ipsis etiam hominibus iustis qui ante Cristum fuerunt, insedisse per gratiam Spiritum Sanctum, quemadmodum de Propketis, de Zacharia, de Ioanne Baptista, de Simeone et Anna scriptum accepimus; quippe in Pentecoste non ita se Spiritus Sanctus tribuit, ut tune primum esse sanctorum inhabitator inciperet, sed ut copiosius inundaret, cumulans sua dona, non inchoans, nec ideo novus opere, quia ditior largitate2). Verum, si et illi in filiis Dei numerabantur, conditione tarnen perinde erant ac servi, quia etiam filius nihil differt a servo, quo-usque est sub tutoribus et aetoribus3): ac, praeter quam quod iustitia in illis non erat nisi ex Christi meritis adventuri, communicatio Spiritus Sancti post Christum facta multo est copiosior, propemodum ut arram pretio vincit res pacta, atque ut imagini longe praestat veritas. Hoc propterea affirmavit loannes: Nondum erat Spiritus datus, quia Iesus nondum erat glorificatus 4). Statim igitur ut Christus, ascendens in alt um, regni sui gloria tam laboriose parta potitus est, divitias Spiritus Sancti munifice reclusit, dedit dona hominibus5): Nam, certa illa Spiritus Sancti datio vel missio post clarificationem Christi futura erat qualis nunquam antea fuerat, neque enim antea nulla fuerat, sed talis non fueratG). Liquidem natura humana neeessario serva est Dei: Creatura serva est, servi nos Dei sumus secundum naturam7): quin etiam ob communem noxam natura nostra omnis in id vitium dedecusque prolapsa ») VII, 38, 39. — ’) 8. Leo UJiom. III de Pentec. — 3j Gal. IV, 1, 2. — 4) VII, 39. — 5) Eph. IV, 8. — °) 8. Aug. de Trin. I. IV, c. 20. — ’) S. Cyr. alex. Thesaur. I. V, c. 5. est, ut praeterea infensi Deo extiterimus: Eramus natura filii irae1). Tali nos a ruina exitioque sem-piterno nulla usquam vis tanta erat quae posset erigere et vindicare. Id vero Deus, humanae naturae conditor, summe misericors praestitit per Unigenitum suum: cuius beneficio factum, ut homo in gradum nobilitatemque, unde exciderat, cum donorum loeupletiore ornatu sit restitutus. Eloqui nemo potest quäle sit opus istud divinae gratiae in animis hominum; qui propterea luculenter tum in sacris litteris tum apud Ecclesiae patres, et regenerati et creaturae novae et consortes divinae naturae et filii Dei et deifici similibusque laudibus appellantur. — Iamvero tam ampla bona non sine causa debentur quasi propria Spiritui Sancto. Ipse enim est Spiritus adoptionis filiornm, in qm cla-mamus: Abba, Pater; idemque paterni amoris sua-vitate corda perfundit: Ipse Spiritus testimonium reddit spiritui nostro quod sumus filii Bei2). Cui rei declarandae opportune cadit ea, quam Angehens perspexit, similitudo inter utramque Spiritus Sancti operam ; quippe per eum ipsum et Christus est in sanctitate conceptus ut esset Filius Dei natu-ralis, et alii sanctificantur ut sint filii Dei adoptivi3). Ita, multo quidem nobilius quam in rerum natura fiat, ab amore oritur spiritualis regeneratio, ab amore scilicet increato. Huius regenerationis et renovationis initia sunt homini per baptisma: in quo sacramento, spiritu immundo ab anima depulso, illabitur pri-mum Spiritus Sanctus, eamque similem sibi facit: Quod natum est ex Spiritu, spiritus est4). Uberius-que per sacram confirmationem, ad constantiam et robur christianae vitae, sese dono dat idem Spiritus; a quo nimirum fuit victoria martyrum et virginum de illecebris corruptelarum triumphus. Sese, inquimus, dono dat Spiritus Sanctus: Caritas Dei diffusa est in cordibus nostris per Spiritum Sanctum qui datus est nobis5). Ipse enimvero non modo affert nobis divina munera, sed eorumdem est auctor, atque etiam munus ipse est supremum; qui a mutuo Pa tri s Filiique amore procedens, iure habetur et nuncupatur altissimi donum Dei. — Cuius doni natura et vis quo illustrius pateat, *) Eph. II, 3. — -) Rom. VIII, 15,16. - ') S. Th. 3a, q. XXXII, a. 1. — 4) Ioann. III, 7. — 5) Rom. V, 5. revocave oportet ea quae in divinis litteris tradita sacri doctores explicaverunt, Deum videlicet ad esse rebus omnibus in eisque esse, per potentiam. in quantum omnia eius potestati subduntur; per prae-sentiam, in quantum omnia nucla sunt et aperta oculis eius; per essentiam, in quantum adest omnibus ut causa essendi1). At vero in homine est Deus non tantummodo ut in rebus, sed eo amplius cognoscitur ab ipso et diligitur; quum vel duce natura bonum sponte amemus, cupiamus, conqui-ramus. Praeterea Deus ex gratia insidet animae iustae tamquam in templo, modo penitus intimo et singulari; ex quo etiam sequitur ea necessitudo caritatis, qua Deo adhaeret anima coniunctissime. plus quam amico amicus possit benevolenti maxi me et dilecto, eoque plene suaviterque fruitur. — Haec autem mira coniunctio, quae suo nomine inhabitatio dieitur, conditione tantum seu statu ab ea discrepans qua caelites Deus beando complect-itur, tametsi verissime efficitur praesenti totius Trinitatis numine, ad eum veniemus et mansionem apud eum faciemus 2), attamen de Spiritu Sancto tamquam peculiaris praedicatur. Liquidem divinae et potentiae et sapientiae vel in homine improbo apparent vestigia ; caritatis, quae propria Spiritus veluti nota est, alius nemo nisi iustus est parti-ceps. Atque illud cum re cohaeret, euindem Spi-ritum nominari Sanctum, ideo etiam quod ipse, primus summusque Amor, animos moveat agatque ad sanctitatem, quae demum amore in Deum continetur. Quapropter Apostolus quum iustos appellat templum Dei, tales non expresse Patris aut Filii appellat, sed Spiritus Sancti: An nescitis quoniam membra vestra templum sunt Spiritus Sancti, qui in vobis est, quem liabetis a Deo 3) ? Inhabitantem in animis piis Spiritum Sanctum ubertas munerum caelestium multis modis conse-quitur. Nam, quae est Aquinatis doctrina, Quum Spiritus Sanctus procedat ut amor, procedit in ra-tione doni primi, unde dicit Augustinus, quod per donum quod est Spiritus Sanctus, multa propria dona dividuntur menibris Christi 4). In bis autem muneribus sunt arcanae illae admonitiones invi- ') 8. Th. la, q. VIII, o. 3. - ’) Ioann. XIV, 23. — ') I. Cor. VI, 19. — ") Summ. tli. la, p. XXXVIII, a. 2. - S. Aug. de Trin. 1. XV. c. 19. 1 tationesque, quae instinctu Sanßti Spiritus iden-tidem in mentibus animisque excitantur; quae si deSint, neque initium viae bonae habetur, neque progressives, neque exitus salutis aeternae. Et quoniam huiusmodi voces et motiones occulte ad-modum in animis fiunt, apte in sacris paginis similes nonnunquam habentur venientis aurae sibilo; easque Doctor Angelicus scite confert mo-tibus cordis, cuius tota vis est in animante perab-dita: Cor habet quamdam influentiam occultam, et ideo cordi comparatur Spiritus Sanctus, qui invi-sibiliter Ecclesiam vivificat et unit1). — Hoc amplius, homini iusto, vitam scilicet viventi divinae gratiae et per congruas virtutes tamquam facul-tates agenti, opus plane est septenis illis quae proprie dicuntur Spiritus Sancti donis. Horum enim beneficio instruitur animus et munitur ut eius vocibus atque impulsioni facilius promtiusque obsequatur; haec propterea dona tantae sunt effica-citatis ut eum ad fastigium sanctimoniae adducant, tantaeque excellentiae ut in caelesti regno eadem, quamquam perfectius, perseverent. Ipsorumque ope charismatum provocatur animus et effertur ad appe-tendas adipiscendasque beatitudines evangelicas quae, perinde ac tiores verno tempore erumpentes, indices ac nunciae sunt beatitatis perpetuo man-surae. Felices denique sunt fructus ii, ab Apostolo enumerati 2), quos hominibus iustis in hac etiam caduca vita Spiritus parit et exhibet. omni re-fertos dulcedine et gaudio; cuiusmodi esse debent a Spiritu, qui est in Trinitate genitoris genitique suavitas, ingenti largitate atque ubertate perfundens omnes creaturas3). — Itaque divinus Spiritus in aeterno sanctitatis lumine a Patre et a Verbo procedens, amor idem et donum, postquam se per velamen imaginum in testamento veteri exhi-buit, plenam sui copiam effudit in Christum in eiusque corpus mysticum, quae est Ecclesia; atque homines in pravitatem et corruptelam abeuntes praesentia et gratia sua tam salutariter revocavit, ut iam non de terra terreni, longe alia saperent et vellent, quasi de caelo caelestes. Haec omnia quum tanta sint, quumque Spiritus Sancti bonitatem in nos immensam luculenter ') Summ. th. 3a, q. VIII, a 1 ad 3. — Gal. V, 22. — 3) S. Aug. de Trin. I. VI, c. 9. declarent, omnino postulant a nobis, ut obsequii pietatisque Studium in eum quam maxime inten-damus. Id autem christiani homines recte optimeque efficient, si eundem certaverint maiore quotidie cura et noscere et amare et exorare: cuius rei gratia sit baec ad ipsos, prout sponte fluit paterno ex animo, cohortatio. — Fortasse ne hodie quidem in eis desunt, qui similiter rogati ut quidam olim a Paulo apostolo, acceperintne Spiritum Sanctum, respondeant similiter: Sed neque si Spiritus Sanctus est, audivimus1). Bin minus, multi certe in eins cognitione valde deficiunt; cuius quidem crebro usurpant nomen in religiosis actibus exercendis, sed ea fide quae crassis tenebris circumfusa est. Quapropter quotquot sunt sacri concionatores curatoresque animarum hoc meminerint esse suum, ut quae ad Spiritum Sanctum pertinent diligentius atque uberius populo tradant; sic tarnen ut diffi-ciles subtilesque absint controversiae, et prava eorum stultitia devitetur qui omnia etiam arcana divina temere conantur perscrutari. Illud potius commemorandum enucleateque explanandum est, quam multa et magna beneficia ab hoc largitore divino et manaverint ad nos et manare non de-sinant; ut vel error vel ignoratio tantarum rer um, lucis filiis indigna, prorsus depellatur. Hoc autem propterea urgemus, non modo quia id attingit mysterium quo ad vitam aeternam proxime diri-gimur, ob eamque rem firme credendum; verum etiam quia bonum quo clarius pleniusque habetur cognitum, eo impensius diligitur et amatur. — Nempe Spiritui Sancto quod alter um praestandum esse monuimus, debetur amor, quia Deus est: Diliges Dominum Deum tuum ex toto corde tuo, ex tota anima tua et ex tota fortitudine tua.2) Amandusque idem est, quippe substantialis, aeternus, primus amor; amore autem nihil est amabilius: multoque id magis quia summis ipse nos cumu-lavit beneficiis, quae ut largientis benevolentiam testantur, ita gratum enimum accipientis reposcunt. Qui amor duplicem habet utilitatem neque eam exiguam. Nam tum ad illustriorem in dies notitiam de Spiritu Sancto capiendam nos exacuet; Amans enim, ut Angelicus ait, non est contentus super-ficiali apprehensione amati, sed nititur singula quae ') Act. XIX, 2. — =) Deut. VI, 5. ad amatum pertinent intrinsecus disquirere, et sic ad interora eins ingreditur, sicut de Spiritu Sancto, qui est amor Dei, dicitur quod scrutatur etiam profunda Deix): tum caelestium donorum copiam nobis conciliabit largiorem, eo quod donantis man um ut angustus animus contrahit, ita gratus et memor dilatat. Curandum tarnen magnopere ut iste amor eiusmodi sit qui non in cogitatione arida externoque obsequio subsistat, sed ad agendum prosiliat, refugiat maxime a culpa, quum haec Spiritui Sancto, peculiari quodam nomine, accidat iniuriosior. Quantieumque enim sumus, tanti sumus ex bonitate divina; quae eidem Spiritui praesertim adscribitur, hunc benigne sibi facientem is offendit qui peccat, quique ipsis eins abusus muneribus et bonitati confisus, quotidie magis insolescit. — Ad haec, quum veritatis ille sit Spiritus, si quis ex infirmitate aut inscitia deliquerit, forsitan excusa-tionis aliquid apud Deum habeat; at qui per mali-tiarn veritati repugnet ab eaque se avertat, in Spiritum Sanctum peccat gravissime. Quod quidem aetate nostra increbruit adeo, ut deterrima ea tempora advenisse videantur a Paulo praenunciata, quibus homines iustissimo Dei iudicio obcaecati, falsa pro veris habituri sint, et huius mundi prin-cipi, qui mendax est et mendacii pater, tamquam veritatis magistro credituri: Mittet illis Deus Operationen erroris ut credant mendacio 2): in novis-simis temporibus discedent quidam a fide, attendentes spiritibus erroris et doctrinis daemoniorum3). — Quoniam vero Spiritus Sanctus in nobis, ut supra monuimus, quasi suo quodam in templo habitat, suadendum est illud Apostoli: Nolite contristare Spiritum Sanctum Dei, in quo signati estis*). Idque ipsum non satis est, indigna omnia defugere, sed omni virtutem laude christianus homo nitere debet, ut hospiti tarn magno tamque benigno placeat, castimonia in primis et sanctitudine; casta enim et sancta addecent templum. Hinc idem Apostolus: Nescitis quia templum Dei cstis, et Spiritus Dei liabitat in vobis? Si quis autem templum Dei viola-verit, disperdet illum Deus; templum enim Dei sanctum est, quod estis vos5): formidolosae eae I Cor. II, 10 — Summ. th. la, 2ae, q. XXVIII, a, 2. — =) II Thess. II, 10. - s) I Tim. IV, 1. — 4) Eph. IV, 30. - 6> I. Cor. III, 10, 17. quidem, sed perquam iustae minae. — Postremo, Spiritum Sanctum exorari et obsecrari oportet, quippe cuius praesidio adiumentisque nemo unus non egeat maxime. Ut enim quisque est inops consilii, viribus infirmus, aerumnis pressus, pronus in vetitum, ita ad eum confugere debet qui lu-minis, fortitudinis, eonsolationis, sanctitatis fons patet perennis. Atque illa homini in primis neces-saria, admissorum venia, ab eo potissimum ex-petenda est: Spiritus Sancti proprium est quod sit donum Patris et Filii; remissio autem peccatorum fit per Spiritum Sanctum, tamquamper donum Dei*): de quo Spiritu apertius habetur in ordine rituali: Ipse est remissio omnium peccatorum2). — Quanam vero ratione sit exorandus, perapte docet Ecclesia, quae supplex eum compellat et obtestatur suavis-simis quibusque nominibus: Veni pater pauperum, veni dator munerum, veni lumen cordium: consolator optime, dulcis hospes animae, dulce refrigerium: eumdernque enixe implorat ut eluat, ut sanet, ut irriget mentes atque corda, detque confidentibus et virtutis meritum et salutis exitum et perenne gaudium. Nee dubitare ullo pacto licet an huius-modi preces auditurus ille sit, quo auctore scriptum legimus : Ipse Spiritus postulat pro nobis gemitibus inenarrabilibus3). Demum hoc est fldenter assi-dueque supplicandum, ut nos quotidie magis et luce sua illustret et caritatis suae quasi facibus incendat; sic enim fide et amore freti acriter enitamur ad praemia sempiterna, quoniam ipse est pignus hereditatis nostrae 4). Habetis, Venerabiles Fratres, quae ad fovendum Spiritus Sancti cultum monendo hortandoque placuit edicere: minimeque dubitamus, quin ope praesertim navitatis sollertiaeque vestrae prae-claros in christiano populo sint fructus latura. Nostra quidem tantae huic rei persequendae nulla unquam defutura est opera, atque etiam consilium est ut, quibus subinde modis videbitur opportunius, idem pietatis Studium tarn praestabile alamus et provehamus. Interea, quoniam biennio ante, datis litteris Provida matris, peculiares preces, easque ad maturandum christianae unitatis bonum, in sollemnibus Pentecostes catholicis commendavimus, ') Summ. th. 3a, q. III a. 8 ad 3m. — s) In Mis. rom. fer. III post Pent. — ') Rom. VIII, 26. — 4) Eph. I, 14. libet de hoc ipso capite ampliora quaedam decer-nere. Decernimus igitur et mandamus ut per orbem catholicum Universum, hoc anno itemque annis in perpetuum consequentibus, supplicatio novendialis ante Pentecosten, in Omnibus curia-libus templis et, si Ordinarii locorum utile iudi-carint, in aliis etiam templis sacrariisve fiat. Omnibus autem qui eidem novendiali supplicationi interfuerint, et ad meutern Nostram, rite oraverint, eis annorum septem septemque quadragenarum apud Deum indulgentiam in singulos dies concedimus; tum plenariam in uno quolibet eorumdem dierum vel festo ipso die Pentecostes, vel etiam quolibet ex octo subsequentibus, modo rite confessione abluti sacraque communione refecti ad eamdem meutern Nostram pie supplicaverint. Quibus beneficiis frui pariter eos posse volumus quos publicis illis pre-cibus legitima causa prohibeat, vel ubi non ita commode, secundum Ordinarii prudentiam, in templo res fieri possit; dum tarnen supplicationi novendiali privatim detur opera ceteraeque condi-tiones expleantur. Hoc praeterea placet de the-sauro Ecclesiae in perpetuum tribuere, ut si qui vel publice vel privatim preces aliquas ad Spiritum Sanctum pro pietate sua iterum praestent quotidie per octavam Pentecostes ad fest um inclusive sanctae Trinitatis, ceterisque ut supra conditio-nibus rite satisfecerint, ipsis liceat utramque iterum consequi indulgentiam. Quae omnia indulgentiae munera etiam animabus piis igni purgatorio addictis converti in sutfragium posse, miserieorditer in Domino concedimus. Iam Nobis mens animusque ad ea revolat vota quae initio aperuimus; quorum eventum summis precibus a divino Spiritu flagitamus, flagi-tabimus. Agite, Venerabiles Fratres, Nostris cum precibus vestras consocietis, vobisque hortatoribus universae christianae gentes coniungant suas, ad-hibita conciliatrice potenti et peraccepta Virgine Beatissima. Quae ipsi rationes cum Spiritu Sancto intercedant intimae admirabilesque, probe nostis; ut Sponsa eius Immaculata merito nominetur. Ipsius deprecatio Virginis multum profecto valuit et ad mysterium Incarnationis et ad eiusdem Paracliti in Apostolorum coronam adventum. Communes igitur preces pergat ipsa suffragio suo benignissima roborare, nt in universitate nationnm tarn misere laborantium divina reram prodigia per almum Spiritum feliciter instaurentur, quae vaticinatione Davidica sunt celebrata: Emittes Spiritum tuum et creabuntur et renovabis faciem terrae 1). — Cae-lestium vero donorum auspicem et benevolentiae >) Ps. cm, so. Nostrae testem vobis, Venerabiles Fratres, Clero popnloque vestro Apostolicam benedictionem per-amanter in Domino impertimus. Datum Eomae apud Sanctum Petrum die IX Maii anno MDCCCLXXXXVII, Pontificatus Nostri vigesimo. Leo PP. XIII. 29. Verordnung des königlich - ungarischen Ministeriums betreffs einer JttoMfication und Ergänzung der Vorschriften über das in Ungarn vorMnehmende Aufgebot der außerhalb Ungarns zu schließenden Ehen. Die f. f. Landesregierung hat mit Note vom 24. Juni 1897, Z. 8495, Nachstehendes anher eröffnet. Die königlich-ungarischen Minister der Justiz und des Innern haben unter dem 27. Februar 1897, Z. 11.435/J.-M. eine Verordnung erlassen, betreffend eine Modifikation und Ergänzung der Vorschriften über das in Ungarn vorzuneh-mende Ausgebot der außerhalb Ungarns zu schließenden Ehen. Zufolge des im Einvernehmen mit dem k. k. Justiz-Ministerium und dem k. k. Ministerium für Cnltus und Unterricht anher ergangenen Erlasses des hohen k. k. Ministeriums des Innern vom 28. Mai l. I., Z. 10.432, sowie unter Bezugnahme auf die hierämtlichen Jntimatioueu vom 17. März 1896, Z. 3583, und vom 7. April 1896, Z. 5342, beehre ich mich dem hochwürdigen Ordinariate den Wortlaut dieser Verordnung in deutscher Übersetzung mit «dem Ersuchen mitzntheilen, denselben den kirchlichen Trauungsorganen der Diöcese mit thunlicher Beschleunigung bekannt geben zu wollen. Hiebei wird insbesondere ans die Bestimmung der Verordnung ausmerksam gemacht, dass die Documente, welche von den außerhalb Ungarns zu einer Ehe schreitenden ungarischen Staatsbürgern den ungarischen Matrikelführern behufs Anordnung des Aufgebotes vorgelegt oder eingesendet werden müssen, nach Beendigung des Verkündigungsverfahrens weder im Originale noch in Abschrift zurückbehalten werden, sondern den Parteien durch die Matrikelführer bei Übersendung des Ausgebotszeugnisses znrückznstellen sind. Bezüglich des Verhältnisses dieser Verordnung zu den eherechtlicheu Bestimmungen des österreichischen Rechtes wird aus den Schlnssabsatz des oben an zweiter Stelle citierten hierämtlichen Jntimates verwiesen. Abschrift der Übersetzung einer Verordnung der königlich-ungarischen Minister der Justiz und des Innern vom 27. Februar 1897, Z. 11435/J.-M. betreffend die Modifikation und Ergänzung der Vorschriften über die in Ungarn zu erfolgende Verkündigung (Aufgebot) der außerhalb Ungarns zu schließenden Ehen. Bei Außerkraftsetzung des 5. Absatzes des §. 2 der Verordnung der Minister der Justiz und des Innern vom 12. Februar 1896, Z. 7870/J -M. verordnen wir wie folgt: 1. Wenn ein in Ungarn gemeindezuständiger ungarischer Staatsbürger (ob Mann oder Weib) in Kroatien-Slavonien oder im Auslande mit einem ungarischen Staatsbürger oder einem Ausländer vor einer nach dem Gesetze des Ortes der Eheschließung zur Vornahme der Eheschließung zuständigen weltlichen oder konfessionellen Behörde die Ehe eingehen will, sind die wegen Verkündigung (Aufgebot) einer solchen Ehe in Ungarn dem ungarischen Matrikelführer vorzulegenden Documente nach Beendigung des Verkündigungsverfahrens in der Urkundensammlung des ungarischen Matrikelführers weder im Originale, noch in Abschrift zurückzubehalten, sondern ist der Matrikelführer verpflichtet, dieselben sammt dem im Punkte 2 erwähnten Aufgebotszeugnisse an die Partei gelangen zu lassen. Auf Ansuchen der Partei muss der Matrikelführer das im Punkte 2 erwähnte Aufgebotszeugnis, wenn die Partei auch dem Punkte 4 entsprochen hat, im Sinne des Punktes 3 in Begleitung eines Berichtes, behufs Ausstellung der Ehebescheinignng dem königlich-nnga-rischen Justizminister unterbreiten und hievon die Partei unter Rücksendung der vorgelegten Documente verständigen. 2. Die erste Zeile des Textes des Ausgebotszeugnisses, welches über den Vollzug der Verkündigung von einer im Punkte 1 erwähnten Ehe, laut Formular 12 der Jnftiz-Ministcrial-Jnstruction Z. 27.243/95 auszustellen ist, hat der Matrikelführer mit folgenden Worten zu ergänzen: „außerhalb Ungarns", so dass die erste Zeile des Textes des Zeugnisses folgenden Wortlaut habe: „Die Ehe wollen mit einander schließen außerhalb Ungarns". 3. Der ungarische Staatsbürger (ob Mann oder Weib), welcher auf Grund eines im Sinne des Punktes 2 ausgestellten Aufgebotszeugnisses in Gemäßheit des § 59, G.-A. XXXIII vom Jahre 1894, eine Bescheinigung vom königlich ungarischen Justizminister darüber zu erlangen beabsichtigt, dass gegen seine im Auslände zu schließende Ehe nach den Gesetzen Ungarns kein Hindernis obwaltet, ist berechtigt, bei dem zur Anordnung des Eheaufgebotes in Ungarn kompetenten Matrikelführer anch darum anzusucheu, dass der Matrikelführcr nach Beendigung des Verküudigungsvcrfahrens das Aufgebotszeuguis sammt den vorgelegten Worten (Punkt 4) dem königl. ungar. Justizminister unterbreite. 4. Im Falle eines solchen Ansuchens unterliegt das an den ungarischen Matrikelführer gerichtete Gesuch oder das über die Bitte verfaßte Protokoll im Sinne des 2ten Absatzes § 9 der Verordnung der Minister der Justiz und des Innern vom 12. Februar 1896, Z. 7870, einer Gefnchs-Stempelgebür von 50 kr. nach jedem Bogen und ist zur Bestreitung der für das im Punkte 2 der gegenwärtigen Beiordnung erwähnte Ausgebotszeugnis als Beilage zu entrichtenden Beilagen - Stempelgebür eine Stempelmarke von 15 kr. vorzulegen. Außerdem unterliegt die im Sinne des § 59, G.-A. XXXIII, vom Jahre 1894 auszustellende Bescheinigung einer Stempelgebür von 1 Gulden. Einem Gesuche aus dem Auslaude kann anstatt der Stempelmarken auch deren Äquivalent in Baarem beigeschlossen werden. Damit den Parteien die Justizministerial-Bescheinigung im Wege der Post nach dem Auslande franco zugestellt werden könne, muss auch das Postporto vorgelegt werden. Innerhalb der Länder der ungarischen Krone kann die Justiz-ministerial-Bescheinigung portofrei den Parteien vom königlich-nngarischeu Justizministerium zugesendet werden. 5. Wenn die Partei den Bestimmungen des Punktes 4 der gegenwärtigen Verordnung nicht Genüge geleistet hat, kann der ungarische Matrikelsührer die im Punkte 3 erwähnte Bitte nicht erfüllen, sondern er hat die vorgelegten Documeute nach Beendigung des Verküudiguugs - Verfahrens sammt dem im Sinne des Punktes 2 ausgestellten Aufgebotszeug-uisse mit der Verständigung an die Partei zn senden, dass wegen Erlangung der im § 59 des G.-A. XXXIII vom Jahre 1894 erwähnten Bescheinigung das an den königl. ungarischen Justizminister zu richtende Gesuch mit dem Aufgebots-zeuguisse zu versehen und die im Punkte 4 bezeichneten Stempel und Postmarken oder deren Äquivalent beizuschließen sind. 6. Das im Sinne des Punktes 2 der gegenwärtigen Verordnung ausgestellte Ausgebotszeugnis bescheinigt zwar, dass der ungarische Nnptnrient der in den §§ 113 und 147 des G.-A. XXXI vom Jahre 1894 begründeten Verpflichtung, wouach die außerhalb Ungarns zu schließende Ehe eines ungarischen Staatsbürgers (ob Mann oder Weibi auch in Ungarn anfgeboten werden muss, entsprochen hat, und das erwähnte Aufgebotszeugnis ist auch dazu geeignet, um als Grundlage der im § 59 des G.-A. XXXIII vom Jahre 1894 bezeichnet Justizministerial - Bescheinigung zu dienen; wenn aber die Eheschließenden von ihrer ursprünglichen Absicht abweichend, ihre Ehe in Ungarn eingehen wollten, müssen sie bei demjenigen ungarischen Matrikelführer oder demjenigen anderen ungarischen Civilbeamten/Standesbeamten), vor welchem sie ihre Ehe eingehen wollen, den in Gemäßheit des letzten Absatzes des § 4 uud des letzten Absatzes des § 5 der Verordnung der Minister der Justiz und des Innern vom 12. Februar 1896, Z. 7870, etwa nothwendigen Voraussetzungen entsprechen und jedenfalls sämmtliche auf ihre abzuschließende Ehe bezüglichen Documeute von Neuem vorlegen; in solchen Fällen müssen die Documeute nach Abschluss der Ehe im Originale oder in Abschriften, welche vom betreffenden Matrikelführer, beziehungsweise anderen Civilbeamten (Standesbeamten) zu beglaubigen sind, in der Urkundensammlung des betreffenden ungarischen Matrikelführers, beziehungsweise anderen Civilbeamten (Standesbeamten) ausbewahrt werden. Was den hochwürdigen Pfarrämtern im Nachhange zn den Weisungen im Diöcesanblatte Nr. III ex 1896 zur genauen Befolgung mitgetheilt wird. 30. An die l-ochw. Kerren furat- und Kloster -Kirchenvorsteher. Anläßlich des höchstbetrübenden Hinscheidens unseres hochverehrten, hochwürdigsteu Herrn Fürsterzbischofes uud Metropoliten, Dr. Alois Mathias Zorn wird am 10. Juli d. I. um 10 Uhr vormittags in der Domkirche für Höchstdeuselbeu ein Seelenamt abgehalten werden. Während der Octave soll auch in allen Curat- und Klosterkirchen der Diöcese ein Seelenamt auf die gleiche Intention abgehalteu werden. FiirstbischöMches Ordinariat in Laibach, am 9. Juli 189 Izdajatelj in odgovorni urednik Martin Pogaöar. — Tiskala KatoliSka Tiskarna.