1862. III. MràiiW-Mstt für die Ciimmlrr Diözese. Inhalt: I. Bekanntgabe der geistliche» Exerzitien in Sauerbrunn. II. Verpflichtung der Pfarr-Vorsteher auch an den abgehrachten Feiertagen pro populo applicandi. III. Anordnung der Stcmpelgcbühr für Stiftbriefe. VI. Den politischen Eheeonsend betreffend. 1. otvic der menschliche Körper einer täglichen Nahrung und Erholung bedarf, um nicht zu ermüden und zu Grunde zu gehen, noch mehr benöthiget der menschliche Geist einer öfteren Auffrischung seiner Kräfte, um der Abspannung nicht zu erliegen. Zn diesem eben so heilsamen als nothmeudigen Geschäfts ermahnet uns der heil. Paulus mit apostolischem Ernste, indem er schreibt: Renovamini autem spiritu mentis vestrae, et induite novum hominem, qui secundum Deum creatus est in justitia et sanctitate veritatis. Eph. 4, 23—24, Und jener wohlgemeinte Rath, den der heil. Bernard seinem einstigen Schüler und Freunde dem Papste Eugen ertheilt, hat für uns Priester int Allgemeinen, insbesondere für die Seelsorger eine gleich hohe Bedeutung, indem er spricht: Memento, non dico semper, non dico stepe, seti vel interdum reddere te ipsum tibi ; utere tu quoque te inter multos aut certe post multos; non tantum te, nec semper, dare actioni velim, sed considerationi aliquid tui et cordis et temporis sequestrare. Demnach sind die geistlichen Hebungen oder Ezer-citicn für jeden heilbesließenen Priester wenigstens ein Mal im Jahre ein wesentliches Bedürfnis?, das nur jener nicht fühlt, der ans das Heil seiner Seele vergießt. Es gereicht mir abermals zur großen Freude, meinen geliebten Mitarbeitern im Weinberge des Herrn bekannt geben zu können, daß mir ein Priester aus der hochwürdigen Gesellschaft Jesu für die Leitung der Priester-Epercitien zugesagt wurde, und daß diese gemeinschaftliche» Geistesübungen abermals in diesem Jahre zn Sanerbrunn bei Rohitsch vom 15. bis 19. September in gewöhnlicher Art und Weise abgehalten werden. Die Herren Theilnehmer haben ihren Entschluß entweder unmittelbar, oder durch das Dekanalamt dem Ordinariate anzuzeigen, und die Ankommenden sich am ersten Tage (15. September) wenigstens bis 3 Uhr Nachmittags beim Hauptpsarramte vom heil. Krenze zu Sauerbrnnn wegen ihrer Unterkunft zu melden, und mit dem Breviere im Talare zn den Exercitien zu erscheinen. Denjenigen Priestern, die durch die Seelsorge, oder wie immer verhindert werden, an den gemeinschaftlichen Geistesubimgen Theil zu nehmen, stehen die geistlichen Häuser der ehrwürdigen Missionspriester zu St. Josef bei Cilli, so wie bei den P. P. Franziskanern zu Maria Nazareth, zu Rann und zu heil. Dreifaltigkeit in W. Bücheln zu jeder gelegenen Zeit offen, sich gegen eine kleine Vergütung für die Verpflegung in stiller Zurückgezogenheit den Privat-Exercitien zu unterziehen. Brüder! unterlassen mir nicht die Gnadenzeit und die schöne Gelegenheit dieser Anordnung wohl zu benützen; tempus enim breve est, et (lies mali sunt. Videamus, quomodo caute ambulemus. Epb. 5, 15. Unser Herr und göttliche Meister hat die Seinigen lieb, die in der Welt sind, und liebt sie bis ans Ende, bemerkt so innig schön der heil. Evangelist Johannes XIII. 1. Der erhabenste Beweis seiner unendlichen Liebe ist uns die Einsetzung des heiligsten Meßopfers, dieser unerschöpflichen Gnadcuguelle für alle gläubigen Schäflein seiner theuern Heerde. Nach der mütterlichen Anordnung der heil. kath. Kirche sind alle selbstständigen Seelenhirten, somit alle Pfarrer, Karaten und Provisoren, denen eine selbstständige Gemeinde zur Pastorirung anvertraut ist, an allen Sonn- und gebotenen Festtagen für ihre Gemeinde (pro populo parocliiano) die heilige Blesse zu appliciren, und die besonder» Früchte des hochheiligen Meßopfers derselben zuzuwenden verpflichtet. Darüber wird unter dem Seelsorgeklerus kaum ein Zweifel obwalten. Daß aber die selbstständigen Herren Seelsorger verpflichtet feien, auch an den s o g e n a nute n a b gebrachte it Feiert a g e n für ihre Gemeinde die heil. Messe auf gleiche Weise zu appliciren, darüber belehrt uns das apostolische Sendschreiben unseres heiligen Vaters, Papst Pius IX. das er als Oberhaupt der katholischen Kirche unter 3. Mai 1858 erlassen, und dessen Bekanntgabe ich Euch, vielgeliebte Mitbrüder, ob des wichtigen Inhaltes nicht länger voreuthalten darf, um nicht mein Gewissen noch schwerer zu belasten. Es lautet: Venerabilibus Fratribus Patriarchis, Primatibus, Archiepiscopis Episcopis, Aliisque Locorum Ordinariis Gratiam et Communionem cum Apostolica sede Habentibus. Pius Papa IX. Venej abiles Fratres Salutem et Apostolicam Benedictionem. Amantissimi Redemptoris Nostri Christi Jesu Unigeniti Filii Dei tanta fuit erga homines benignitas et caritas, ut, veluti optime nostis, Venerabiles Fratres, humana indutus natura non solum saevissimos pro nostra salute cruciatus, atrocissimamque crucis mortem perpeti, verum etiam in augustissimo sui corporis vanguinisque sacramento nobiscum semper morari, ac nos peramenter pascere et nutrire voluerit, quo ipse in caelum redions ad dexteram Patris nos et sui numinis praesentia, et tutissimo spiritualis vitae praesidio communiret. Neque contentus nos tam insigni, ac plane divina dilexisse caritate, beneficia beneficiis cumulans, suique in nos amoris divitias profundens effecit, ut probe intelligeremus, quod cum dilexisset suos in finem dilexit eos. Namque se aeternum Sacerdotem esse declarans secundum ordinem Melchisedech, suum in Catholica Ecclesia Sacerdotium perpetuo instituit, et illud idem Sacrificium, quod ipse ad universum humanum genus a peccati iugo, ac daemonis captivitate vindicandum et redimendum in ara crucis, pretiosissimo suo sanguine effuso, semel peregit, pacificans sive quae in caelis sunt, sive quae in terra, usque ad consummationem saeculi permanere decrevit, et quotidie fieri, ac renovari iussit per Sacerdotum ministerium, sola offerendi ratione diversa, ut salutares uberrimique suae passionis fructus in homines semper redundarent. Siquidem in incruento Missae sacrificio, quod conspicuo Sacerdotum ministerio peragitur, illa ipsa vivifica litatur victima, quae Deo Patri nos reconciliavit, quaeque omnem merendi, placandi, impetrandi ac satisfaciendi vim habens „illam nobis mortem Unigeniti per mysterium reparat, qui licet resurgens a mortuis iam non moritur, et mors ei ultra non dominabitur, tamen in semetipso immortaliter atque incor-ruptibiliter vivens pro nobis iterum in hoc mysterio sacrae oblationis immolatur“.*) Atque haec est munda illa oblatio, quam nulla offerentium indignitas ac malitia inquinare unquam potest, ct quam Dominus per Malachiam nomini suo, quod magnum futurum esset in gentibus, a solis ortu usque ad occasum in omni loco mundam offerendam esse praedixit.**) Quae quidem oblatio ineffabili prorsus fructuum ubertate redundans praesentem aeque ac futuram vitam complectitur. Ea enim oblatione placatus Deus gratiam, donumque poenitentiae concedens, crimina et peccata etiam ingentia dimittit, ac licet peccatis nostris graviter offensus ab ira ad misericordiam, a iustae animadversionis severitate ad clementiam traducitur; ea temporalium poenarum reatus et obligatio dissolvitur; ea defunctorum in Christo animae nondum ad plenum purgatae sublevantur; ea obtinentur quoque temporaria bona, si tamen potioribus non officiant; ea Sanctis, et in primis Immaculatae Sanctissimaeque Dei Genitrici Virgini Mariae eximius quidam honor, cultusque conciliatur. Quocirca ex Apostolorum traditione divinum Missae sacrificium offerimus „pro communi Ecclesiarum pace, pro recta mundi compositione, pro imperatoribus, militibus, sociis, pro iis, qui infirmitatibus laborant, qui affiietonibus premuntur, et universi», pro omnibus, qui opis indigent, et pro defunctis in purgatorio degentibus, maximum hoc credentes adiumentum illis animabus fore, pro quibus oratio defertur, dum sancta et perquam tremenda coram iacet victima.***) Cum igitur nihil sit maius, nihil salutarius, nihil sanctius, nihil divinius incruento Missae sacrificio, quo idem corpus, idem sanguis, idem Deus et Dominus Noster Jesus Christus Deo pro omnium salute in altari per Sacerdotes offertur, et immolatur, *) 8. Gregor M Dialog, lib 4. cap. 5S. **) Malach. cap. 1. ***) S. Cyril Hieroaol. Cateches. 23 Mystag. 5 de sacra Liturg. idcirco Sancta mater Ecclesia tanto divini sui Sponsi ditata thesauro nunquam destitit omnem curam, operam, diligentiamque in id conferre, ut tam tremendum mysterium a Sacerdotibus, quanta maxima fieri posset, interiore cordis munditia ac puritate perageretur, debitoque sacrarum caeremoniarum, ac rituum apparatu, cultuque celebraretur, ut ipsius mysterii magnitudo et maiestas vel externa quoque specie magis eluceat, et fideles ad rerum divinarum, quae in tam admirabili ac venerando Sacrificio occultae continentur, contemplationem excitentur. Ac pari sollicitudine, studioque ipsa pienissima Mater nunquam cessavit suos fideles filios commonere, hortari, et infiammare, ut ea, qua oportet, pietate, veneratione ac devotione ad hoc divinum Sacrificium frequentissime convenirent, praecipiens, ut eidem omnibus de praecepto festis diebus ipsi interesse omnino deberent, animis ad illud, oeulisque religiosissime intenti, quo divinam exinde misericordiam, omniumque bonorum copiam sibi felicissime comparare possent. lam vero cum omnis Pontifex ex hominibus assumptus, pro hominibus constituatur in iis, quae sunt ad Deum, ut offerat dona et sacrificia pro peccatis, tum pro egregia vestra sapientia apprime cognoscitis, Venerabiles Fratres, sacrosanctum Missae sacrificium ab animarum pastoribus esse applicandum pro populo eorum curae commisso, et huiusmodi obligationem ex Divino praecepto descendere iuxta Concilii Tri-dentini doctrinam, cum idem Concilium disertissimis, gravissimisque verbis edoceat „praecepto divino mandatum esse omnibus, quibus animarum cura commissa est, oves suas agnoscere, pro his sacrificium offerre“.*) Notissimae quoque Vobis sunt felicis recordationis Benedicti XIV Decessoris Nostri Litterae die 19. Augusti anni 1744 datae, quibus de hac obligatione copiose, sapienterque loquens, ac Tridentinorum Patrum mentem uberius explicans et confirmans, ad omnes controversias, quaestiones dubitatio-nesque amovendas, clare aperteque declaravit et constituit, parochos, aliosque omnes animarum curam actu habentes debere Missae sacrificium pro populo sibi concredito peragere omnibus Dominicis aliisque de praecepto festis diebus, et illis etiam, quibus ipse in nonnullis Dioecesibus dierum de praecepto festorum numerum imminuens permiserat populis in servilia opera incumbere, sed caverat tamen, ut ipsi populi obligationi de Sacro audiendo satisfacere deberent.**) Non mediocri certe jucunditate perfundimur, Venerabiles Fratres, cum ex relationibus, quas de vestrarum Dioecesium statu cum summa vestri nominis laude, ac pari animi Nostri gaudio ad Nos, et hanc Apo-stolicam Sedem veluti officii vestri ratio postulat, mittendas curatis, agnoscamus, animarum curatores huiusmodi sui muneris obligationem diligenter implere Dominicis et aliis, qui adhuc ex praecepto servantur, diebus, quibus Missae sacrificium pro populo sibi tradito celebrare haud omittunt. Sed minime ignoramus, pluribus in locis id a parochis iamdiu praetermitti solere aliis illis diebus, qui antea veluti festi de praecepto erant colendi iuxta Constitutionem felicis memoriae Urbani VIII Decessoris pariter Nostri***), et quibus haec Apostolica Sedes annuens variis Sacrorum Antistitum postulationibus, ac prae oculis habens causas, rationesque ab ipsis expositas, dum imminuit *) Concil. Trid. Sess. 23. cap. 1. De Reformat. **) liened. XIV. Litt, Encycl. „Cum semper obiatas“ Die 10 Augusti 1744. ***) Urban. VIII. Constit. „Universa per orbem“ Idib. Septembr. 1642. festos de praecepto dies, non solum permisit, ut populi servilibus operibus vacare pos-sent, verum etiam indulsit, ut ipsi ab obligatione audiendi Sacrum essent exempti. Ubi enim haec benigna Sanctae Sedis Indulta in lucem prodierunt, statini plurium regionum parochi existimantes, se hisce diebus ita reductis solutos esse ab obligatione peragendi Sacrum pro populo, obligationem ipsam implere plane neglexerunt. Hinc porro invaluit consuetudo, ut earumdem regionum Parochi commemoratis diebus sacrosanctum Missae sacrificium pro populo applicare cessaverint, nec defuere qui eiusmodi consuetudinem tueri ac defendere non dubitarunt. Nos igitur de spirituali universi Dominici gregis Nobis divinitus commissi bono vel maxime solliciti, ac 11011 parum dolentes, ex huiusmorli praetermissione tideles illorum locorum populos maximis spiritualibus fructibus privari, tanti momenti negotio occurrere statuimus, cum praesertim noscamus, hanc Apostolicam Sedem docui sse parochos diebus festis etiam reductis debere Sacrum pro populo celebrare. Et sane quamvis Romani Pontifices Decessores Nostri enixis Sacrorum Antistitum petitionibus, ac variis pluribusque fidelium populorum indigentiis, et gravibus rerum temporum ac locorum rationibus permoti festos de praecepto dies imminuendos consuerint, ac simul benigne concesserint, ut populi hisce diebus servilia opera libere exercerent, quin Sacrum audire deberent, tamen i i dem Praedecessores Nostri in hisce Induitis tribuendis integram inviolatamque legem esse voluerunt, ut scilicet praedictis diebus nihil in Ecclesiis unquam innovaretur quoad consuetum divinorum officiorum ordinem et ritum, utque omnia eo prorsus modo peragerentur quo antea peragi solebant, cum enunciata Urbani Vili Constitutio plene vigeret, qua festi de praecepto dies servandi fuerant praescripti. Ex quo parochi vel facile intelligere poterant, se illis diebus minime expeditos esse ab obligatione applicandi pro populo Missam, quae potissima ritus pars est, animo praesertim reputantes Pontificia Rescripta eo plane, quem prae se ferunt, sensu esse omnino accipienda, et illa strictissimae esse interpretationis. Accedit etiam, ut haec Sancta Sedes in plurimis peculiaribus casibus de huiusmodi parochorum onere consulta haud omiserit per suas praesertim Congregationes sive Concilii, sive Fidei propagandae, sive Sacrorum Rituum, sive etiam per Sacram Poenitcntiariam saepissime respondere et edicere, parochos eidem oneri esse obnoxios applicandi pro populo Missam illis etiam diebus, qui de festorum ex praecepto dierum numero fuerant sublati. Itaque rebus omnibus maturo examine perpensis, at que in consilium adhibitis nonnullis Venerabilibus Fratribus Nostris S. R. E. Cardinalibus Nostrae Congregationis Tridentinis Decretis tuendis, interpretandisque praepositae, hanc Vobis, Venerabiles Fratres, Encyelicam Epistolam scribendam esse consuimus, ut certam et constantem normam legemque constituamus ab omnibus parochis sedulo, diligenterque observandam. Quamobrem hisce Litteris declaramus, statuimus atque decernimus, parochos, aliosque omnes animarum curam actu gerentes sacrosanctum Missae sacrificium pro populo sibi commisso celebrare, et applicare debere tum omnibus Dominicis, aliisque diebus, qui ex praecepto adhuc servantur, tum illis etiam, qui ex huius Apostolicae Sedis indulgentia ex dierum de praecepto festorum numero sublati, ac translati sunt, quemadmodum ipsi animarum curatorea debebant, dum memorata Urbani VETI Constitutio in pleno suo robore vigebat, antequam festivi de praecepto dies imminuerentur, et transferrentur. Quod vero attinet ad festos translatos dies id unum excipimus, ut scilicet quando una cum solemnitate divinum officium translatum fuerit in Dominicum diem, una tantum Missa pro populo sit a parochis applicanda, quandoquidem Missa, quae praecipua divini officii pars est, una simul cum ipso officio translata existimari debet. Nunc vero paterni animi Nostri caritate illorum parochorum tranquillitati prospicere volentes, qui ob assertam consuetudinem memoratis diebus Missam pro populo applicare omiserunt, eosdem parochos ab omnibus quibusque praeteritis omissionibus Auctoritate Nostra Apostolica plenissime absolvimus. Et quoniam non desunt animarum curatores, qui peculiare aliquod reductionis, uti dicunt, Indultum ab hac Apostolica Sede obtinuere, concedimus, ut ipsi huiusce Indulti beneficio perfrui pergant iuxta tamen conditiones in Induito expressas, et donec parochorum officium exercuerint in paroeciis, quas in praesentiarum regunt et administrant. Dum autem haec statuimus, et indulgemus, in eam profecto spem erigimur fore, Venerabiles Fratres, ut parochi maiore usque animarum studio et amore incensi huic obligationi applicandi Missam pro populo diligentissime ac religiosissime satisfacere glorientur serio considerantes uberrimam caelestium praesertim munerum, ac honorum copiam, quae ex hac incruenti, divinique Sacrificii applicatione in Christianam plebem eorum curae commissam abunde redundat. Cum vero Nos minime lateat, peculiares casus contingere posse, in quibus pro re ac tempore aliqua huius obligationis remissio parochis sit tribuenda, sciatis velimus, ab omnibus Nostram Concilii Congregationem unice esse adeundam ad huiusmodi obtinenda induita, illis dumtaxat exceptis, qui a Nostra Congregatione fidei propagandae praeposita pendent, cum opportunas utrique Congregationi contulerimus facultates. Nihil plane dubitamus, Venerabiles Fratres, quin pro eximia vestra episcopali sollicitudine omnibus et singulis vestrarum Dioecesium parochis, nulla interposita mora, sedulo manifestare velitis, quae in hisce Nostris Litteris de eorum obligatione applicandi pro populo sibi commisso sacrosanctum Missae sacrificium suprema Nostra auctoritate confirmamus, ac denuo constituimus, volumus, praecipimus, et mandamus. Ac persua-sissimum quoque Nobis est, Vos maximam adhibituros esse vigilantiam, ut animarum curatores hanc etiam sui muneris partem diligenter impleant, ac studiose observent quae a Nobis in hisce Litteris statuta atque sancita sunt. Optamus autem ut harum Litterarum exemplar in Tabulario episcopalis cuiusque vestrum Curiae perpetuo asservetur. Cum autem, Venerabiles Fratres, probe noscatis, sacrosancto Missae sacrificio magnam fidelis populi contineri eruditionem, ne intermittatis unquam parochos praesertim, aliosque divini verbi praecones, et cos quibus demandatum est munus erudiendi Christianum populum, monere, hortari, ut fidelibus populis tam sancti tamque admirabilis Sacrificii necessitatem, praestantiam, magnitudinem, finem, fractus studiosissime et accu- ratissime exponant explicent, ac simul fideles ipsos excitent, inflamment, quo eidem Sacrificio ea qua par est fide, religione ac; pietate frequentissime intersint, ut divinam misericordiam, et omne, quo indigent, beneficiorum genus sibi comparare queant. Neque desinatis, omnem operam et industriam impendere, ut vestrarum Dioecesium Sacerdotes ea morum integritate, gravitate, eaque totius vitae innocentia, sanctitate emineant, quae illos omnino decet, quibus unis datum est divinam consecrare Hostiam, ac tam sanctum, tam que tremendum perficere Sacrificium. Quocirca omnes sanctissimo Sacerdotio initiatos etiam atque etiam monete, urgete, ut serio meditantes ministerium quod acceperunt in Domino, illud impleant, et continenter memores dignitatis, ac caelestis potestatis qua praediti sunt, virtutum omnium splendore, ac salutaris doctrinae laude refulgeant, smnmaque animi contentione in divinum cultum, divinasque res et animarum salutem incumbant, ac seipsos hostiam vivam et sanctam Domino exi ibentes, et mortificationem Jesu in suo corpore sernper circumferentes puris manibus, et mundo corde placationis Hostiam rite offerant Deo pro sua ac totius mundi salute. Denique nihil Nobis gratius, Venerabiles Fratres, quam hac etiam uti occasione, ut iterum testemur, et confirmemus praecipuam, qua Vos omnes in Domino prosequimur, benevolentiam, ac simul Vobis addamus animos, ut maiore usque alacritate pergatis omnes gravissimi pastoralis vestri muneris partes strenue ac sedulo obire, et intentissimo studio dilectarum ovium saluti incolumitatique consulere. Pro certo habete, Nos paratissimos esse ad ea omnia libentissime agenda, quae ad maiorem Vestram ac Dioecesium vestrarum utilitatem procurandam conducere posse noverimus. Interim vero caelestium omnium munerum auspicem, ac studiosissimae Nostrae in Vos voluntatis testem accipite Apostolicam Benedictionem, quam intimo cordis affectu Vobis ipsis, Venerabiles Fratres, eunctisque Clericis, Laicisque fidelibus cuiusque vestrum vigilantiae commissis amantissime impertimur. Datum Romae apud Sanctum Petrum die LII Maii Anno MDCCCLVlll. Pontificatus Nostri Anno Duodecimo. Ei» komulatives Einschreiten mehrerer Beschilft der Kircheuprovinz Salzburg beim heiligen Stuhle um dießbezügliche Nachsicht ist ahne Erfolg geblieben. Auf meine unter 10. Inni l. I. bei Gelegenheit meiner Reise nach Rom vorgetra-gene Bitte haben Se. Heiligkeit Pius IX. in gewohnter Milde mir auf sieben Jahre die Vollmacht ertheilt, alle jene geistlichen Pfarrvorsteher von der mehrgenannten Application auf deren Ansuchen zu dispensiceli, deren reines Einkommen nicht zwei hundert Scudi römischen Geldes übersteigt. Dieses Rescript des heil. Stuhles an mich lautet: Rme. Dne. uti Frater: Relatis SSmo. Duo. Nostro per infrascriptum Pro Secretarium Sacrae Congrnis Concilii Litteris Amplit. Tuae diei 10, proxime elapsi Mensis Junii circa obligationem applicationis missae pro populo diebus festis supressis, Ipsa Sanctitas Sua, attentis peculiaribus circumstantiis, precibus Amplit. Tuae annuens, facultates necessarias et opportunas eidem benigne impertita est ad hoc, ut per septennium proximum cum iis tantum animarum Rectoribus super obligatione applicationis missae pro populo diebus festis suppressis, dispensare possit, quorum congrua, demptis oneribus, non excedit scuta biscentum monetae romanae, et dummodo concessiones faciendae septennii terminum non excedant. Haec Sanctitatis Suap mandata dum Nos per prae- sentes exequimur Amplit. Tuae fausta omnia precamur a Domino. Amplitudinis Tuae. Romae 7. Julii 1862. Uti Fr. P. Cardinalis Caterini Praefectus. Aus diesen beiden kirchlichen Bestimmungen ergeben sich für alle selbstständigen Seelsorger, heißen sie Pfarrer, Kurate» oder Lokalkapläne, zur gewissenhaften Darnachachtung nachstehende Folgerungen. 1. Alle selbstständigen Seelsorger sind vom Zeitpunkte dieser Veröffentlichung ver-pflichtet and) an de» abgebrachten Feiertagen die heil. Messe für ihre Pfarrgemeinden zn ap° plicircn, wenn ihr reines Einkommen den Betrag von 200 römischen Scndi, oder nach unserer Rechnung die runde Summe von 600 Gulden in öst. Währung nid)t übersteigt, weil die Kirche diese Verbiudlidsteit niemals aufgehoben hat. 2. Fällt ein sold)es (pro foro.) aufgehobene Fest ans einen Sonntag, so ist nur eine heil. Messe für die Gemeinde zu appliciren, ohne einer ferneren Bebindlidsteit zn einer nachträglichen Application. 3. Die in den österr. Staaten aufgehobene» Feiertage, an denen (pro populo) eben so zu appliciren ist, wie an den noch bestehenden Festtagen, sind folgende 18, als: a. Festum s. ap. Matliim. b. Feria III. Pascli, c. Festum ss. ap. Philippi et Jacobi. d. Festum Inventionis sancta; crucis, c. Feria III. Pentecostes, f. Festum Nativitatis s. Joannis Bapt. g. Festum s. Jacobi ap. h. Festum s. Annse. i. Festum s. Laurentii mart. k. Festum s. Bartliolomtei ap. 1. Festum s. Mathsei ap. et ev. m. Fcstum s. Michaelis arch-ang. n, Festum ss. ap. Simonis et Judte. Fest. S. Andreae ap. p. Festum s. Thomse ap. q. Festum s. Joan- nis ap. et evang. r. Festum ss. Innocentium Mm. s. Festum s. Silvestri Conf. Pont. 4. Alle jene selbstständigen Seelsorger, deren Dotation den Betrag von 200 röm. Scndi oder die runde (Summe von 600 Gulden öst. Währung uidjt übersteigt, und die von dieser Verpflichtung eine zeitweilige Befreiung von 7 Jahren zu erlangen wünschen, haben ihre wohlgesonderten Gesuche belegt mit der letzt adjnstirten Pfründen-Fassion bis Ende September l. I. an das Ordinariat einzubringen. 5. Allen Seelsorger», welche dieser Verpflichtung bisher nicht nachgekommen sind, ertheilen Seine Heiligkeit für die Vergangenheit zur Gewissensberuhigung eine gänzliche Nachsicht dieser immer bestandener Verpflichtung in der sicheren Erwartung, daß in Zukunft dieser Verpflichtung mit aller Gewissenhaftigkeit entsprochen werde; daher mich diese Applications» in de» Messen-Verzeichnissen vorzumerken sind. III. Das hohe k. k. Staatsministerinm fand mit Erlaß vom 19./27. l. Monats, Zahl 7419/C. U. Folgendes zu erinnern: „Ans Anlaß eines vorgekommenen Falles hat das hohe k. k. Finanzministerium unter dem 12. Juli 1862 Fahl 19966 anher bekannt gegeben, daß nach der Anordnung des kaiserl. Patentes vom 9. Februar 1850 (R.. G. B. Nro. 50), wenn von einer Rechts-urkunde mehrere Exemplare ausgefertiget werden, zwei davon jedenfalls der skalamäßigen Gebühr unterliegen, Jedermann aber von der Verpflichtung für die übrigen Ausfertigungen die skalachfißige Gebühr zu entrichten nach §. 40 des bezogenen Gesetzes dadurch entbunden werde, wenn alle Exemplare dem zur Gebühren-Beineflung bestellten Amte vor der Unterfertigung oder längstens binnen acht Tagen nach der Ausfertigung der ersten Exemplare vorgelegt werde», damit dieses Amt auf jedem Exemplare die Bestätigung über die Anzahl der ausgestellten Exemplare und über die erfüllte Stempelpflicht beisetze. Anbei ist von dem f. k. Finanzministerium bemerkt worden, daß bei Beobachtung dieser Bedingung jene Exemplare einer und derselben Rechtsnrknnde, welche nebst den beiden der skalamäßige» Gebühr unterliegenden ausgefertiget werden, blos der Stempelgebühr von 30 kr. mit dem Kriegszuschlage von 6 kr. unterliegen. Von dieser gesetzlichen Bestimmung kann zu Folge der weiteren Andentnngen der genannten Centralstelle auch in Absicht auf die Ltiftsbriefe nicht abgegangen werden. Eine einzige Ausnahme hievon ist durch die Allerh. Entschließung vom 3. Oktober 1858 zngestan-den; zufolge deren den politischen Landesstellen bei Stiftungen welche zu Gunsten von Kirchen oder Pfründen gemacht werden, ein ungestempeltes Exemplar der Urkunde einzusenden kömmt. Bezüglich der für andere Personen bestimmten Original-Stiftungs-Urkunden aber muß die Anordnung des §. 40 des oben bezeichnten Gebührengesetzes aufrecht erhalten werden, wvrnach, wenn nebst dem für die politische Landesstelle bestimmten Exemplare noch zwei oder mehrere Orginalien solcher Urkunden ausgefertiget werden, zwei derselben, ohne Rücksicht der Person, für welche sie bestimmt sind, bei Beobachtung der Bedingung des §. 40 bezogenen Gesetzes der skalamäßigen Gebühr, die übrigen aber der fixen Stempelgebühr von 36 kr. zu unterziehen sind, indem weder die Kirche, noch eine andere mit der Ausführung einer Stif--tung oder mit der Ueberwachung derselben betrauten Person die Gebnhrenfreiheit genießt." Hievon wird in Folge Erlasses der hoh. k. k. Statthalterei Graz ddo. 28. Juli 1862 Z. 13868 die Wohlehrwürdige Seelsorgsgeistlichkeit zur genauesten darnachachtnng in die Kenntniß gesetzt. IV. Dem Wohlerwürdigen Kuratklerus wird zur Darnachachtung bekannt gemacht, daß laut einer neuerlichen Erklärung der hochlöblichen k. k. Statthalterei öffentliche Beamte, Bürger, Grundbesitzer, und concessionirte Gewerbsinhaber, welche selbstständig ein Gewerbe betreiben, welches nach den ehemaligen Gewerbsgesetzen zu den concessionirten Gewerben gehörte, eines politischen Eheconsenses nicht bedürfen, und an denselben nur Personen gebunden seien, die keinen selbstständigen Erwerb haben, und uom Tag- oder Arbeitslohn leben. Marburg am 20. August 1862. Union Martin, Fürst-Bischof. Druck von C. Jauschih in Marburg.