LJUBLJANSKI SKOFIJSKI LIST Laibacher Dioecesanblaü. St. VI. Vsebina: 25. Leonis Papae XIII. Epistola encyclica ad Anglos. — 26. De-cretum 8- Gong. Rit quoad festa 8s. Emigdii et Francisci Borgiae. — 27. Nach-suchung. — 28. Razpis Schlackerjeve ustanove. — 29. Duhovne vaje za duhovnike. — 30. Kanoniöno obiskovanje in birmovanje. — 31. Skofijska kronika. — 32. Kon-kurzni razpis. 25. Epistola Apostolica Leonis PP. XIII. ad Anglos. LEO PP. XIII. ad Anglos Eegnum Christi in Fidei unitate quaerentes Salutem et Pacem in Domino Amantissimae voluntatis significationem sibi quoque a Nobis habeat gens Anglorum illustris. — Kam quidem allocuti communiter sumus, data non multo antehac epistola apostolica ad principes et populos universos: veruratamen ut id propriis lit-teris effleeremus, iam Nobis admodura in desiderio resederat. Desiderium alebat ille quo semper fuimus animo propenso in nationem vestvam, euins res a vetustate praeclaras christiani fasti loquantur: eaque amplius movebant quae non infrequenti cum popu-laribus vestris sermone acceperamus, tum de ob-servantia Anglorum in Nos humanissima tum prae-cipue de calescentibus istic animorum studiis in eo, ut pacem sempiternamque salutem per fidei unitatem requirant. — Testis autem est Deus quam incensam foveamus spem, posse operam Nostram afferre aliquid ad summum ehristianae unitatis negotium in Anglia tuendum et procurandum: Deoque, benignissimo conservatori vitae, habemus gratiam, qui, ut istud etiam uontenderemus, hoc Nobis aetatis incolumitatisque concesserit. Quoniam vero optati exitus exspectationem nullä in re magis quam in admirabili gratiae eius virtute collocamus, in id ipsum propterea appellare Anglos, quotquot glori-antur christiano nomine, meditato consilio decre-vimus. Atque eos invitamento et alloquio cohortari aggredimur, ut pariter erigant ad Deum et Intendant fiduciam, opemque ab illo, tantae rei maxime ne-cessariam, assiduitate sanctarum precum implorent. Caritati in vos providentiaeque Nostrae facta Pontificum decessorum praelucent, in primis Gre-gorii AJagni: cuius quidem insignia de religione ac de humanitate promerita, iure in gente vestra singulari quodam nomine collaudantur. Quum enim pro convertendis Anglis Saxonibus, quemadmodum in monachatu proposuerat, assiduis cogitationum fluc-tiius urgereturx), si apostolicos in eis labores praesens quidem obire, ad ampliora destinante Deo, non potuit, mirum sane quo ille animo, qua Constantia grande propositum institit perficiendumque curavit. Nam ex ipsa monachorum familia, quam *) Ioann. Diac. in vita eius II, 33. domi suae ad omnem doctrinam et sanetimoniam eximie formaverat, illuc delectam manum, beati Augustini ductu, alacer mittit, contra miseram superstitionem nuncios evangelicae sapientiae, gra-tiae, mansuetudinis. Coepta porro sua nullis humanis subnixa praesidiis, et spem per difficultates cres-centem, plena tandem videt et cumulata. — Cuius eventum rei eidem Augustino per litteras nuncianti, triumpbans ipse gaudio ea rescripsit: Gloria in excelsis Deo, et in terra pax hominibus bonae volun- tatis: gloria Christo.............cuius morte vivimus, cuius infirmitate roboramur, cuius amore in Bri-tannia fratres quaerimus quos ignorabamus, cuius munere quos nescientes quaerebamus, invenimus. Quis autem narrare suffciat quanta liic laetitia in om-nium corde fidelium fuerit exorta, quod gens An-glorum, operante omnipotentis Dei gratia, et tua Fraternitate laborante, expulsis errorum tenebris, sanctae fidei luce perfusa est: quod mente integer-rima iam calcat idola, quibus prius vesano timore suhiacebat?1) Idemque Ethelberto regi Cantii et Bertae reginae gratulatus est epistolis perbenignis, quod altera recordandae memoriae Helenam, alter Constantinum piissimum Imperatorem essent imi-tati2); tum utrumquc et gentem saluberrimis mo-nitis confirmavit, plenisque prudentiae institutis provehere et augere reliquä vita non desiit. Ita in Britanniae finibus christianum nomen, tempo-ribus priscis ab ipsa Ecclesia invectum, propagatum, vindicatum.3) quod exterarum deinde occupatione gentium oppressum. longo intervallo defecerat, fe-liciter Gregorio auspice restitutum est. Haec principio revocare libuit, non ideo solum quia per se egregia sunt et Ecclesiae Christi glo-riosa sed quia populo Anglorum, cuius gratia sunt gesta, certe erunt ad eommemorandum pergrata. — At vero, quod magni interest reputare, eadem V Epist. XI, 28, dl. IX, 58. 2) Ib. XI, 66, dl. IX, 60; IX, 29, al. XI, 59. 3) In hoc valde egit sanctus Caelestinus I, adversus haeresim pelagianam, quae Britannos infecerat. Qua de re sanctus Prosper Aquitanus, scriptor eiusdem aetatis, idemque postea sancti Leonis Magni notarius, sic habet in suo Chronico: »Agricola pelagianus, Se-veriani pelagiani episcopi Mus, ecclesias Britanniae dogmatis sui in-sinuatione corrupit. Sed ad actionem Palladii diaconi, Papa Caelestinus Germanum, antisiodorensem episcopum, vice sua mittit, et deturbatis haereticis, Britannos ad catholicam fidem dirigit.« Migne, Bibi. PP. — 8. Prosp. Aquit. upp., vol. mm., pag. 594. caritatis Gregorii instantiaeque argumenta, trans-missa veluti hereditate, in eis non dissimiliter ap-parent qui Pontifices successerunt. Sive enim dignis pastoribus designatis, sive datis humanae divinaeque doctrinae magistris optimis, sive disciplinae et hor-tationis suppeditatis auxiliis, diligentissime est ab illis abundeque praestitum quidquid resurgenti apud vos ecclesiae ad firmamentum erat opus et uber-tatem. Huiusmodi curis perbrevi sane tempore re-spondit exitus; nec enim usquam fortasse altius in animis recens fides insedit, neque acriores pie-tatis sensus erga beatissimi Petri Cathedram vi-guerunt. Cum quo christianae unitatis centro, in romanis Episcopis divinitus constituto, iam tum summa Anglis coniunctio intercessit decursuque aetatum perstitit, fidelissimo obsequio, firma: id quod tarn multis tamque nobilibus rerum monu-mentis consignatum est, nihil ut testatius fieri queat. Verum saeculo scxto decimo, in illa religioni catholicae asperrima per Europam tempestate, An-glia simul, neque ignota est causa, gravissimum vulnus accepit: quae primum divulsa a commu-nione Apostolicae Sedis, dein ab ea fide sanctissima abducta est, quam complura iam saecula, cum magno etiam libertatis emolumento, laeta coluerat. Dissidium triste! quod decessores Nostri ex intima caritate deploraverunt, omnique providentiae ratione conati sunt restinguere et profluentem inde rua-lorum vim deminuere. Eongum quidem est, neque est necessarium, seriem persequi earum rerum quae ipsorum in hoc sedulam perpetuamque curam declarcnt. — Praesidium vero insigne et praeva-lidum ab iis paratum est, quoties peculiares in-dixerunt preces eo proposito ut Deus Angliam suam benignus respiceret. Cui eximio caritatis operi sese nonnulli maiorem in modum dediderunt viri sancti-tate illustres, nominatim Carolus Borromaeus et Philippus Nerius; maximeque superiore saeculo Paulus ille, auctor Sodalitatis a Christi Passione, qui, non sine quodam caelesti afflatu, ut proditum est, ad tlironum divinae gratiae supplicando instabat, eoque enixius, quo minus favere optatis tempora videbantur. — Nosinetipsi, multo etiam antea quam ad summum sacerdotium eveheremur, hoc idem religiosae praecationis officium in eamdem causam impensum, et magni fecimus et valde probavimus; huiusque rei iucunda quaedam subit animo recor-datio. Quo enim tempore belgica in legatione ver-saremur, oblata Nobis eonsuetudine cum Ignatio Spencer, eiusdem Pauli sancti a Cruce alumno pientissimo, tune nempe accepimus initum ab eo ipso, homine anglo, consilium de propaganda certa piorum sooietate, rite ad Anglorum salutem com-precantium.1) Tale consilium, et üde et amore fra-terno excellens, vix attinet dicere quantä Nos gratia complexi simus quantäque studuerimus ope fovere, praecipientes cogitatione largum inde utili-tatissolatium anglicae genti consecuturum. Fructus autem divinae gratiae, ex bonorum precibus im-petrati, non obscure quidem ante illud tempus provenerant; exinde tarnen, sancto eiusmodi foedere latius dimanante, maiore copia extiterunt. Factum est enim ut complures, clarissimo etiam nomine, admonenti vocantique Deo pii volentes paruerint; idque non raro per maximas privatim iacturas, animo excelso. Praeterea mira quaedam commota est passim inclinatio animorum erga fidem et in-stituta catholica; ut ad haec accessio non minima facta sit existimationis et reverentiae, praeiudicatas opiniones delente studio veritatis. Quarum rerum progressionem consideranti-bus, sic Nobis persuasum est, beneficio potissimum unanimae supplicisque tarn multorum ad Deum absecrationis, maturari iam tempus quo benigni-tatis eius erga nationem vestram consilia se am-plius prodant, ut plane sermo Bei currat et clari-ficetur.2) — Fiduciamque adiuvant quaedam ex humana civilique rerum vestrarum temperatione momenta, quae si minus proxime ad id quod pro-positum est conducunt, conducunt tarnen, vel digni-tatis humanae tuenda honestate vel iustitiae cari-tatisque legibus dirigendis. Sane apud vos multa datur opera causae, quam vocant socialem, diri-mendae, de qua consulto est a Nobis ipsis actum encyclicis litteris: sodalitia quoque habentur pro-videnter condita ad aequam opificum plebisque levationem et disciplinam. Optimum similiter, quod tanta cum alacritate et firmitate contenditur, ut *) Ad hoc precem ille praecipue suadebat salutationem ange-licam; impetravitque a Coetu sollemni Ordinis sui, Romac habito an. MDOCCLVII, singulare de ea re praeceptum sodalibus omnibus eiusdem Ordinis. 2) II. Thess. III, 1. in populo maneat religiosa institutio: quo nullum eerte stabilius est educandae soboli continendoque domestico et civili ordini fundamentum. Est item in laude, multos diligenter studioseque in id in-eumbere, ut potus intemperantia, indigna homine labes, tempestivis cautionibus comprimatur. Illud autem egregium, coalitas nobiliorum iuvenum so-cietates, custodiendae morum debitae continentiae, atque honori qui par est, in feminas observando: nam dolendum, opiniones de christiana continentia serpere exitiales, quasi arbitrantium non tarn re-stricte eo praecepto teneri virum, quam femina teneatur. — Nec sine causa prudentes viri exti-mescunt rationalismi et materialismi pestes, a Nobis-metipsis saepius damnatas; quarum contagione quidquid usquam auetoritatis est in religione, in studiis doctrinae, in vitae usu, tollitur funditus vel admodum infirmatur. Quam ob rem illi prae-clare consulunt qui non timide complectuntur atque etiam asserunt summa Dei et Christi eius iura, leges, documenta; his namque divinum in terris regnum consistit; hinc omnis potestas et sapientia et incolumitas derivatur. — Probeque indolem vestram virtutemque declarat multiplex beneficen-tiae ratio; de languida senectute, de pueritia de-relicta, de invaletudine perpetua, de inopia cala-mitosa, de periclitanti pudore, de vitiositate cor-rigenda, euraeque aliae similes, quas antiquitus Ecclesia mater studiose induxit nulloque tempore destitit commendare. Nec praetereunda est dierum sacrorum publice inviolata religio; neque ille reverentiae habitus, quo in divinarum libros Litte-rarum animi fere ducuntur. — Potentia denique et opes nationis britannicae, humanitatis liberta-tisque benefieia unä cum commerciis in oras ul-timas proferentis, cui non merito sunt spectatae? Ex hoc tarnen laudatarum rerum coneursu et agitatione mens tollitur ad summum omnis effleientiae principium fontemque iugem bonorum omnium: ad Deum, beneficentissimum nobis e caelo patrem. Neque enim, nisi exorato et propitio Deo, illae res vere sunt, uti oportet, privatim vel publice valiturae: quippe, Beatus populus, cuius Bo-minus Beus eins.1) Sie igitur animum christianus homo affectum confirmatumque habere debet, ut —1■) Ps. CXLIII, 15. rerum suarum spem reponat maxime et defigat in ope divina quam sibi paret orando: inde sci-licet fit ut eins actioni quiddam humano maius et generosius acoedat, beneque merendi voluntas, veluti superno ardore incitata, multo se amplius atque utilius effundat. — Deus nimirnm, data ex-orandi sui facultate, permagno mortales et honore affecit et beneficio; idque praesidium omnibus omnino promptum est nee operosum, nullique ex animo adhibenti recidit irritum: Magna arma sunt preces, magna securitas, magnus thesaurus, magnus portus, tutissimus locus.1) Quod si divinum numen religiöse oranti ea licet expectare quae ad pro-sperum huius vitae statum profioiant, perspicuum est nihil non ei sperandum, ad aeternitatem vo-eato, de praestantissimorum adeptione bonorum, quae humano generi Christus peperit sacramento misericordiae snae. Ipsemet, factus nobis sapientia a Deo et justitia et sanctificatio et redemptio2), ad ea omnia quae in id providentissime docuit, con-stituit, effecit, salutaria orandi adiecit praecepta, eademque roboravit benignitate incredibili. Sunt ista quidem nemini christiano non cog-nita: tarnen haud satis recoli a plerisque et ada-mari solent. Hoc nobis dat causam ut orandi fiduciam vehementius excitemus, Christi Domini ipsius verba paternamque caritatem renovantes. Illa nempe gravissima et promissis uberrima: Et ego dico vöbis. Petite et dabitur vobis; quaerite et invenietis; pulsate et aperietur vobis: omnis enim, qui petit, accipit, et qui quaerit, invenit, et pülsanti aperietur:*) quae mirifice illustrant Dei providentis consilium, ut precatio sit et indigentiae nostrae interpres et eorum quibus indigeamus certa con-ciliatrix. Quo vero maiestati Patris vota nostra accepta grataque fiant, ea filius cum suo ipsius deprecatoris merito et nomine omnino iubet nos coniungero et exhibere: Amen amen dico vobis; si quid petieritis Patrem in nomine meo, dabit vobis. Usque modo non petistis quidquam in nomine meo: petite et accipietis, ut gaudium vestrum sit plenum.4) Tum similitudine etiam benevolentiae *) Chrysost. hom. XXX. in Gen. 5. ») I. Cor. I, 30. ') Luc. XI. 9-10. *) Ioann. XVI, 23-24. actuosae, qua sunt animati parentes in liberos, rem confirmans: Si vos, inquit, qaum sitis mali, nostis bona data dare filiis vestris; quanto magis Pater vester de caelo dabit spiritim bonum peten-tibus se?1) Magna procul dubio lectissimorum munerum copia eo spiritu bono continetur; atque illa maxime inest arcana vis, de qua Christus ipse commonuit: Nemo potest venire ad me, nisi Pater, qui misit me, traxerit eum.2) — Tali disciplina instituti, fieri nequaquam potest ut non invitentur, non impellantur animi ad salutarem orandi con-suetudinem: nimium vero quantum in id et per-severantia insistent et exardescent pietate, ubi sese ad exempla Christi contulerint. Qui nihil timens, nulla re egens, quippe Deus, tarnen erat pernoctans in oratione3) atque obtulit preces supplicationesque... cum clamore valido et lacrimis:4) idque peragens ita se Patri exhibere voluit precatorem ut meminisset se nostrum esse doctorem, prout ipse sapienter vidit, nationis vestrae ornamentum, venerabilis Beda.5) At Christi Domini praeceptionem in hac re et exemplum nihil profecto luculentius comprobat quam supremus ille sermo, quem cruciatibus proximus necique, ad apostolos habuit. In quo, sublatis in caelum oculis, spirante pectore caritatem , Patrem sanctum etiam atque etiam corn-pellavit, id rogans id flagitans, ut arctissima inter alumnos sectatoresque suos coniunctio foret et permaneret in veritate; idque tamquam evidens argumentum legationis suae divinae in oculis gentium patesceret.6) Hoc loco gratissima enimvero obversatur cogitationi unitas fidei et voluntatum, cuius gratia Eedemptor et Magister noster in ea supplicatione ingemebat: quam unitatem, rei quoque civili domi forisque perutilem, haec vel maxime tempora, dissociatis adeo perturbatisque animis, plane de-poscunt. Quantum in Nobis fuit nihil admodum quod Christi exemplum et conscientia officii ad-moneret, videmur praetermisisse vigilando, hor-tando, providendo; Deoque imploratione suppli- l) Luc. XI, 13. *) Ioann. VI, 44. 3) Luc. VI, 12. *) Hebr. V. 7. 5) In. ev. S. Ioann. XVII. 6) Ioann. XVII, 21. cavimus humili et supplicamus, ut nationes de fide christiana dissentientes pristinam tandem re-petant unitatem. Id proximo tempore non semel affirmateque signiticavimus, neque uno consilii modo acriores in idem curas conferre instituimus. Quam vero felieiter Nobis beateque, si rationem pastorum principi instande iarn tempore reddituris, id contingat ut de bis votis, quae ipso aspirante et ducente aggressi sumus perficere, libamenta ei non exigua fruetuum afferamus! — Per hos autem dies magna cum benevolentia et spe habemus animum ad Anglorum gentem conversum; in qua intuemur crebriora et manifestiora indicia divinae gratiae, salutariter animos permoventis. Satis enim apparet, ut quotidie offendat non paucos communi-tatum suarum in rebus maximis vel confusio vel i'epugnantia; ut alii videant qua opus sit firmitate adversus novum variumque errorem, in prava naturae et rationis placita abeuntem; ut augescat hominum numerus religiosorum ac prudentiorum, n baptisma.2) Vos igitur omnes cuiusvis communitatis vel mstituti, quotcumque in Anglia estis ad hoc unitatis sanctae propositum revocandi, sermo Noster per-nmanter appellat. Sinite obtestemur vos per sempi-ternam salutem perque gloriam christiani nominis, ut preces tundere atque vota summo Pa tri caelesti demisse impenseque facere ne renuatis. Ab ipso, °mnis luminis largitore omnisque recte facti sua-vissimo impulsore opportuna petere adiumenta °ontendite, ut liceat vobis doetrinae eius plene dispicere vcritatem, eiusdemque misericordiae ovnsilia lidelissime amplecti, augusto nomine inter- ') Eph. IV, 13. 2) Ib. 3-5. posito et meritis Jesu Christi, in quem aspicere oportet auctorem fidei et consummatorem,1) quique dilexit Ecclesiam et seipsum tradidit pro ea, ut illam sanctificaret... ut exhiberet ipse sibi gloriosam Ecclesiam,2) — Difficultates si quae sunt, non sunt tarnen eiusmodi ut aut caritatem Nostram aposto-licam omnino iis reterdari, aut voluntatem vestram deterreri oporteat. Esto, quod rerum conversionibus ac diuturnitate ipsa dissidium convaluerit: num idcirco reconciliationis pacisque remedia respuat omnia? Nequaquam ita, si Deo placet. Sunt eventus rerum, non provisione humana tantummodo, sed maximc virtute pietateque divina metiendi. In rebus enim magnis atque arduis, si modo sint sincero et bono animo susceptae, adest homini Deus, cuius providentia ab ipsis inceptorum ditficultatibus capit quo magnificentius eluceat. Ad solatium communis spei haud longe abest ut saeculum condatur ter-tium decimum, postquam missos ex hac Urbe apostolicos viros, quod initio commemoratum est, gens anglica auspicato excepit, spretäque vana numinum religione, primitias fidei suae Christo Deo consecravit. Ees quidem, si qua unquam fuit, celebratione et gratiis publice digna, quippe quae vobis et magnam benefieiorum copiam et ampli-tudinem nominis per aetates adduxit. Tali autem ex reeordatione memoriae utinam id praecipue bonum sequatur, ut studiosos recti animos cogitatio capiat et aestimatio iusta de fide; quae non alia maioribus illis vestris tradita est, non alia nunc traditur. Nam Iesus Christus heri et hodie, ipse et in saecula, ut Paulus praedicavit apostolus;3) qui peropportune vos etiam hortatur ut memores sitis patrum vestrorum, qui vobis locuti sunt verbum Dei; quorum intuentes exitum conversationis, imi-tamini fidem.4) Socios adiuturesque in causa tanta catholicos Angliae, quorum exploratissima est Nobis fides et pietas, praecipue advocamus. Qui sacrae precationis dignitatem virtutemque frugiferam sedulo apud se perpendentes, nihil dubium, quin certare velint ut inde suis omni ope succurrant, eisque et sibi ') Hebr. XII, 2. ') Eph. V, 25-27. 3) Hebr. XIII, 8. ‘) Ib. 7. demereantur Dei clementiam. Nam ut quis suä causa oret, cogit sane necessitas; ut oret aliorum causa, Studium hortatur fraternum: facile autem apparet plus quidem gratiae habituram esse apud Deum precem, non quam transmittat necessitas, sed quam caritas fraternitatis commendet. Id certe christiani ab Ecclesiae usque primordiis alacres praestiterunt. In eo potissimum quod attinet ad fidei donum, praeclara sunt ad imitationem quae antiquitas tradidit: quemadmodum illi cognatis, amicis, principibus, civibus suis inflammato studio postularent a Deo mentem obedientem in christianam fidem.1) — Coniunctä in re accedit aliud quod Nos habet sollicitos. Est enim compertum Nobis, non deesse istic qui nomen catholicum teneant ii quidem, re vero et professione non ita, ut aequum est, probare curent; maxime vero, in amplis primariis-que urbibus, ingenti numero esse homines qui religionis christianae ne ulla quidem elementa hauserint, quique non modo nullum Deo adhibeant cultum, sed in caeca ignoratione iustitiae bonitatis-que eius versentur. In hac item calamitate orandus, exorandus est Deus: velit ille, qui potest unus, aptas curationi monstrare vias, velit eorum animos viresque sustinere qui in ea ipsa causa iam de-sudant, velit mittere operarios in messem suam. — Quod Nos deprecandi officium quum in filiis Nostris urgemus, eosdem pariter debenius veile admonitos, ut ne quid de se desiderari ullo modo sinant quod impetrationis fructum efficiat, habeantque prope-modum sibi quae Corinthiis edixit Apostolus: Sine offensione estote ludaeis et Gentibus et Ecclesiae Bei.2) Nam, praeter virtutes animi, quas ipsa precatio in primis postulat, eam comitentur necesse est actiones et exempla christianae professioni consentanea. Integritatis exempla et iustitiae, mi-serationis in egenos et poenitentiae, coneordiae domesticae et verecundiae legum, optimae sunt orantium commendationes. Qui sancte colunt et perficiunt praecepta Christi, eorum scilicet votis divina liberalitas oceurrit, sec und um illud prom-missum: Si manseritis in me et verba mea in vohis manserint, quodcmnque volueritis petetis, et fiet *) S. Aug. de dono persev. XXIII, 63. -) I. Vor. X, 32. vobis.’) — Id autem est quod in praesentia, con-sociata Nobiscum prece, singulariter a Deo velitis hortamur, ut detur vobis cives concordes fratres-que in complexum pevfectae caritatis excipere. Ad haec, Caelitum sanctorum adiungere iuvat depreeationem: cuius efficacitas quantum, hac praesertim in re, emineat, illud Augustini docet de Stephano acute dictum: Si sanctus Stephanus sic non orasset, Ecclesia Paulum liodie non liaberet.2) Itaque suppliciter imploramus Gregorium, quem suae gentis salutare Apostolum Angli consueve-runt; Augustinum, alumnum et legatum eius,. ceterosque, quorum admirabili virtute, admira-bilibus factis, ista dilaudata est altrix Sanctorum insula; singularesque patronos, Petrum Principem apostolorum et Greorgium; ante omnes, sanctis-simam Dei Genitricem, quam humano generi Christus ipse e cruce reliquit atque attribuit ma-trem, cui regnum vestrum, nobilissimo praeconio, tarn quam Bos Mariae, inde a proavis est dedicatum. Eos cunctos magnis precibus adhibemus apud Deum suffragatores, ut, renovatis temporum optimorum auspiciis, ipse repleat vos omni gaudio et pace in credendo, ut abundetis in spe et virtute Spiritus sancti.3) Peculiaria vero precum officia quae iam, ad fidei unitatem, statis diebus modisque sunt apud catholieos instituta, ea curandum ut maiore et frequentia et religione celebrentur. In primisque vigeat sancta marialis Rosarii consuetudo, a Nobis-metipsis tantopere excitata: eo quidem veluti summa evangelicae doctrinae perapte continetur, ab eoque saluberrimae in populos utilitates perenni cursu fluxerunt. Hoc amplius, ad sacrae indulgentiae beneficia, quae subinde a Decessoribus sunt in eodem genere concessa, unum quoddam adiicere placet sponte et auctoritate Nostra. Id est, qui rite precem recitaverint quam huic epistolae sub-iicimus, indulgentiam singulis, etiam non anglis, dierum trecentorum tribuimus, plenariam praeterea, semel in mense, recitantibus quotidie, consuetisquc servatis conditionibus. ') Ioann. XV, 7. 8) Serm. in nat. s. Steph. VI, n. 5. ') Rom. XV, 13. Haee omnia augeat expleatque divina ob-secratio Christi de unitate; quam hodierna die per sacratissimum Eesurrectionis eius mysterium immensa cum fiducia iteramus: Pater sancte, serva •eos in nomine tuo, quos dedisti mihi; ut sint unum, sicut et nos .... Sanctifica eos in veritate: sermo tuus veritas est.... Non pro eis autem rogo tantum, sed et pro eis, qui credituri sunt per verbum eorum in me; ut ornnes unum sint, sicut tu Pater in me •et ego in te, ut et ipsi in nobis unum sint .... Ego in eis, et tu in me; ut sint consummati in unum: et cognoscat mundus, quia tu me misisti, et dilexisti eos, sicut et me dilexisti.5) Iamvero universae Britannorum genti fausta a Deo omnia cupimus et exoptamus: summa vero precamur voluntate, ut quaerentibus regnum Christi et in fidei unitate salutem vota plena eveniant. Datum Eomae apud Sanctum Petrum die XIV aprilis anno MDCCCLXXXXV, Pontificatus Nostri decimo octavo. *) Ioann. XVII, 11, 17, 20, 21, 23. LEO PP. XIII. AD SANCTISSIMAM VIRGINEM PRO ANGLIS FRATRIBUS. PR E CAT IO. 0 beata Virgo MARIA, Mater Bei, Regina nostra et Mater dulcissima, benigna oculos tuos converte ad Angliam, quae DOS tua vocatur, converte ad nos, qui magna in te fiducia confidimus. Per te datus est- Christus Salvator mundi, in quo spes nostra consisteret; ab ipso autem tu data es nobis, per quam spes eadem augeretur. Eia igitur, ora pro nobis, quos tibi apud Crucem Domini excepisti filios, o per dolens Mater: intercede pro fratribus dissidentibus, ut nobiscum in unico vero Ovili adiun-gantur summo Pastori, Vicario in terris Filii tui. Pro nobis omnibus deprecare, o Mater piissima, ut per fidem, bonis operibus fecundam, mereamur tecum omnes con-templari Deum in coelesti patria et collaudareper saecula. Amen. 26. Decretuin 8. Congr. Ritiium quoad festa Ss. Votis Cleri et Populi Labacen. Dioeceseos qui Sanctum Emigdium Episcopum Märtyrern et Sanctum Confessorem Franciscum Borgia ob ac-cepta beneficia summopere venerantur, libenter obsecundans Emus Dnus Jacobus Missia Episcopus Labacen. Sanctissimum Dominum Nostrum Leonem Papam XIII. supplex rogavit ut festum S. Francisci Borgiae Conf. a ritu semiduplici ad Duplex minus pro universa Labacen. Dioecesi evehere dignaretur, ac die decimae tertiae Augusti in Kalendario ac Proprio ad usum Cleri totius eiusdem Dioeceseos affigi valeat sub ritu duplici minori festum Sancti Emigdii et Francisci Borgiae. Emigdii Episc. Mart., cum Officio ac Missa pro-prüs, Clero Almae Urbis concessis: facta potestate hocce festum recolendi etiam Eegularibus proprio Kalendario utentibus intra fines memoratae Dioeceseos commorantibus. Sacra porro Eituum Con-gregatio, vigore facultatum sibi specialiter ab eodem Sanctissimo Domino Nostro tributarum, benigne annuit pro gratia in omnibus iuxta preces: servatis Eubricis. Contrariis non obstantibus quibus-cumque. — Die 12. Julii 1895. Caj. Card. Aloisi - Masella Praep. Ueber Ersuchen einer f. k. Bezirkshauptmannschaft wolle nach dem Trauuugsacte einer gewissen Rosalia Adler, angeblich geborenen Sterbec, geforscht werden. 27. Wachsuchung. Zur Orientirnng wird beigefügt, daß der Ehegatte der Rosalia Adler, Johann Adler hieß und am 28. Sept. 1886 im Alter von 51 Jahren zu Tregist in Steiermark nach angeblich 23 jährig. Ehe gestorben ist. 28. Razpis Iv. Nep. Schlaekerjeve ustanove za uciteljske vdove. Ustanova pokojnega vodje normalke, c. kr. solskega svetnika in castnega kanonika Iv. Nep. Schlackerja za podporo ene uciteljske vdove se bode za cas od 1. avgusta 1894 do 1. avgusta 1895 zopet podelila. Castiti zupni uradi naj obveste vdove, ki sicer ne vzivajo kake ustanove, o razpisu te usta- nove z opazko, naj prosilke svoje prosnje opre-mijo z verojetnimi svedocbami, da so v resnici ubozne, nesvarljivega zivljenja in da so njihovi mozje najmanj 10 let hvalevredno sluzili v kro-novini Kranjski kot ljudski ucitelji. Prosnje se iraajo vloziti do 15. septembra 1.1. tuuradno pri konzistoriju. 29. Duhovne vaje za duhovnike. Duhovne vaje za duhovnike se priönö letos dne 26. avgusta zveöer ter se koncajo dne 30. avgusta zjutraj. Vabi se toraj öastita duhovsöina, da se vdelezi duhovnih vaj v prav obilnem stevilu. Zlasti naj se oglase oni gospodje, ki se jih ze dolgo öasa niso vdelezili. Öastiti gospodje duhovniki naj o svojem namenu kmalu obveste dekanijske urade, da morejo ti tu sem poroöati do 20. avgusta. 30. Kanonicno obiskovanje in birmovanje. Kanonicno obiskovanje in birmovanje bode letos: 15. avgusta v St.Vidu pri Zatiöini na Dolenjskem; 25. avgusta na Vrhniki. Od 1. do 7. septembra v dekaniji semiski, in sicer: 1. septembra v Semiöu, 2. septembra v örnomlju, 3. septembra na Vinici, 4. septembra v Dragatuäu, 5. septembra v Podzemlju, 7. septembra v Metliki. 31. Skofijska kronika. £upnija Smartin pri Kranju se je podelila 6. g. Josipu Razborsek-u, dekanu na Gradu in Lup-nija Vaöe ö. g. Mih. B a r b o, Lupniku na Trebelnem. ö. g. Anton B e r c e je bil 1. avgusta kanoniöno vmeSöen na iupnijo Bostanj. Novo vstanovljena stolica za krsöansko modro-slovje in fundamentalko na tukajlnjem bogoslovnem uöi-lisöu se je podelila stoln. vikarju ö. g. dr. Jan. Ev. Krek-u. ö. g. Leopold Picigas, katebet in kapelan v Idriji, je imenovan prefektom v c. kr. terezijanski aka-demiji na Dunaju. Stalno je stopil v pokoj ö. g. Janez § t a m c a r, Lupnik na Poljanici, zaöasno pa ö. g. Janez Hudo-v e r n i k, beneficijat na Vaöah. Upokojen je ö. g. Viljem Wessel, duhovnik nemskega reda in iupni upravitelj v Örnomlju; na njegovo mesto pride ö. g. Peter S k u h a 1 a iz istega reda, dosedaj Zupni upravitelj pri Veliki Nedelji na Stajerskem. Premesöeni so naslednji öast. gospodje kapelani: Janez Nemanjiö iz Rovt kot Zupni upravitelj v 6t. Lambert, Janez Volk iz Ökocijana pri Dobravi v Stari Trg pri Poljanah, Janez Pelc iz Smartnega pri Litiji na Vinico, Matej Kos iz Starega Trga pri Poljanah v Skocijan pri Dobravi, Viktor Kö chl e r iz Bostanja v Ömartno pri Litiji. Novo sta nastavljena 6. gg.: dr. Aleksij U äeniönik kot drugi kapelan v Stari Loki, semeniski duhovnik Anton 0 b 1 a k kot kapelan v Bostanju. Umrli so öö. gg.: Upok. Lupnik Janez Z u p a n ö i ö 21. jun. vRadomljah pri Kamniku, Feliks Knific, beneficijat vpok., 2. jul. t. 1. v Ljubljani in Jan. Sega, zupnik v Podlipi, 23. jul. Priporoöjo se v molitev öö. duhovsöinü 32. Konkurzni razpis. Razpisane so sledeöe üupnije: Grad v radovlj. dekaniji, Col v vipavski dekaniji, Trebelno v trebnj. dekaniji, Pöllandl (Poljanica) v novomeski dekaniji, Masern (Gröarice) v ribniski in Po dl ipa v vrhniski dekaniji. Prosnje za prvi fari so obrniti na visokoöastiti knezoskofijski ordinarijat, za druge stiri fare na visoko c. kr. deielno vlado v Ljubljani. Zadnji rok za vlaganje je 12. September 1895. Knezoäkofijski ordinarijat ljubljanski, dne 20. julija 1895. Izdajatelj in odgovomi urednik Martin Pogaöar. — Tiskala KatoliSka Tiskarna.