Nr. 530. JI, 1890. Kirchliches Verordnungs-Blatt für die Lavanter Discese. Inhalt: I. Encyclica Pontificia de praecipuis Christianorum officiis. — II. Gesetz, betreffend die Abänderung des Gesetzes vom 20. Juni 1872 über den Religionsunterricht an den öffentlichen Volks- und Mittelschulen, sowie an den Lehrerbildungsanstalten und den Kostenaufwand für denselben. — III. Gesetz für Steiermark über die Entlohnung des Religionsunterrichtes an den öffentlichen Volksschulen. — IV. Neue Ministerial - Verordnung zur Durchführung des Congrua-Gesetzes vom 19. April 1885. — V. Vorläufige Anzeige der diesjährigen Visitations- und Firmungsreisen. — VI. Anmerkung bezüglich der Uebcrgabe des Peterspfenniges. — VII. Diöcesan-Nachrichten. I. VENERABILIBVS FRATRIBVS PATRIARCHIS PRIMATIBVS ARCHIEPISCOPIS EPISCOPIS ALIISQVE LOCORVM ORDINARIIS PACEM ET COMMVNIONEM CVM APOSTOLICA SEDE HABENTI BVS LEO PP. XIII. VENERABILES FRATRES SALVTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM. oapientiae christianae revocari praecepta, eisque vitam, mores, instituta populorum penitus conformari, quotidie magis apparet oportere. Illis enim posthabitis, tanta vis est malorum consecuta, ut nemo sapiens nec ferre sine ancipiti cura praesentia queat, nec in posterum sine metu prospicere. — Facta quidem non mediocris est ad ea bona, quae sunt corporis et externa, progressio : sed omnis natura, quae hominis percellit sensus, opumque et virium et copiarum possessio, si commoditates gignere suavitatesque augere vivendi potest, natum ad maiora ac magnificentiora animum explere non potest. Deum spectare, atque ad ipsum contendere, suprema lex est vitae hominum : qui ad imaginem conditi similitndinemque divinam, natura ipsà ad auctorem suum potiundum vehementer incitantur. Atqui non motu aliquo cursuque corporis tenditur ad Deum, sed iis quae sunt animi, cognitione atque affectu. Est enim Deus prima ac suprema veritas, nec nisi mens veritate alitur: est idem perfecta sanctitas sum. mumque bonorum, quo sola voluntas aspirare et accedere, duce virtute, potest. Quod autem de singulis hominibus, idem de societate tum domestica tum etiam civili intelli-gendum. Non enim ob hanc caussam genuit natura societatem ut ipsam homo sequeretur tamquam finem, sed ut in ea et per eam adiumenta ad perfectionem sui apta reperirei. Si qua igitur civitas nihil praeter commoditates externas vitaeque cultum cum elegantia et copia persequatur, si Deum in administranda republica negligere, nec leges curare morales consuCvcrit, deterrime aberrat ab instituto suo et praescriptione naturae, ncque tam est ea societas hominum et communitas putanda, quam fallax imitatio simulatioque societatis. — Iamvero ea, quae diximus, animi bona, quae in verae religionis cultu constantique praeceptorum christianorum custodia maximo reperiuritur, quotidie obscurari hominum oblivione aut fastidio cernimus, ita fere ut, quanto sunt earum rerum incrementa maiora, quae corpus attingunt, tanto carum, (piae animum, maior videatur occasus. Imminutae plurimumque debilitatae fidei christianae magna significatio est in iis ipsis iniuriis, quae catholico nomini in luce atque in oculis hominum nimis saepe inferuntur : quas quidem cultrix religionis actas nullo pacto tulisset. — Ilis de caussis incredibile dictu est, quanta hominum multitudo in aeternae salutis discrimine versetur : sed civi- tates ipsae atipie imperia diu incolumia esse non possunt, quia labentibus institutis niorilnisque christianis, maxima societatis humanae fundamenta mere neccsse est. Tranquillitati publicae atipie ordini tuendo sola vis relinquitur: vis antem valile est infirma, praesidio religionis detracto: eademque servituti pariend»e quam obedientiae aptior, gerit in se ipsa magnarum perturbationum inclusa semina. Graves memoratu casus saeculum tulit: nec satis liquet num non sint pertimescendi pares. —Itaque tempus ipsum monet remedia, unde oportet, quaerere: videlicet christianam sentiendi agendi que rationem in vita privata, in omnibus reipublieae partibus, restituere: quod est unum ad pellenda mala, quae premunt, ad prohibenda pericula, quae impendet, aptissimum. In id nos, Venerabiles Fratres, incumbere opus est, id maxima qua possumus contentione industriaque conari: eiusque rei caussa, quamquam aliis locis, ut sese dedit opportunitas, similia tradidimus, utile tamen arbitramur esse in his Litteris magis enucleate officia describere catholicorum: quae officia, si accurate serventur, mirabiliter ad rerum communium salutem valent. Incidimus in vehementem camquo prope quotidianam de rebus maximis dimicationem : in qua difficillimum est non decipi aliquando, non errare, non animo multos succumbere. Nostrum est, Venerabiles Fratres, admonere quemque, docere, adhortari convenienter tempori, ut viam veritatis nemo deserat. Esse in usu vitae plura ac maiora catholicorum officia, quam eorum qui sint fidei catholicae aut perperam compotes, aut omnino expertes, dubitari non potest. Cum, parta iam hominum generi salute, Iesus Christus praedicare Evangelium Apostolos iussit omni creaturae, hoc pariter officium hominibus universis imposuit, ut perdiscerent et crederent, quae docerentur : cui quidem officio sempiternae salutis omnino est adeptio coniuncta. Qui crediderit et baptizatus fuerit, salvus erit : qui vero non crediderit, condemnabitur1). Sed christianam fidem homo, ut debet, complexus, hoc ipso Ecclesiae ut ex ea i natus subiicitur, eiusque fit societatis maximae sanctissimaeque particeps, quam summa cum potestate \ regere, sub invisibili capite Christo Iesu, romani Pontificis proprium est munus. — Nunc vero si civitatem, in qua editi susceptique in hanc lucem sumus, praecipue diligere tuerique iubemur lege naturae usque eo, ut civis bonus vel mortem pro patria oppetere non dubitet, officium est Christianorum longe maius simili modo esse in Ecclesiam semper affectos. Est enim Ecclesia civitas sancta Dei viventis, Deo ipso nata, codemque auctore constituta : quae peregrinatur quidem in terris, sed vocans homines et erudiens atque deducens ad sempiternam in caelis felicitatem. Adamanda igitur patria est, unde vitae mortalis usuram accepimus: sed neccsse est caritate Ecclesiam praestare, cui vitam animae debemus perpetuo mansuram : quia bona animi corporis bonis rectum est anteponere, multoque, quam erga homines, sunt erga Deum officia sanctiora. — Ceterum, vere si bulicare volumus, supernaturalis amor Ecclesiae patriaeque caritas naturalis, geminae sunt ab eodem sempiterno principio protectae caritates, cum ipse sit utriusque auctor et caussa Deus: ex quo consequitur, non posse alterum officium pugnare cum altero. Utique utrumque possumus et debemus, diligere nosmetipsos, benevolentes esse cum proximis, amare rempublicam potestatemque quae reipublieae praesit : codemque tempore Ecclesiam colere uti parentem, et maxima, qua fieri potest, caritate complecti Deum. — Nihilominus horum officiorum ordo, vel calamitate temporum vel iniquiore hominum voluntate, aliquando pervertitur. Nimirum incidunt caussae, cum aliud videtur a civibus respublica, aliud a christianis religio postulare: idque non alia sane de caussa, quam quod rectores reipublieae sacram Ecclesiae potestatem aut nihil pensi habent, aut sibi volunt esse subiectam. Hinc et certamen existit, et periclitandae virtuti in certamine locus. Urget enim potestas duplex: quibus contraria jubentibus obtemperari simul utrisque 11011 potest: Nemo potest duobus dominis servire"), ita ut omnino, si mos geritur alteri, alterum posthaberi neccsse sit. Uter vero sit anteponendus, dubitare nemo debet. — Videlicet scelus est ab obsequio Dei, satisfaciendi hominibus caussa, discedere: nefas Iesu Christi leges, ut pareatur magistratibus, perrumpere, aut, per speciem civilis conservandi im is, iura Ecclesiae migrare. Obedire oportet I)eo magis, quam hominibus3). Quodque olim magistratibus non honesta imperantibus Petrus ceterique Apostoli respondere consueverunt, idem semper est in caussa simili sine haesitatione respondendum. Nemo civis pace bellove melior, quam Christianus sui memor officii: ') Marc. XVI, 16. ‘) Matth. VI, 24. a) Act. V, 29. sed perpeti omnia potius, et ipsam malle mortem debet, quam Dei Ecclesiae ve caussam deserere. — Quapropter non habent vim naturamque legum probe perspectam, qui istam in delectu officii constantiam reprehendunt, et ad seditionem aiunt pertinere. Vulgo cognita et a Nobis ipsis aliquoties explicata loquimur. Non est lex, nisi iussio rectae rationis a potestate legitima in bonum commune perlata. Sed vera ac legitima potestas nulla est, nisi a Deo summo principe dominoque omnium proficiscatur, qui mandare homini in homines imperium solus ipse potest: ncque est recta ratio putanda, quae cum veritate dissentiat et ratione divina : ncque verum bonum, quod summo atque incommutabili bono repugnet, vel a caritate Dei torqueat hominum atque abducat voluntates. — Sanctum igitur christianis est publicae potestatis nomen, in qua divinae maiestatis speciem et imaginem quamdam tum etiam agnoscunt, cum geritur ab indigno : i usta et debita legum verecundia, 11011 propter vim et minas, sed propter conscientiam officii : non enim dedit nobis Dem spiritum timoris *). Verum si reipublicae leges aperte discrepent cum iure divino, si quam Ecclesiae imponant iniuriam, aut iis, quae sunt de religione, officiis contradicant, vel auctoritatem Icsu Christi in pontifice maximo violent, tum vero resistere officium est, parere scelus : idque cum ipsius reipublicae iniuria commictum, quia peccatur in rempublicam quidquid in religione delinquitur. — Rursus autem apparet quam sit illa seditionis iniusta criminatio : non enim abiicitur principi legumque latoribus obedientia debita : sed ab eorum voluntate in iis dumtaxat praeceptis disceditur, quorum ferendorum nulla potestas est, quia cum Dei iniuria feruntur, ideoque vacant iustitia, et quidvis potius sunt quam leges. — Nostis, Venerabiles Fratres, hanc esse ipsissimam beati Pauli Apostoli doctrinam : qui cum scripsisset ad Titum, monendos ebristianos principibus et potestatibus subditos esse, dicto obedire, illud statini adiungit, ad omne opus bonum paratos esse8) : quo palam fieret, si leges hominum contra sempiternam legem Dei quicquam statuant, rectum esse 11011 parere. Similique ratione princeps Apostolorum iis, qui libertatem praedicandi Evangeli! sibi vellent eripere, forti atque excelso animo respondebat, si iustum est in conspectu Dei, vos potius audire, (piam Deum, indicate: non enim possumus piae vidimus et audivimus non loqui3). Ambas itaque patrias unumquemque diligere, alteram naturae, alteram civitatis caelestis, ita tamen ut huius, quam illius habeatur caritas antiquior, lice unquam Dei iuribus iura humana anteponantur, maximum est Christianorum officium, itemque vel ut fons quidam, unde alia officia nascuntur. Sane liberator generis humani de se ipse Ego, inquit, in hoc natus sum et ad hoc veni in mundum, ut testimonium perhibeam veritati*). Similiter, ignem veni mittere in terram, et quid volo, nisi ut accendatur?5) I11 huius cognitione veritatis, quae mentis est summa perfectio, in caritate divina, quae perficit pari modo voluntatem, omnis Christianorum est vita ac libertas posita. Quarum rerum, veritatis scilicet et caritatis, nobilissimum patrimonium, sibi a Icsu Christo commendatum, perpetuo studio vigilantiaquc conservat ac tuetur Ecclesia. Sed quam acre adversus Ecclesiam bellum deflagraverit quamque multiplex, vix attinet hoc loco dicere. Quod enim rationi contigit complures res occultas et a natura involutas scientiae pervestigatione reperire, easque in vitae usus apte convertere, tantos sibi spiritus sumpsere homines, ut iam se putent numen posse imperiumque divinum a communi vita depellere. — Quo errore decepti, transferunt in naturam humanam ereptum Deo principatum : a natura petendum omnis veri principium et normam praedicant : ab ea manare, ad eamque esse cuncta religionis officia referenda. Quocirca nihil esse divinitus traditum : 11011 disciplinae morum christianae, non Ecclesiae parendum : nullam huic esse legum ferendarum potestatem, nulla iura; imo ncc ullum Ecclesiae dari in reipublicae institutis locum oportere. Expetunt vero atque omni ope contendunt capessere res publicas et ad gubernacula sedere civitatum, quo sibi facilius liceat ad lias doctrinas dirigere leges moresque fingere populorum. Ita passim catholicum nomen vel aperte petitur, vel occulte oppugnatur : magnàque cuilibet errorum perversitati permissa licentia, multis saepe vinculis publica veritatis christianae professio constringitur. ') II. Timoth. I, 7. 2) Tit. Ili, I. 8) Act. IV. 19, 20. 4) Io. XVIII, 37. 6) Luc. XII, 49. His igitur tam iniquis rebus, primum omnium respicere se quisque debet, vehementerque curare, ut alte comprehensam animo fidem intenta custodia tueatur, cavendo pericula, nominatimque contra varias sophismatum fallacias semper armatus. Ad cuius incolumitatem virtutis illud etiam perutile, et magnopere consentaneum temporibus indicamus, studium diligens, ut est facultas et captus singulorum, in Christiana doctrina ponere, earumque rerum, quae religionem continent, quasque assequi ratione licet, maiore qua potest notitia mentem imbuere. Cumque fidem non modo vigere in animis incorruptam, sed assiduis etiam incrementis oporteat augescere, iteranda persaepe ad Deum est supplex atque humilis Apostolorum flagitatio,, adauge vobis fideml). Verum in hoc eodem genere, quod fidem christianain attingit, alia sunt officia, quae observari accurate religioseque si salutis semper interfuit, hac tempestate nostra interest maxime. — Nimirum in hac, quam diximus tanta, ac tam late fusa opinionum insania, profecto patrocinium suscipere veritatis, erroresque ex animis evellere, Ecclesiae munus est, idque omni tempore sancteque servandum, quia honor Dei, ac salus hominum in cius sunt tutela. At vero, cum necessitas cogit, incolumitatem fidei tueri non ii solum debent qui praesunt, sed quilibet tenetur fidem suam aliis propalare, vel ad instructionem aliorum fidelium sive confirmationem, vel ad reprimendum infidelium insultationem*). Cedere hosti, vel vocem premere, cum tantus undique opprimendae veritati tollitur clamor, aut inertis hominis est, aut de iis, quae profitetur, utrum vera sint, dubitantis. Utrumque turpe, atque iniuriosum Deo: utrumque cum singulorum tum communi saluti repugnans: solis fidei inimicis fructuosum, quia valde auget remissior proborum opera audaciam improborum. — Eoque magis Christianorum vituperanda segnities, quia falsa crimina dilui, opinionesque pravae confutari levi negotio, ut plurimum, possunt: maiore aliquo cum labore semper possunt. Ad extremum, nemo unus prohibetur eam adhibere ac prae se ferre fortitudinem, quae propria est Christianorum: qua ipsa non raro animi adversariorum et consilia franguntur. Sunt praeterea christiani ad dimicationem nati: cuius quo maior est vis, eo certior, Deo opitulanto, victoria. Confidite: ego vici mundum3). Ncque est quod opponat quisquam, Ecclesiae conservatorem ac vindicem Iesum Christum nequaquam opera hominum indigere. Non enim inopia virium, sed magnitudine bonitatis vult ille ut aliquid a nobis conferatur operae ad salutis, quam ipse peperit, obtinendos adipiscendosque fructus. Huiusce partes officii primae sunt, catholicam doctrinam profiteri aperte et constanter, eamque, quoad quisque potest, propagare. Nam, quod saepius est verissimeque dictum, christianae quidem sapientiae nihil tam obest, quam non esse cognitam. Valet enim per se ipsa ad depellendos errores probe percepta : quam si mens arripuerit simplex praeiudicatisque non adstricta opinionibus, assentiendum esse ratio pronuntiat. Nunc vero fidei virtus grande munus est gratiae bonitatisque divinae: res tamen ipsae, quibus adhibenda fides, non alio fere modo quam audiendo noscuntur. Quomodo credent ei, quem non audierunt? Quomodo autem audient sine praedicante?. . . . Ergo fides ex auditu, auditus autem per verbum Christi*). Quoniam igitur fides est ad salutem necessaria, omnino praedicari verbum Christi consequitur oportere. Profecto praedicandi, hoc est docendi, munus iure divino penes magistros est, quos Spiritus Sanctus posuit Episcopos regere Ecclesiam Dei5), maximeque penes Pontificem romanum, Icsu Christi vicarium, Ecclesiae universae summa cum potestate praepositum, credendorum, agendorum magistrum. Nihilominus nemo putet, industriam nonnulam eadem in re ponere privatos prohiberi, eos nominarim, quibus ingenii facultatem Deus cum studio bene merendi dedit : qui, quoties res exigat, commode possunt non sane doctoris sibi partes assumere, sed ea, quae ipsi acceperint, impertire ceteris, magistrorum voci resonantes tamquam imago. Quin imo privatorum opera visa est Patribus Concilii Vaticani usque adeo opportuna ac frugifera, ut prorsus deposcendam iudicarint. Omnes christifideles, maxime vero eos, qui praesunt, vel docendi munere funguntur, per viscera Iesu Christi obtestamur, nec non eiusdem Dei et Salvatoris nostri auctoritate iubemus, ut ad hos errores a sancta Ecclesia arcendos et eliminandos, ') Luc. XVIII, 5. 8) 8. Thom. II-II Quaest. Ili, art. II, ad 2. ') Io. XVI, 33. 4) Rom. X, 14. 17. 6) Act. XX, 28. at que purissimae fidei lucem pandendam studium et operam conferant '). — Ceterum serere fidem catolicam auctoritate exempli, professionisque constantia praedicare, quisque se posse ac debere meminerit. — In officiis igitur quae nos iungunt Deo atque Ecclesiae, hoc est numerandum maxime, ut in veritate Christiana propaganda propulsandisque erroribus elaboret singulorum, quoad potest, industria. Quibus tamen officiis non ita, ut oportet, cumulate et utiliter satisfacturi sunt, si alii seorsum ab aliis in certamen descenderint. — Futurum sane Iesns Christus significavit, ut quam ipse offensionem hominum invidiamque prior excepit, in eamdem pari modo opus a se institutum incurreret ; ita plane ut ad salutem pervenire, ipsius beneficio partam, multi reapse prohiberentur. Quare voluit non alumnos dumtaxat instituere disciplinae suae, sed hos ipsos societate coniungere, et in unum corpus, quod est Ecclesia2), cuius esset ipse caput, apte coagmentare. Permeat itaque vita Christi Iesu per totam compagem corporis, alit ac sustentat singula membra, eaque copulata tenet inter se et ad eumdcin composita finem, quamvis non eadem sit actio singulorum“). His de caussis non modo perfecta societas Ecclesia est, et alia qualibet societate longe praestantior, sed hoc ei est inditum ah Auctore suo ut debeat pro salute generis humani contendere ut castrorum acies ordinata*). Ista rei Christianae compositio conformatioque mutari nullo modo potest : nec magis vivere arbitratu suo cuiquam licet, aut eam, quae sibi libeat, decertandi rationem consectari : propterea quod dissipat, non colligit, qui cum Ecclesia et Iesu Christo non colligit, verissimeque contra Deum contendunt, quicumque non cum ipso Ecclesiaque contendunt5). Ad hanc vero coniunctionem animorum similitudinemque agendi, inimicis catholici nominis non sine caussa formidolosam, primum omnium concordia est necessaria sententiarum : ad quam ipsam videmus Paulum Apostolum Corinthios cohortantem vehementi studio et singulari gravitate verborum : Obsecro autem vos, fratres, per nomen Domini nostri Iesu Christi, ut idipsum dicatis omnes, ei non sint in vobis schismata : sitis autem perfecti in eodem sensu et in eadem sententiau). — Cuius praecepti facile sapientia perspicitur. Est enim principium agendi mens: ideoque nec congruere voluntates, nec similes esso actiones queunt, si mentes diversa opinentur. Qui solam rationem sequuntur ducem, vix in eis aut ne vix quidem una esse doctrina potest : est enim ars rerum cognoscendarum perdifficilis : mens vero et infirma est natura, et varietate distrahitur opinionum, et impulsione rerum oblata extrinsecus non raro fallitur ; accedunt cupiditates, quae veri videndi nimium saepe tollunt aut certe minuunt facultatem. Hac de caussa in moderandis civitatibus saepe datur opera ut eoniuncti teneantur vi, quorum animi discordant. — Longe aliter Christiani : quid credere oporteat, ab Ecclesia accipiunt, cuius auctoritate ductuque se certo sciunt verum attingere. Propterea sicut una est Ecclesia, quia unus Iesus Christus, ita cunctorum toto orhe Christianorum una est atque esse debet doctrina. Unus Dominus, ima fides1). Habentes autem eumdem spiritum fidei9), salutare principium obtinent, unde eadem in omnibus voluntas eademque in agendo ratio sponte gignuntur. Sed, quod Paulus Apostolus iubet, unanimitatem oportet esse perfectam. — Cum christiana fides non humanae, sed divinae rationis auctoritate nitatur, quae enim a Deo accepimus, vera esse credimus non propter intrinsecam rerum veritatem naturali rationis lumine perspectam, sed propter auctoritatem ipsius Dei revelantis, qui nec falli nec fallere potest9), consequens est ut, quascumque res constet esse a Deo traditas, omnino excipere singulas pari similique assensu necesse sit: quarum rerum abnuere fidem uni huc ferine recidit, repudiare universas. Evertunt enim ipsum fundamentum fidei, qui aut elocutum hominibus Deum negent, aut de infinita eius veritate sapientiave dubitent. — Statuere ') Const. Dei Filius, sub fin. а) Coloss. I, 24. 3) Sicut enim in uno corpore multa membra habemus, omnia autem membra non eumdem actum habent: ita multi unum corpus sumus in Christo, singuli autem alter alterius membra. Rom. XII, 4, 5. 4) Cantic. VI, 9. б) Qui non est mecum, contra me est: et qui non colligit mecum, dispergit. Luc. XI, 23. 6) I Corinth. I, 10. ’l Ephes. IV, 5. 8) II Corinth. IV, 13. ") Cone. Vat. Const. Dei Filius, cap. 3. vero quae sint doctrinae divinitus traditae, Ecclesiae docentis est, cui custodiam interpretationemque Deus eloquiorum suorum commisit. Summus autem est magister in Ecclesia Pontifex romanus. Concordia igitur animorum sicut perfectum in una fide consensum requirit, ita voluntates postulat Ecclesiae romanoque Pontifici perfecte subiectas atque obtemperantes, ut Deo. — Perfecta autem esse obedientia debet, quia ab ipsa fide praecipitur, et habet hoc commune cum fide, ut dividua esse non possit: imo vero si absoluta non fuerit et numeros omnes habens, obedientiae quidem simulacrum relinquitur, natura tollitur. Cuiusmodi perfectioni tantum Christiana consuetudo tribuit, ut illa tamquam nota internoscendi catholicos et habita semper sit et habeatur. Mire explicatur hic locus a Thoma Aquinate iis verbis: Formale. ... obiectum fidei est veritas prima secundum quod manifestatur in Scripturis sacris, et doctrina Ecclesiae, quae procedit ex veritate prima. Unde quicumque non inhaeret, sicut infallibili et divinae regulae, doctrinae Ecclesiae, quae procedit ex veritate prima in Scripturis sacris manifestata, ille non habet habitum fidei: sed ea, quae sunt fidei, alio modo tenet quam per fidem. . . . Manifestum est autem, quod ille, qui inhaeret doctrinis Ecclesiae tamquam infallibili regulae, omnibus assentii, quae Ecclesia docet.: alioquin si de his, quae Ecclesia docet, quae vult, tenet, et quae non vult, non tenet, non iam inhaeret Ecclesiae doctrinae sicut infallibili regulae, sed propriae voluntati1). Una fides debet esse totius Ecclesiae, secundum illud (I. Corinth. I): Idipsum dicatis omnes et non sint in vobis schismata: quod servari noti posset nisi quaestio fidei exorta determinetur per eum, qui toti Ecclesiae praeest, ut sic eius sententia a tota Ecclesia firmiter teneatur. Et ideo ad solam auctoritatem Summi Pontificis pertinet nova editio Symboli, sicut et omnia alia, quae pertinent ad totam Ecclesiam2). In constituendis obedientiae'finibus, nemo arbitretur, sacrorum Pastorum maximeque romani Pontificis 'auctoritate parendum in eo dumtaxat esse, quod ad dogmata pertinet/ quorum repudiatio pertinax diiungi ab haereseos flagitio 11011 potest? Quin etiam ncque satis est sincere et firmiter assentili doctrinis, quae ab Ecclesia^-btsi solemni 11011 definitae iudic-io, ordinario tamen et universali magisterio tamquam divinitus re velataci credendae proponuntur : quas fide, catholica et divina credendas Concilium Vaticanum decrevit. Sed hoc est, praeterea in officiis Christianorum ponendum, ut, potestate ductuque Episcoporum imprimisque Sedis A post, dicae regi se gubernarique patiantur. Quod quidem quam sit consentaneum, perfacile apparet. Nam quae divinis oraculis continentur, ea Deum partim attingunt, partim ipsum hominem itemque res ad sempiternam hominis salutem necessarias.-- Iamvero de utroque genere, nimirum et quid credere oporteat et quid agere, ab Ecclesia iure divino praecipitur, uti diximus atque in Ecclesia a Pontifice maximo. Quamobrem indicare posse Pontifex pro auctoritate debet quid eloquia divina contineant, quae cum eis doctrinae concordent, quae discrepent : eademque ratione ostendere quae honesta sint, quae turpia : quid agere, quid fugere, salutis adipiscendae caussa, necesse sit: aliter enim ncc eloquiorum Dei certus interpres, nec dux ad vivendum tutus ille esse homini posset. Altius praeterea intrandum in Ecclesiae naturam : quippe quae non est Christianorum, ut -fors tulit, nexa communio, sed excellenti temperatione divinitus constituta societas, quae illuc recta proximeque spectat, ut pacem animis ac sanctitatem afferat : cumque res ad id necessarias divino munere sola possideat, certas habet leges, certa officia, atque in populis christianis moderandis rationem viamque sequitur naturae suae consentaneam :— Sed istiusmodi regiminis difficilis est et cum frequenti offensione cursus. Gentes enim Ecclesia regit, per cunctos terrarum'tractus disseminatas, genere differentes moribusque, quas, cum in sua quaeque rcpublica suis legibus vivant, civili simul ac sacrae potestati officium est subesse. Quae officia in eisdem personis coniuncta reperiuntur, 11011 vero pugnantia, uti diximus ncque confusa, quia alterum genus ad prosperitatem pertinet civitatis, alterum ad commune Ecclesiae bonum, utrumque pariendae hominum perfectioni natum. Qua posita iurium et officiorum terminatione, omnino liquet esse liberos ad res suas gerendas rectores civitatum : idque 11011 modo 11011 invita, sed plane adiuvante Ecclesia: quae quoniam maxime praecipit ut, colatur pictas, quae est iustitia adversus Deum, hoc ipso ad iustitiam vocat erga principes. Verum longe nob.liorc instituto potestas sacra eo spectat, ut regat hominum animos tuendo regnum Dei ') II-II. Quaest. v, art. III. 2) Ib. Quaest. I, art. X. et iustitiam eiusL), atque in hoc tota versatur. Dubitari vero salva fide 11011 potest, istiusmodi regimen animorum Ecclesiae esse assignatum uni, nihil ut in eo sit politicae potestati loci ; non enim Caesari, sed Petro claves regni caelorum Iesus Christus commendavit. — Cum hac de reluis politicis deque religiosis doctrina quaedam alia eoniunguntur 11011 exigui momenti, de quibus silere hoc loco nolumus. Ab omni politico genere imperii distat christiana respublica plurimum. Quod si similitudinem habet conformationemque regni, profecto originem, caussam, naturam mortalibus regnis habet longe disparem. — Ius est igitur, vivere Ecclesiam tuerique se consentaneis naturae suae institutis ac legibus. Eadcmque cum 11011 modo societas perfecta sit, sed etiam humana quavis societate superior, sectari partium studia et mutabilibus rerum civilium flexibus servire iure officioque suo valde recusat. Similique ratione custos imis sui, observantissima alieni, 11011 ad se putat Ecclesia pertinere, quae maxime forma civitatis placeat, quibus institutis res christianarum gentium civilis geratur: ex variisque reipublicae generibus nullum 11011 probat, dum religio morumque disciplina salva sit. — Ad hoc exemplum cogitationes aetionesque dirigi singulorum Christianorum oportet. N011 dubium est, quin quaedam sit in genere politico honesta contentio, cum scilicet incolumi veritate iustitiaque certatur, ut opiniones re usuque valeant, quae ad commune bonum prae ceteris conducibiles videantur. Sed Ecclesiam trahere ad partes, aut omnino adiutricem velle ad eos, quibuscum contenditur, superandos, hominum est religione intemperanter abutendum. Ex adverso sancta atque inviolata apud omnes debet esse religio: imo in ipsa disciplina civitatum, quae a legibus morum officiisque religionis separari 11011 potest, hoc est potissimum perpetuoque spectandum, quid maxime expediat christiano nomini: quod ipsum sicubi in periculo esse adversariorum opera videatur, cessandum ali omni dissidio, et concordibus animis et consiliis propugnatio ac defensio suscipienda religionis, quod est commune bonum maximum, quo sunt omnia referenda. — Idque opus esse ducimus aliquando exponere accuratius. Profecto et Ecclesia et civitas suum habet utraque principatum : proptereaque in gerendis rebus suis neutra paret alteri, utique intra terminos a proxima cuiusque caussa constitutos. Ex quo tamen nulla ratione disiunctas esse sequitur, multoque minus pugnantes. — Sane 11011 tantum nobis ut essemus natura dedit, sed ut morati essemus. Quare a tranquillitate ordinis publici, quam proxime habet civilis coniunctio propositam, hoc petit homo, ut bene sibi esse liceat, ac multo magis ut satis praesidii ad perficiendos mores suppeditet: quae perfectio nusquam nisi in cognitione consistit atque exercitatione virtutis. Simul vero vult, id quod debet adiumenta in Ecclesia reperire, quorum ope pietatis perfectae perfecto fungatur munere: quod in cognitione usuque positum est verae religionis, quae princeps est virtutum, propterea quod, revocando ad Deum, explet et cumulat universas. —• I11 institutis igitur legibusque sanciendis spectanda hominis indoles est moralis eadem ac religiosa, eiusdemque curanda perfectio, sed recte atque ordine : nec imperandum vetandumve quidquam nisi ratione habita quid civili hominum societati sit, quid religiosae propositum. Hac ipsa de caussa non potest Ecclesia non interesse quales in civitatibus valeant leges, 11011 quatenus ad rempublicam pertinent, sed quia fines debitos aliquando praetergressae in ius Ecclesiae invadunt. Quin imo resistere, si quando officiat religioni disciplina reipublicae, studioseque conari, ut in leges et instituta populorum virtus pervadat Evangelij, munus est Ecclesiae assignatum a Deo. Quoniamque fortuna reipublicae potissimum ex eorum pendet ingenio qui populo praesunt, idcirco Ecclesia patrocinium iis hominibus gratiamve praebere 11011 potest, a quibus oppugnari sese intelligat, qui iura ipsius vereri aperte recusent, qui rem sacram rcinque civilem natura consociatas divellere contendant. Contra faiitrix, uti debet, eorum est qui, cum de civili deque christiana republica quod sentire rectum est, ipsi sentiant, ambas in communi bono concordes elaborare volunt. — Ilis praeceptis norma continetur, quam in publica actione vitae catholicum quemque necesse est sequi. Nimirum, ubicumque in negotiis publicis versari per Ecclesiam licet, favendum viris est spectatae probitatis, eisdemque de christiano nomine merituris: ncque caussa esse ulla potest cur male erga religionem animatos liceat anteponere. Ex quo apparet quam sit magnum officium tueri consensum animorum, praesertim cum per hoc tempus tanta consiliorum calliditate cliristianum oppugnetur nomen. Quotquot diligenter studuerint ') Matth. VI, 3 3. Ecclesiae adhaerescere, quae est columna et firmamentum ver itatis,2) facile cavebunt magistros mendaces_________________ libertatem illis promittentes, cum ipsi servi sint corruptionis2): quin imo ipsius Ecclesiae virtutis participes futuri, insidias sapientia vincent, vim fortitudine. — Non est huius loci exquirere, num quid, et quantum ad novas res contulerit opera segnior atquc intestina discordia catholicorum : sed certe erant homines nequam minus habituri audaciae, nec tantas edituri ruinas, si robustior in plurimorum animis viguisset fides, quae per caritatem operatur3), ncque tam late morum Christianorum tradita nobis divinitus disciplina concidisset. Utinam praeteritae res hoc pariant, recordando, commodi, rectius sapere in posterum. Verum ad negotia publica accessuris duo sunt magnopere vitia fugienda, quorum alterum prudentiae nomen usurpat, alterum in temeritate versatur. — Quidam enim potenti pollentique improbitati aperte resistere negant oportere, ne forte hostiles animos certamen exasperet. Isti quidem pro Ecclesia stent, an contra, incertum : quandoquidem profiteri se doctrinam catholicam affirmant, sed tamen vellent, certas ali ea discrepantes opiniones impune propagari posse Ecclesia sineret. Ferunt dolenter interitum fidei demutationemque morum : nihil tamen de remedio laborant, vel etiam nimia indulgentia aut perniciosa quadam simulatione 11011 raro malum augent. Iidem de sua in apostol icam Sedem voluntate nemini volunt esse dubium : sed habent semper aliquid, quod pontifici succenseant. Istiusmodi* hominum prudentia ex eo est genere, quod a Paulo Apostolo sapientia carnis et mors animi appellatur, quia nec subest legi divinae, nec potest subesse4). Nihil autem minus est ad mala minuenda providum. Inimicis enim, quod praedicare et in quo gloriari multi eorum 11011 dubitant, hoc est omnino propositum, religionem catholicam, quae vera sola est, funditus, si fieri posset, extinguere. Tali autem consilio nihil 11011 audent : sentiunt enim, quo magis fuerit aliorum tremefacta virtus, eo sibi expeditiorem fore malarum rerum facultatem. Itaque qui adamant prudentiam carnis, ac nescire se simulant, christianum quemque debere bonum militem Christi esse: qui debita victoribus praemia consequi mollissima via atipie intacti a certamine volunt, ii tantum abest ut iter malorum intercipiant, ut potius expediant. Contra 11011 pauci fallaci studio permoti, aut, quod magis esset vitio, aliud agentes, aliud simulantes, non suas sibi partes assumunt. Res in Ecclesia geri suo ipsorum indicio atquc arbitratu vellent usque eo, ut omne quod secus agitur, moleste ferant, aut repugnanter accipiant. Hi quidem inani contentione laborant, nihilo minus, quam alteri, reprehendendi. Hoc enim est 11011 sequi potestatem legitimam, sed praevertere, simulque magistratuum munia ad privatos rapere, magna cum perturbatione ordinis, quem Deus in Ecclesia sua perpetuo servandum constituit, nec sinit a quoquam impune violari. — Illi optime, qui descendere in certamen, quotiescumque est opus, 11011 recusant, hoc rato persuasoque, interituram vim iniustam, sanctitatiqtie imis et religionis aliquando cessuram. Qui videntur sane dignum aliquid antiqua virtute suscipere, cum tueri religionem eonnituntur maxime adversus factionem audacis-simam, christiano nomini exagitando natam, quae Pontificem maximum in suam redactum potestatem consectari hostiliter 11011 desistit : sed obedientiae studium diligenter retinent, nihil aggredi iniussu soliti. Iamvero quoniam similis obtemperandi voluntas, robusto animo constantiaeque coniuncta, christianis universis est necessaria, ut, quoscumque casus tempus invexerit, in nullo sint deficientes B), magnopere velimus in singulorum animis alte insidere eam, quam Paulus0) prudentiam spiritus nominat. Haec enim in moderandis actionibus humanis sequitur .optimam mediocritatis regulam, illud in homine efficiens, ne aut timide desperet propter ignaviam, aut minis confidat propter temeritatem. — Est autem quod differat inter prudentiam politicam, quae ad bonum commune, et eam quae ad bonum cuiusque privatim pertinet. Haec enim cernitur in hominibus privatis, qui consilio rectaeque rationi ohediunt in gubernatione sui : illa vero in praepositis, maximeque in principibus, quorum muneris est cum potestate praeesse : ita quidem ') I Timoth. III, 15 2) II. Petr. II, 1, 19. 8) Galat. V, <>. 4) Sapientia carnis inimica est Deo: legi enim Dei non est sublecta: nec enim potest. Rom. VIII, (5, 7. 6) lac. I, 4. ut politica privatorum prudentia in hoc videatur tota consistere, legitimae potestatis Lussa fideliter exequi '). 1 laee dispositio atque Ine orcio tanto magis valere in Christiana republiea debet, quanto Pontificis politica prudentia plura complectitur : eius enim est non solum regere Ecclesiam, sed generati», civium Christianorum actiones ita ordinare, ut cum spe adipiscendae salutis aeternae apte congruant. Ex quo apparet, praeter summam sententiarum concordiam et factorum, neeesse esse politicam potestatis ecclesiasticae observare in agendo sapientiam. Iamvero christianae rei administratio proxime et secundum Pontificem romanum ad Episcopos pertinet : qui scilicet, quamquam pontificalis fastigium potestatis 11011 attingunt, sunt tamen in ecclesiastica hicrarcliia veri principes ; cumque singulas Ecclesias singuli administrent, sunt quasi principales artifices. .. in aedifido spirituali*), atque habent munerum" adiutores, ac ministros consiliorum Clericos. Ad hanc Ecclesiae constitutionem, quam nemo mortalium mutare potest, actio est accomoclanda vitae. Proptcrea quemadmodum Episcopis necessaria est cum Apostolica Sede in gerendo episcopatu eoniunctio, ita clericos laicosquc oportet cum Episcopis suis coniunctissime vivere, agere. — Ipsorum quidem Antistitum utique potest esse aliquid aut minus laudabile in moribus, aut in sententiis 11011 probabile : sed nemo privatus arroget sibi personam indicis, quam Christus Dominus illi imposuit uni, quem agnis atque ovilius praefecit. Memoria quisque teneat sapientissima»! Gregor» magni sententiam : Admonendi sunt subditi, ne praepositorum suorum vitam temere indicent, si quid eos fortasse agere reprehensibiliter vident, ne unde mala recte redarguunt, inde per elationis impulsum in profundiora mergantur. Admonendi sunt, ne cum culpas praepositorum considerant, contra eos audaciores fiant, sed sic, si qua valde sunt eorum prava, apud semetipsos diiudicent, ut tamen divino timore constricti ferre sub eis iuguin reverentiae non recusent. . . . Facta quippe praepositorum oris gladio ferienda non sunt, etiam cum recte reprehendenda indicanturs). Verumtamen parum .sunt conata profutura, nisi ad virtutum Christianarum disciplinam vita instituatur. — Illa est sacrarum Litterarum de Iudaeorum genere sententia: Usque dum non peccarent in conspectu Dei sui, erant cum illis bona : Deus enim illorum odit iniquitatem.. . . Cum recessissent a via, quam dederat illis Deus, ut ambularent in ea, exterminati sunt praeliis a multis nationibus4). Atqui inchoatam formam populi ehristiaiii gerebat Iudaeorum natio : atque in veteribus eorum casibus saepe imago inerat veritatis futurae : nisi quod longe maioribus beneficiis auxit nos atque ornavit divina benignitas, ob eamque rem ingrati animi crimen multo efficit Christianorum graviora delicta. Ecclesia quidem nullo tempore nulloque modo deseritur a Deo: quare nihil est, quod sibi ab hominum scelere metuat : at vero degenerantibus a christiana virtute nationibus 11011 eadem potest esse securitas. Miseros enim facit populos peccatum0). — Cuius vim veritatemque sententiae si omnis retro experta est aetas, quid est caussae quamobrem nostra 11011 experiatur? Imo debitas iain instare poenas, permulta declarant, idemque status ipse confirmat civitatum; quarum plures videlicet intestinis malis attritas, nullam ali omni parte tutam videmus. Quod si improborum factiones institutum iter audacter perrexerint : si evenerit iis ut, quemadmodum grassantur malis artibus et peiore proposito, sie opibus potentiàque invalescant, metuendum sane ne totas civitates a fundamentis, quae posuit natura, convellant. — Ncque vero prohiberi tantae formidines sola hominum ope possunt, praesertim quia multitudo ingens, fide christiana rciccta, instas superbiae poenas in hoc luit, quod veritatem obeaecata cupiditatibus frustra conquirit, falsa pro veris amplexatur, sibique videtur sapere cum vocat malum bonum, et ') Prudentia in ratione eat; regere autem, et gubernare proprie rationis est; et ideo unusquisque inquantum participat de regimine et gubernatione, intantum convenit sibi habere rationem et prudentiam. Manifestum est autem quod subditi, inquantum est subditus, et servi, inquantum est servus, non est regere et gubernare, sed magis regi et gubernari. Et ideo prudentia non est virtus servi, inquantum est servus, nec subditi, inquantum est subditus. Sed quia quilibet homo inquantum est rationalis, participat aliquid de regimine secundum arbitrium rationis, intantum convenit ei prudentiam habere. Unde manifestum est quod prudentia quidem in principe est ad modum artis architectonicae, ut dicitur in VI Ethicorum ; in subditis autem ad modum artis manu operantis. 8. Thom. II-II, Quaest. XL VII, art. XII. *) 8. Thom. Quodlib. I, art. XIV. ’) Reg. Pastor. P. III. Cap. IV. 4) Iiulith V. 21, 22. 6) Proveri). XIV, 31. bonum malum, ponens tenebras lucem, et lucem tenebras '). Igitur Deus intersit, ac benignitatis suae memor civilem hominum societatem rcspiciat necesse est. Quamobrem, quod vehementer alias hortati sumus, singulari studio constantiaquc enitendum, ut clementia divina obsecratione humili exoretur, virtutcsque, quibus efficitur vita Christiana, revocentur. — Imprimis autem excitanda ac tuenda caritas est, quae praecipuum vitae ehristianae firmamentum continet, et sine qua aut nullae omnino sunt, aut fructu vacuae virtutes. Idcirco beatus Paulus Colossenses adhortatus, ut vitium omne defugerent, variamque virtutum laudem consectarentur, illud subiicit, super omnia autem haec caritatem habete, quod est vinculum perfectionis 2). Vere vinculum est perfectionis caritas, quia quos complexa est, cum Deo ipso intime eoniungit, pcrficitquc ut vitam animae hauriant a Deo, cum Deo agant, ad Deum referant. Debet vero caritas Dei cum caritate proximorum consociari, quia infinitam Dei bonitatem homines participant, eiusque gerunt in se expressam imaginem atque formam. IIoc mandatum habemus a Deo, ut qui diligit Deum, diligat et fratrem suum3). Si quis dixerit, quoniam diligo Deum, et fratrem suum oderit, mendax est*). Atque hoc de caritate mandatum divinus eius lator novum nominavit, non quod diligere homines inter se 11011 aliqua iam lex, aut ipsa natura iussisset, sed quia cliristianum hoc diligendi plane novum erat atque in omni memoria inauditum genus. Qua enim caritate Icsus Christus et diligitur a Patre suo et homines ipse diligit, eamdem impetravit alumnis ac sectatoribus suis, ut cor unum et anima una esse in ipso possent, sicut ipse et Pater unum natura sunt. Huius vis praecepti nemo ignorat quam alte in Christianorum pectus a principio descenderit, et quales quantosquc concordiae, benevolentiae mutuae, pietatis, patientiae, fortitudinis fructus attulerit. Quidni opera detur exemplis maiorum imitandis? Tempora ipsa 11011 exiguos admovent ad caritatem stimulos. Renovantibus impiis adversus Iesum Christum odia, instauranda christianis pietas est, magnarumque rerum effectrix renovanda caritas. Quiescant igitur, si qua sunt, dissidia: sileant certationes illae quidem, quae vires dimicantium dissipant, nec ullo modo religioni prosunt : colligatisque fide mentibus, caritate voluntatibus, in Dei atque hominum amore, ut aequum est, vita degatur. Locus admonet hortari nominatila patresfamilias, ut his praeceptis et domos gubernare studeant, et liberos mature instituere. Initia reipublicae familia complectitur, magnamque partem alitur intra domesticos parietes fortuna civitatum. Idcirco qui has divellere ab institutis christianis volunt, consilia a stirpe exorsi, corrumpere societatem domesticam maturant. A quo eos scelere nec cogitatio deterret, id quidem nequaquam fieri sine summa parentum iniuria posse : natura enim parentes habent ins suum instituendi, quos procrearint, hoc adiuncto officio, ut cum fine, cuius gratia sobolem Dei beneficio susceperunt, ipsa educatio conveniat et doctrina puerilis. Igitur parentibus est necessarium eniti et contendere, ut omnem in hoc genere propulsent iniuriam, oinninoque pervincant ut sua in potestate sit educere liberos, uti par est, more christiano, maximeque prohibere scholis iis, a quibus periculum est ne malum venenum imbibant impietatis. Cum de tingenda probe adolescentia agitur, nulla opera potest nec labor suscipi tantus, quin etiam sint suscipienda maiora. In quo sane digni omnium admiratione sunt catholici ex variis gentibus complures, qui suas erudiendis pueris scholas magno sumptu, maiore constantia paravere. Aemulari salutare exemplum, ubicumque postulare videantur tempora, decet; sed positum sit imprimis, omnino in puerorum animis plurimum institutionem domesticam posse. Si adolescens actas disciplinam vitae probam, virtutumque Christianarum -tamquam palaestram domi repererit, magnum praesidium habitura salus est civitatum. Attigisse iam videmur, quas maxime res hoc tempore sequi, quas fugere catholici homines debeant. — Reliquum est, idque vestrarum est partium, Venerabiles Fratres, curare ut vox Nostra quacumque pervadat, omnesque intelligant quanti referat ea, quae his litteris persecuti sumus, reipsa efficere. Horum officiorum non potest molesta et gravis esse custodia, quia iugum lesu Christi suave est, et onus eius leve. — »Si quid tamen difficilius factu videatur, dabitis auctoritate exemploque operam, ’) Is. V, 20. ‘) Golosa. III, 14. ') I. Io. IV, 21. 4) ili. 20. ut acrius quisque intendat inviòtumque praestet a difficultatibus animum. Ostendite, quod saepius ipsi monuimus, in periculo esse prestantissima, ac summe expetenda bona: pro quorum conservatione omnes esse patibiles labores putandos ; ipsisque laboribus tantam remunerationem fore, quantam Christiane acta vita maximam parit. Alioqui propugnare pro Christo nolle, oppugnare est; ipse autem testatur1), negaturum se coram Patre suo in caelis, quotquot ipsum coram hominibus profiteri in terris recusarint. Ad Nos quod attinet, vosque universos, numquam profecto, dum vita suppetat, commissuri sumus, ut auctoritas, consilium, opera Nostra quoquo modo in certamine desideretur. Ncque est dubium, cum gregi, tum pastoribus singularem Dei opem, quoad debellatum erit, adfuturam. (iua erecti fiducia, caelestium munerum auspicem, benevolentiaeque Nostrae tamquam pignus Vobis, Venerabiles Fratres, et Clero populoque universo, quibus singuli praeestis, apostolica»! benedictionem peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud 8. Petrum die X. Ianuarii An. MDCCCLXXXX. Pontificatus Nostri Duodecimo. LEO PP. XII[. II. Gesetz vom 17. Inni 1888, hrtrrlfriih hir Abänderung des (brfrhrs vom 20. 3 imi 1372 (fi.-6.-BI. fi r. Itli) über dir Besorgung des firligions-finlerrichlts in den öffrntlidirn BolKs- und Hlittrlfitiiilrn, fornir in den ì'elirer-Bildungs-AnKnlIen und den li olir n o n fumili) für denselben. (R.-G.-Bl. Nr. 09.) Mit Zustimmung der beiden Häuser des Reichsrathes finde Id) anzuordnen, wie folgt: Artikel I. Die §§ 3 und 5 des Gesetzes vom 20. Juni 1872, R.-G.-Bl. Nr. 86, treten in ihrer bisherigen Fassung außer Kraft und haben fortan zu lauten, wie folgt: § 3. Für die Versorgung des Religions-Unterriä)tes an den höheren Classe» einer mehr als dreielassigen allgemeinen Bolksschule oder an einer Bürgerschule ist entweder eine Remuneration zu ertheilen oder ein eigener Religionslehrer zu bestellen. Wenn der Religions-Unterricht in Gemäßheit des § 5 des Gesetzes vom 14. Mai 1869, R.-G.-Bl. Nr. 62, dnrä) einen weltlick)en Lehrer ertheilt wird, ist demselben eine angemessene Remuneration zu bewillige». Ist der Religions-Unterricht außerhalb des Domieils des Religionslehrers zu ertheilen, so sind hiesür nack) Erforderniß mit Rücksicht auf die Entfernung und sonstigen locale» Verhältnisse angemessene Transportmittel beiznstellen oder billige Wegentschädignngen zu gewähren. § 5. Die für den Religions-Unterrricht nach den §§ 3 und 4 erwachsenden Kosten gehören, wenn nicht eigene Fonde, Stiftungen oder Verpflichtungen einzelner Personen oder Corporatione» bestehen, zum Anfwande der betreffenden Schulen. Die Regelung der den Religionslehrern an allgemeinen Volkssck)ulen und an Bürgerschulen zukommenden festen Bezüge und Remunerationen, die nähere Feststellung der Bedingungen ihrer Gewährung, •) Luc. IX, 26. ferner die Normierung der Wegentschädignng bleibt, wie dies in Betreff des Diensteinkonunens der übrigen Lehrer der Fall ist (§§ 55, 57 des Gesetzes vom 14. Mai 1869, R.-G.-Bl. Nr. 62), der Landesgesetz-gebnng Vorbehalten. Artikel II. Die für den Religions-Unterricht im Sinne dieses Gesetzes zn gewährende» Bezüge (§§ 3 und 5) sind jenen Seelsorgegeistlichen, die nach Gesetz vom 19. April 1885, R.-G.-Bl. 9fr. 47, ans ein Minimal-eiiikommen (Congrua) Anspruch haben, in dasselbe nicht einzurechnen. Artikel 111. Mit der Durchführung dieses Gesetzes ist Mein Minister für Cnltns und Unterricht beauftragt. Budapest, 17. Juni 1888. Franz Joseph m. p. irniffe m. ]i. Kautsch m. p, III. Gesetz vom 14. Dnemdee 1888, wirksam für das Herzogih»m (Steiermark, mit incidimi auf (Orimö des Kclcycs vom 17. Juni liillll (lt.-(ß.-W. ilr. !)!)) Urüimiiiiiiigni iibrr bir Entloliiiiing des licligions-Ilntkrrichlcs an brn öffentlichen Holhafchiilrii getroffen werben. (V.4Ü. U. B. Bl. 1888, St. XXVII., Nr. 00.) Mit Zustimmung des Landtages Meines Herzogthumes Steiermark finde Ich anznordnen wie folgt: 8 i- Eigene Religionslehrer an den höheren Classe» der mehr als dreielassigen allgemeinen öffentlichen Volksschule» ober an öffentlichen Bürgerschule» werden entweder mit Remunerationen ober mit festen Bezügen bestellt. Die Anstellung eines eigenen Religionslehrers mit festen Bezügen kann nur dann erfolgen, wenn der von ihm zn erteilende Religions-Unterricht mindestens zwanzig wöchentliche Stunden in Anspruch nimmt. § 2. Der mit festen Bezügen a »gestellte eigene Religionslehrer ist bis zu fünfundzwanzig Unterrichtsstunden wöchentlich verpflichtet. Exhorten werden in diese sowie in die im § 1 angeführte Stundenzahl mit je zwei Stunden eingerechnet. § 2. Eigene Religionslehrer mit festen Bezügen werden für bestimmte Schulen bestellt; dieselben können jedoch verpflichtet werde» die Ertheilnng des Religions-Unterrichtes auch au anderen öffentlichen Volksschule» bis zu der im § 2 Gezeichneten Zahl wöchentlicher Unterrichtsstunden ohne besondere Entlohnung zu übernehmen. § 4. Darüber, ob an bestimmten Schulen eigene Religionslehrer, sei es mit festen Bezügen oder gegen Remunerationen, und im letzteren Falle, mit welcher Lehrverpflichtung zu bestellen sind, entscheidet mit Fest-Haltung der voranstehenden Bestimmungen über Antrag der Bezirks-Schulbehörde der Landes-Schulrath nach Einvernehmung des Landes Ausschusses und der betreffenden kirchlichen Oberbehörde. 8 Hinsichtlich der festen Bezüge der augestellte» eigenen Religionslehrer und hinsichtlich ihrer Pensionsbehandlung, ferner der Versorgung der Hinterbliebenen solcher nicht katholischer Religionslehrer finden jene Bestimmungen Anwendung, welche für das Diensteinkommeu der weltlichen Lehrer der betreffenden Schule und für die Versetzung dieser Lehrer in den Ruhestand, sowie für die Versorgung ihrer Hinterbliebenen bestehe». In Bezug auf die Pension wird den definitiv angestellten eigenen Religionslehrern auch die in provisorischer Anstellung zurückgelegte Dienstzeit angerechnet, wenn sie sich ohne Unterbrechung an die in definitiver Anstellung zugebrachte Dienstzeit anreiht. § 6. Die Remunerationen für eigene Religionslehrer, dann für die Ertheilnng des Religionsunterrichtes durch Seelsorger und durch weltliche Lehrer, ferner die Remunerationen für Mehrleistungen der bleibend angestellten Religionslehrer (§ 2) an allen mehr als dreiclassigen allgemeinen öffentlichen Volksschulen oder öffentlichen Bürgerschulen betragen für jede zu remnnerirende Lehrstunde ein Hundertstel des mit der Stelle eines Lehrers an der betreffenden Schule verbundenen Monatsgehaltes, wobei die bei der Berechnung sich ergebenden Brnchtheile zu entfallen haben. Die anläßlich der Ertheilnng des Religions-Unterrichtes an allen außerhalb des Wohnortes des Religionslehrers gelegenen Volksschulen mit Berücksichtigung der Entfernung und der Stundenzahl zu gewährenden Wegentschädigungen werden vom Landesschulrathe nach Anhörung der Bezirks-Schulbehörde einverständlich mit dem Landes-Ausschnsse von Fall zu Fall bestimmt. § 7. Die nach den obigen Bestimmungen gewährten Remunerationen und Wegentschädigungen sind, wenn nicht eigene Fonde, Stiftungen oder Verpflichtungen einzelner Personen oder Corporatione» bestehen, ans denjenigen Mitteln zu bestreiten, auf welche die Dienstbezüge des weltlichen Lehrpersonales gewiesen sind. § 8. Die ans Grund der bisherigen Vorschriften den öffentlichen Concnrrenzfactoren erwachsenen Verpflichtungen zur Bestreitung der in diesem Gesetze behandelten Remunerationen und Wegentschädignngen erlöschen. § 9. Dieses Gesetz tritt mit Beginn des ans die Kundmachung nächstfolgenden Solarjahres in Wirksamkeit. Mit der Durchführung desselben ist Mein Minister für Cultns und Unterricht beauftragt. Wien, am 14. December 1888. Franz Joseph m. p. Klinisch in. ]). IV. Verordnung des Ministers für Cnltns und Unterricht und des Finonz-ministers vom 20. Immer 1890, womit unter Auflirlmiig brr Verordnung vom ‘2. Zuli Ulli") lv.-K.-SI. 11 r. 99), neue Selli»,munge» tur Durch- fiiliruuit des Kelekes vom I!». April IliHA «S.-K.-SI. Hr. 47). betreffend die provisorische Auflieferung der Dotation der katholischen Seelsorgegeifflichkeit, erlaffe» werde» lS.-K.-Ll. Hr. ?). § 1. Die Vorlage der den Bestimmungen des § 3 des Gesetzes vom li). April 1885 (R.-G.-Bl. Nr. 47) entsprechenden Einbekenntnisse der mit geistlichen Aemtern verbundenen Bezüge hat seitens der Seelsorgegeistlichen stattznfinden, welche ein Beneficiai- oder anderes Lvealeinkommen zu beziehen haben und einen Anspruch ans eine Congrua-Ergänznng ans dem Religivnssonde erheben. Die Einbekenntnisse sind beim Amtsantritte oder über Anordnung des Cultusministers vorzulegen. Seelsorgegeistlichen, welchen kein Beneficiai- oder sonstiges Lvealeinkommen zukommt, ist die Congrua über Mittheilung des Ordinariates von dem Amtsantritte aus dem Religivnssonde flüssig zu machen. § 2. Die Einbekeiintilisse sind im Wege des Ordinariates der Landesstelle vorzulegen. Im Falle des Amtsantrittes hat diese Vorlage binnen zwei Monaten vom Zeitpunkte des- selben stattznsinde». Gesuche um Erweiterung dieser Frist sind vierzehn Tage vor dem Abläufe derselben der Landesstelle vorzulegen, welche, wenn das Vorhandensein triftiger Gründe nachgewiesen erscheint, eine Erstreckung der Frist bis zur Dauer von weiteren vier Wochen bewilligen kann. § 3. Die Einbekenntnisse haben nach den beigeschlossenen Formularien (A, bezw. B) in zwei Hauptrubriken die nach § 3 des Gesetzes einzubekennenden Einnahmen und Ausgaben der Seelsorge-geistlichen zu enthalten. Eine allfällig erforderliche Begründung einzelner Posten ist in die Nebenrubrik „Anmerkungen" einzustellen. Das Einbekenntniß ist von den Seelsorgegeistlichen zu unterfertigen. Wenn einem Hilfspriester ein Bezug ans dem Einkommen des ihm Vorgesetzten Seelsorgers zukommt, so hat letzterer das Einbekenntniß des Hilfspriesters zur Bestätigung der Richtigkeit der betreffenden Einnahmspvst mitzufertigen. § 4. Die Einbekenntnisse sind in zwei Parie» zn überreichen, und es sind einem derselben das neueste Pfründenvermögensinventar, ein specificirter Ausweis über sämmtliche wie immer benannten Bezüge des cinbckennenden Seelsorgers aus dem Religionsfonde und die im Nachfolgenden angeführten Belege anzuschließen. Rücksichtlich der einzelnen Einnahms- und Ausgabsposten und der Documentirnng derselben ist Folgendes zu beachten: I. a) Der Reinertrag von Grund und Boden der mit dem Seelsorgeamte eigenthümlich oder bloß zum Genüsse verbundenen Grundstücke ist mittelst des steuerämtlichen Besitzbogens, b) der Zinsertrag ans vermiethetcn Gebäuden oder Gebäudetheilen mit dem steuerämtlichen Certificate, c) der Ertrag von Capitalien mittelst eines Ausweises, worin die einzelnen Capitalien nach ihrer ziffermäßigen Höhe, ihrem Zinsfüße und den näheren Merkmalen der betreffenden Schnldnrknnden anzngeben sind, nachznweisen. d) Der Ertrag von nutzbaren Rechten (Propinations-, Holzbezngs-, Weide-, Fischereiberechtigungen u. s. w.), aus gewerblichen Betrieben und aus fixen Dotationen in Naturalien ist mit dem Durchschnitte der letzten sechs Jahre einzubekennen und mit den Urkunden (Bestandverträgen, Marktpreis- oder Schätznngs-certificaten u. s. w.) ausznweisen, welche geeignet erscheinen, die von dem einbekcnnenden Seelsorgegeistlichen angegebene Ertragsziffer zu bekräftigen. Erhellt dieser Ertrag mis steuerämtlichen Hauptbüchern und Vorschreibungen, so ist die ebendort letztangegebene Ertragsziffer maßgebend und die bezügliche stenerämtliche Bestätigung dem Einbekenntnisse anznschließen. Etwaige Ansprüche auf einen Abschlag am Ertrage von Capitalien oder Renten im Sinne des § 3, 1, lit. d, Absatz 2 des Gesetzes sind in dem Einbekenntnisse in der Rubrik „Anmerkungen" entsprechend zu begründen und können dieselben nur dann berücksichtiget werden, wenn cs sich hiebei um nothwendige und regelmäßig wiederkehrende, durch besondere Umstände und Localverhältnisse bedingte Einbringnngskosten handelt. c) Bezüge aus Überschüssen des localen Kirchenvermögens sind mittelst der behördlichen Bewilligungen und sonstigen Urkunden, auf welche sich dieselben gründen, nachzuweisen. f) Rücksichtlich der Stolgebnhren ist dem Einbekenntnisse als Grundlage für Panschalirung im Sinne des § 3, 1, lit. f, des Gesetzes die decanatsämtlich bestätigte Nachweisung der im Durchschnitte der letzten sechs Jahre vorgekoinmenen stvlpflichtigen Acte und Classe» gesondert und der hierauf entfallenden Gebühren, wie der durchschnittlichen Anzahl und Höhe der wegen Arinnth oder sonstigen Gründen nicht eindringlichen Stolgebühren anznschließen. In das Einbekenntniß hat der Seelsorger einstweilen die in dem letzten, nach dem Gesetze vom 19. April 1885 (R.-G.-Bl. Nr. 47) richtig gestellten Einbekenntnisse anerkannte Summe, in Ermangelung einer solchen aber die sechsjährige Dnrchschnittsziffer der wirklich eingebrachten Stolgebühren abzüglich des Betrages von dreißig Gulden v. W. einzustellen. Die endgiltige Ziffer der anrechenbaren Stolgebühren ist von der Landesstelle im Einvernehmen mit dem Diöeesanbischofe, beziehungsweise, falls ein Einverständnis; nicht erzielt wird, vom Cultus-minister festzusetzen, worüber die Richtigstellung des im Einbekenntnisse enthaltenen Stvlgebühren-betrages zu veranlassen ist. Wenn ein in Gemäßheit des Gesetzes vom 19. April 1885 (R.-G.-Bl. Nr. 47) richtig gestelltes Einbekenntniß vorliegt, so kann innerhalb zehn Jahren vom Tage dieser Richtigstellung die Vorlage der obenerwähnten Behelfe unterbleiben, insoferne die Landesstelle dieselben nicht wegen eingetretener besonderer Verhältnisse abzuverlangen findet. g) Das Erträgnis; aller, vor dem 15. Juni 1885 bei der betreffenden Kirche und Pfründe mit einem bestimmten Betrage errichteten Mcßstipendien und Stiftungen für gottesdienstliche Functionen unterschiedslos, ob ein Stiftbrief errichtet wurde oder nicht, ist mit einem Verzeichnisse ansznweisen, worin die Art und Anzahl der gestifteten Functionen, der Tag der Persolvirnng derselben, die Stistnngs-bedeckungscapitalien, wie deren Fructificirung und Erträgnis;, endlich die Bertheilung dieses letzteren, unter Bezugnahme ans die rücksichtlich der Constitnirung der Stiftungen vorhandenen Urkunden speeifieirt anzugeben ist. Insoferne der Einrechnnng des Erträgnisses einer Stiftung eine Bestimmung des Stiftbriefes entgegensteht, ist der Stiftbrief dem Einbekenntnisse, beziehungsweise dem oben erwähnten Verzeichnisse anzuschließen. Wenn ein nach dem Gesetze vom 19. April 1885 (R.-G.-Bl. Nr. 47) richtig gestelltes Einbekenntniß bereits vorliegt, kann von der Vorlage der oben erwähnten Behelfe Umgang genommen und das Erträgnis; der Meßstipendien und Stiftungen mit dem bei der letzten Richtigstellung anerkannten Betrage in das Einbekenntniß eingestellt werden. II. a) Die von den cinzubekennenden Einnahmen zu entrichtenden landesfürstlichen Stenern, Landes-, Bezirksund Gemcindenmlagen und sonstigen für öffentliche Zwecke auf Grund eines Gesetzes zu leistenden Beiträge sowie das Gebührenäquivalent sind mittelst der betreffenden Steuerbücher oder Certificate, Zahlnngsauftäge u. s. u>. auszuweisen. h) Betreffs der zu passirenden Kanzleianslagen für die Matrikenführnng dort, wo dieselben nicht aus dem Kirchenvermögen bestritten werden, ist die Ministerialverordnnng vom 8. December 1885 (R.-G.-Bl. Nr. 170), und betreffs der Auslagen für die Führung des Dccanatsaintes (Bezirksvicariates) die Ministerialverordnnng vom 19. Juni 1886 (R.-G.-Bl. Nr. 107) maßgebend. c) Rücksichtlich der ans einem besonderen Rechtstitel beruhenden Verpflichtungen zu Leistungen an Geld oder Geldeswerth sind die betreffenden Urkunden dem Einbekenntnisse anznschließen. Zn den Leistungen an Geld und Geldeswerth ans dem Grunde einer ans dem Einkommen haftenden Verbindlichkeit gehören auch die ans einer langjährigen Ucbung beruhenden bisherigen, sowie die in einem spceiellen Rechtstitel begründeten Leistungen aus dem Pfarreinkommen für die bei der Seelsorgcstation systemisirten Hilfspriester. , des Gesetzes bereits veranschlagten Erhaltungs- und Amortisationskosten nicht in Berücksichtigung gezogen werden. Die Ertheilung der Bewilligung zur Passirung außerordentlicher Auslagen, z. B. bei Sicherstellung des Wasserbedarfes im Sinne des vorletzten alinea des § 3 des Gesetzes, steht dem Cultusminister zu. § ». Das Ordinariat leitet die bei demselben einlangenden Einbekenntnisse, eventuell unter gleichzeitiger Aeußerung über die Hohe des Stolgebührenpauschales, an die Landesstelle. Die Landesstelle hat, wofern sie nicht wegen formeller Gebrechen des Einbekenntnisses die Zurückstellung desselben zur Ergänzung oder Verbesserung anzuorduen findet, erforderlichenfalls die zur Klarstellung des Sachverhaltes zweckdienlichen Erhebungen durch die politische Bezirksbehörde zu veranlassen. Handelt es sich bei diesen Erhebungen um die Bewerthung eines Einkommens an Naturalien oder um einen veränderlichen Bezug, mit Ausnahme desjenigen, welcher durch steuemmttiche Docilmente ausgewiesen erscheint, so kann, falls sich der Werth nicht durch amtliche Daten liquid stellen läßt, ein Schätzungsbefund veranlaßt werden, zu welchem unter Leitung der politischen Bezirksbehörde zwei Sachverständige zuzuziehen sind. Die Kosten der Erhebungen sind in dem Falle, als nach deren Ergebnis; die bezügliche Post um mindestens zwanzig Procent höher beziffert wird, als sie einbekannt wurde, dem einbekennenden Seelsorger aufzuerlegen. § (i. Rücksichtlich der Stolgebühren hat die Landesstelle, insoferne sie dem bezüglichen Antrage des Diöeesanbischofes nicht beizupflichten findet, den in Aussicht genommenen Pauschalbetrag dem Ordinariate mit entsprechender Begründung bekannt zu geben und die hierüber einlangende Ordinariatsäußerung, wenn dieselbe zu einem Einverständnisse zu führen nicht geeignet ist, mit den Bezngsaeten dem Cultusminister zur Schlußfassung vorzulegen. § 7. Sonach ist über eingehende Prüfung des Einbekenntnisses die Entscheidung über die Richtigstellung desselben und über die Anweisung der Congrua-Ergänzung zu fällen und dem einbekennenden Seelsorge-geistlichen im Wege der politischen Bezirksbehörde zuzustellen; dem Ordinariate ist gleichzeitig eine Abschrift dieser Entscheidung zu übermitteln. Das zweite Pare des Einbekenntnisses ist bei der Landesstelle zurückzubehalten. § 8. Gegen die Entscheidung der Landesstelle kann von dem betreffenden Seelsorgegeistlichen binnen der Frist von zwei Monaten vom Tage der Zustellung des Erkenntnisses an denselben der an das Ministerium für Cultus und Unterricht gerichtete Recurs bei der politischen Bezirksbehörde eingebracht werden. Dem Recurse ist die angefochtene Erledigung mit dem Einbekenntnisse und allen zurückgestellten Beilagen desselben anzuschließen. Die Landesbehörde hat den Recurs dem Ordinariate zur Aeußerung zuzumitteln und sohin denselben mit dieser Aeußerung unter Anschluß der bezüglichen Voracten und unter Begutachtung der Reeursausführungen mit möglichster Beschleunigung dem Ministerium für Eultus und Unterricht vorzulegen. Die hierüber erstickende Ministerialentscheidung ist dem Rccurrcntcn im Wege der politischen Bezirksbehörde zuzustellen und gleichzeitig dem Ordinariate eine Abschrift derselben zuzumitteln. § <). Die Überprüfung, beziehungsweise Abänderung des Richtigstellungserkenntnisses von amts-wegen kann jederzeit stattfinden. § 10. Veränderungen in der Substanz des Pfründenvermögens, beziehungsweise des Localeinkommens, welche auf die Congruaergänzung aus dem Religionsfonde Einfluß haben, sind von dem betreffenden Seelsorgegeistlichen mit möglichster Beschleunigung, längstens aber innerhalb drei Monaten von dem Zeitpunkte, wo sich dieselben ergeben haben, im Wege des Ordinariates der Landesstelle anzuzeigen. Dic Unterlassung der Anzeige einer die Verminderung der Congniaergänzung begründenden Veränderung zieht die Folgen des 8 4 alinea 1 des Gesetzes vom HK April 1885 (R.-G.-Bl. 9ir. 47) nach sich. 8 11. In den Fällen des Eintrittes der Voraussetzungen des 8 4 alinea 1 des Gesetzes ist die bezügliche Strafamtshandlnng von der politischen Bezirksbehörde unter Offenlassung des gesetzlichen Recurswegcs zu pflegen. § 12. Die Anweisung und Auszahlung der Dotationsergänzungen erfolgt in der bisher üblichen Weise, und zwar an die Hilfspriester dort, wo es bisher geschehen ist, zu Händen des ihnen Vorgesetzten selbständigen Seelsorgers. lieber Ansuchen können einem neu ernannten Seelsorger vom Tage seines Amtsantrittes an vorläufig die von seinem Vorgänger genossenen Bezüge gegen die bei Anweisung seiner definitiv festgestelltcn Cvngruaergänzung durchzuführende Ausgleichung flüssig gemacht werden. Wird in der vorgeschriebenen Frist (8 2) das Einbekenntniß nicht überreicht, so ist die weitere Auszahlung dieser Bezüge einzustellcn und wegen Rückersatzes der bereits ansgezahlten Beträge das Erforderliche zu veranlassen. 8 13. Ergibt sich hiebei oder bei der Ausgleichung mit der definitiv zuerkannten Congruaergänzung ein Rückersatz von mehr als 2(1 fl. ö. W. an den Rcligivnsfvnd, so ist derselbe in zwölf Monatsraten zu leisten. 8 14. Die mit der Verwaltung der Pfarrtemporalien betrauten Provisoren sind berechtigt, den ihnen zukommenden Gehalt ans den Einkünften der Pfründe zu entnehmen und denselben in der Jnterealar-rechnnng in Ausgabe zu stellen. 9Jiit dieser Maßgabe bleibt es hinsichtlich der Verrechnung der Einnahmen und Ausgaben erledigter Pfründen (Jntercalarrcchnung) bei den bisherigen Vorschriften. Verweser erledigter Pfründen haben auf das stiftungsmäßige Meßstipendium nur bis zur Höhe des diöccf an üblichen Anspruch. Beträgt jedoch deren Gehalt monatlich nur 30 fl., so sind dieselben nicht verpflichtet, die Stistnngs-messen anders als gegen das diöcesanübliche Stipendium zu persolviren. Die Remuneration der Excurrendoprovisoren ist innerhalb der im § 5 alinea 3 des Gesetzes festgesetzten Maximalgrcnze, mit Rücksicht auf die Entfernung und die Anzahl der Parochianen der erledigten Seelsorgestation, über Einvernehmen des Ordinariates von der Landesstelle festzusetzen. 8 15. Zur Bedeckung der Ruhegehalte der in den Defieientenstand zu versetzenden selbständigen Seelsorger ist zunächst das überschüssige Einkommen der Pfründe, bei welcher dieselben bei ihrer Uebernahme in den Ruhestand in Verwendung stehen, heranzuziehen. Liegt betreffs des Einkommens der Pfründe ein nach den Grundsätzen des Gesetzes vom 10. April 1885 (R.-G.-Bl. Nr. 47) richtig gestelltes Einbekenntniß nicht vor, so hat der Ruhestandswerber mit seinem im Wege des Ordinariates einzubringenden Gesuche um vorläufige Zusichernng der Uebernahme in den Deficiente»= stand ein nach den Grundsätzen dieses Gesetzes eingerichtetes Einbekenntniß zum Zwecke der Constatirung, ob ein zur gänzlichen oder theilweisen Bestreitung des Defieientengehaltes verfügbarer Ueberschnß bei der Pfründe vorhanden sei, der Landesstelle vorzulege», ans dessen Richtigstellung die obigen Vorschriften sinngemäße Anwendung finden. 8 IO. Gegenwärtige Verordnung tritt mit dem 1. Februar 1890 in Kraft; mit demselben Tage treten die Bestimmungen der Ministerialverordnung vom 2. Juli 1885 (R.-G.-Bl. Nr. 99) außer Wirksamkeit. lbaulllli m. ]). Dunajtroski m. Discese Decanat Politischer Bezirk Steuerbezirk GinöeKenntnrß über die mit dem Ämle -cs...............Pfarrers in............................. verbundenen Äeziige behufs Dolationsergän^ung ans dein Religionssonde nach dem Gesetze vom 1!). april 1885 (R.-G.-M. Rr. 47). ij Stand vom Mit . . . Beilagen. Post-Nr. — 19 — K inna I) m c n. Beilage Nr. Anzahl G e g e n fl a nl> Betrag in oft. Währ. fl. kr. Anmerkung 1 1 2 1 3 1 4 1 5—7 8 1 9 1 10 1 11—12 2 Ertrag von pfarrlichen Grundstücken Ertrag von in partem congruae überlassenen Kirchengrundstücken . Zinsertrag von vermietheten Gebäuden Ertrag von Capitalien angelegt: a) in öffentlichen Fonde» . . 1>) bei Privaten........................... Ertrag von nutzbaren Rechten, gewerblichen Betrieben und ans fixen Dotationen in Naturalien . . . Ertrag von fixen Renten und Dotationen in Geld ilnd Geldeswerth . Einkommen aus Ueberschüssen des localen Kirchenvermögens. . . . Stvlgebühren.......................... Stistnngsgebühren . . . Summe brr (f immillimi . . 100 60 40 75 180 4(1 180 10 297 60 20 A<1 1. Laut steuerämtlichen Besitz-bogens ddto......................Z.... Ad 2. Laut steuerämtlichen Besitzbogens ddto.......................Z___ Ad 3. Laut steuerämtlichen Certi-ficates ddto.....................Z.... Ad 4. Laut Ausweises ddto................ Ad 5. Laut steuerämtlicher Bestätigung vom...........................Z_, beziehungsweise dem Pachtverträge vom...........................und dem Marktpreiscertificate vom.............. Ad (5. Laut Ausweises vom................ Ad 7. Laut Erlasses des..................... Z. Ad 8. Decanatsämtlich bestätigter Ausweis im Sinne des § 4, I. lit. f. der Ministerialvervrdnung vom 20. Jänner 1890, R.-G.-Bl. Nr. 7 (beziehungsweise letztadjn- stirte Fassion vom...................... .................) liegt bei. Ad 9. Laut Verzeichnisses (beziehungsweise letztadjustirter Fassion) vom ....................., betreffs Nicht- einrcchnung der unter Post.............. desselben angeführten Stiftung liegt der Stiftbrief vom............. ................. bei. Post-Nr. — 20 — A u s g a li e it. Beilage Nr. Anzahl (<5 c § t u st n n ii ■Betrog in äst. Währ. fi. ; kr. iinmetliuiiß 1—;$ 8 4 1 6 1 Ans landesfürstliche Steuern........... Landes-, Bezirks- mib Gemeinde-umlagen................................ Gebührenäquivalent..................... AnÄanzleiauslagen für dieMatriken-führung............................... Auslagen für die Führung des De-canatsamtes........................... Stolpanschale an den Pfarrer in . . Auf den Unterhalt des Hilfspriesters An Pension für den Vorgänger die Quote von.............................. Bestandzins für in partem congruae überlassene Kirchengrundstücke . . Auf Persolvirung von Stiftinessen an andere Priester..................... Summe brr Ausgaben . . Im Entgegenhalte der Einnahinen per zeigt sich ein Reinerträgnis; von . . und gegenüber der Congrua per . . ein Abgang (Ueberschuß) .... 21 28 10 150 10 28!) 50 115 84 2(5 15 50 80 81 Ad 1. Laut Steuerbuches, [teuer* amtlichen Certificate^ vom........... und Zahlungsauftrages vom.................................. Reg.-Nr................... Ad 2. Laut Ausweises vom............... die Seelenzahl 576. Ad 4. Laut Psarrerrichtuugs-Jn-strumentes vom........................ Ad 5. Laut Stistbriefes (oder gemäß Systemisirnngs - Urkunde, genehmigten Commissions-Prvto- kolles it. f w.) vom.............., beziehungsweise mit Rücksicht auf das Einbekenntniß des Hilfspriesters (§ 4, lit. a). Ad 6. Laut Erlasses des............... vom........................Z.... Ad 7. Siehe Beilage 5 zur Ausgabs-Post 4. Ad 8. Laut Ausweises ddto............. ...............(Beilage Nr. 11 zur Einnahms-Post !)). Laut Beilage ß ad Ausgabs-Post 5 ist ein Hilfspriester systemisirt. N. N. Pfarrer. Diöcese............................................................................ Politischer Bezirk Decanat .......... . Steuerbezirk . . HinbeKenntniß über die mit dem Ämte des..........Hilfspriesters in............................ verbundenen üenige behufs Cougruaergün^ung uns dem Netigiousfonde nach dem Gesetze vom 1!). Äpril 1885 (N.-G.-M. Nr. 47). Stand vom................................... Mit . . . Beilagen — 22 -Kin n a h m e n. s o S3- Beilage Nr. Anzahl 1_ 1 2—3 2 4 I Gegenstand Interessen des gestifteten Capitales Vom Pfarrer Siftungsgebühren Summe der Liiinahmc» . . Betrag in öst. Währ. fl- 55 289 kr. 80 20 Anmerkung Ad 1. Laut Ausweises vom .... Ad 2. Laut Stiftbriefes (oder gemäß Systemisirungsurknnde, genehmigten Commissionsproto- kolles u. s. w.) vom............... (eventuell) : Original bei dem Einbckenntnisse des Pfarrers. Ad 3. Laut Ausweises vom .... — ‘23 — Aus g aöe n. H o" 53- Beilage- Nr. Anzahl G c g c n st a n d Betrag in oft. Währ. FE™ Anmerkung • - Summe der Ausgaben. . . • • Im Entgegcnhalte der Einnahmen per zeigt sich ein Reinertrag und gegenüber der Congrua .... ein Abgang (Ueberschuß) N. N. Hilfspriester. Gesehen und betreffs der Einnalfinspost Nr. 2 bestätigt N. N. Pfarrer. Nach beit Bestimmungen dieser neuen Verordnung haben sich nunmehr die Seelsorgepriester bei ihrem Einschreiten um Aufbesserung der Congrua ober ihres Gehaltes zu richten. Jnsbesonders werden die Pfründner, damit sic nicht durch Fristversäumung zu Schaden kommen, ans die §§ 2, 10 und 12 dieser Verordnung aufmerksam gemacht. V. Vorläufige Iiyeige der diesjährigen Uijitntions- und Firmungsreise«. Im Laufe dieses Jahres wird in nachstehenden Deeanaten die kanonische Visitation vorgenommen und das Hl. Sacrament der Firmung gespendet werden: Im Monate Mai in Rohitsch und Jaring. Im Monate Juni in Drachen bürg und Mahrenberg. Im Monate August in St. Martin bei Windischgraz. Die einzelnen Tage und Stationen werden den F. B. Deeanalämtern zur weiteren Anzeige zeitrecht bekannt gegeben werden. VI. Anmerkung bezüglich der Ilebergabe des Peterspfenniges. Es tväre höchst wünschenswerth, wenn bis Ostersonntag der bishin gesammelte Peterspfennig übergeben wird, indem derselbe sogleich nach dem Weißen Sonntage dem Hl. Vater überreicht werden wird. VII. Diöcesan - Nachrichten. Jnbestirt wurde als Pfarrer Herr Martin Jurkovič auf die Pfarre St. Peter bei Marburg. Bestellt wurden Herr Johann Zadravec als Provisor an der Pfarre Maria Schnee in Wölling und Titl. Herr Anton Šlander, f.-b. geistl. Rath und Stadtpfarrer zu Windischgraz, als Mitprovisor für die Pfarre St. Pantraz in Altenmarkt. Ilebersetzt wurde der Herr Kaplan Josef Kostanjevec von St. Ruprecht bei Tiiffer nach Dobova. Gestorben sind: Herr Josef Golinar, Pfarrer zu Maria Schnee in Wölling, am 2. Februar; Titl. Herr Martin Trstenjak, f.-b. geistl. Rath und Pfarrer zu Altenmarkt, am 2. Februar und Titl. Herr Franz Družkovič, Jubelpriester f.-b. geistl. Rath, pensionirter Stadtpfarrer und Dechant von Windischfeistriz, am 1. März. Unbesetzt sind geblieben die Kaplaneien zu Maria Schnee in Wölling und zu St. Ruprecht bei Tiiffer. A. M. Lavanter Ordinariat in Marburg, ant 3. März 1890. Fürstbischof. St. CyriHuö-Buchdruckerei in Marburg.