Nr. 2250. VII. 1898. Kirchliches Verordnungs-Katt für die Lavanter piccete. Inhalt. 36. Litterae Apostolicae Leonis PP. XIIL, quibus B. Antonio Mariae Zaccaria Sanctorum honores decernuntur. — 37. Decretum 8. R. C., quo festum s. Antonii M. Zaccaria Conf. in universa ecclesia celebrandum praescribitur. — 38. Zur Erbserklärung seitens der Verstünde kirchlicher Institutionen. — 39. Entscheidung des k. k. Finanzministeriums, betreffend die Einkommensteuer-Behandlung der barmherzigen Schwestern vom Hl. Bincenz a Paulo. — 40. Die Ordination und die Ordinande». — 41. Diöcesan-Nachrichten. 86. Litterae Apostolicae Leonis PP. XIII., quibus B. Antonio Mariae Zaccaria Clericorum Regni. S. Pauli et Virginum Angelicarum Fundatori Sanctorum honores decernuntur. Leo Episcopus Servus Servorum Dei ad perpetuam rei memoriam. ilectus Domini Nostri Icsu Christi Discipulus, cum divino mentis excessu vidit Hierusalem novam descendentem de Caelo, sicut sponsam ornatam viro suo, audivit vocem magnam de Throno dicentem — Ego sum A et 12, initium et finis. Ego sitienti dabo de fonte aquae vivae gratis. Qui vicerit, possidebit haec, et ero illi Deus, et ille erit mihi filius.* Qui vicerunt bibentes de fonte aquae vivae gratis, sunt Sancti, habentes claritatem I)ei et hmen simile lapidi pretioso tanquam lapidi iaspidis, sicut crystallum:* fons aquae vivae est Christus, qui salvandos salvat gratis, et Sanctorum suorum ministerio uti solet, ut praedestinatos quot sunt, ad novam Hierusalem perducat, nempe ad Tabernaculum Dei cum hominibus, ubi absterget omnem lacrymam ab oculis eorum, et nova faciet omnia. . Exultatc igitur, (ilii dilectissimi, et novensilium Sanctorum, quos vobis proponit, et quorum patrocinio vos commendat Ecclesia, exempla suspicite, et alacriter imitari nitimini : Exultate, vos Itali praesertim, et Antonium Matri ani Zaccaria, civem vestrum intuemini, qui amantissime vos, familias vestras, et Italiam universam e Caelo prospicit, ut cuncti sustollamini in spiritu in montem magnum et altum. Antonius Maria Cremonae natus est, nobili genere, anno exeunte MDII, patre Lazaro, matre Antonia Pescaioli, eximiae probitatis foemina. Haec, paulo post natum Antonium viro orbata, filioli dilectissimi institutioni totam se dedidit, ut talis ille evaderet, qualem a Deo precatus erat. Nec maternae expectationi defuit Antonius, qui ab 1 Apoc. cap. XXI, 2, G. 7. — 2 Und II. ineunte aetate futurae sanctitatis, quae solent esse indicia, cuncta, pracsctulit, et praesertim rerum terrenarum despectum, Christianae pietatis cultum, et singularem in proximos charitatem. Quamobrem ferunt illum non raro, vix adolescentulum, ut pauperibus succurreret, suis se exuisse vestibus, ac cibis sibi paratis abstinuisse. Tanto autem Christianae paupertatis amore incensus est, ut vestes sericas, quas cius aetatis nobiliores ostentabant, nunquam induerit, et quae sibi e paterna haereditate obvenerant, matri libentissime donaverit, ut in pauperes illa largior esse possct. Ipse autem, ut novissimus e pauperibus, quae sibi necessaria erant, a genitrice demisse exorabat, magnopere cavens, ne quid peteret, aut sibi daretur, quod non solum non redundans, sed omnino non necessarium etiam severioribus videri posset. Humanioribus literis domi imbutus, primum Ticinum, deinde Patavium missus est, ut Philosophos et Medicos audiret ; quod postquam maxima cum ingenii ac profectus laude praestitisset, in facultate medica Laurea insignitus, Cremonam reversus est, ut medicinam exerceret. Verum satis erat Antonium intueri, ut ad sublimiora vocatum illuni cuncti iudicarent, qui iam tum Cremonae tum Patavii Sancti nomen adeptus erat. Et revera nihil magis Antonius quam ecclesiasticam militiam optabat : sed, ut erat humillimus, ministerii gravitate atque altitudine terrebatur. Cunctationem abrupit frater ex Ordine Praedicatorum, doctrina et pietate insignis, Marcellus nomine, seque ipsum in Theologicis disciplinis magistrum fore pollicitatus est Antonio, qui Sacra in Studia vehementer incubuit, et tanto profectu, ut magistro ipsi admirationi fuerit. Divinam autem Scripturam in primis coluit, et Pauli Epistolis adeo delectatus 1 est, ut illuni tum doctrina tum vitae exemplis referre sibi proposuerit, et apud Dominum Nostrum lesimi Christum sibi intercessorem magnum exoraverit. Nec Paulus clienti suo defuit. Nondum enim Antonius saeculares vestes exuerat, cum iam Cremonensibus in Sacri Apostolatus munere tantus apparuit, ut vehementer cupcrent illum Sacerdotii ordine insigniri ; tum ut eius beneficia latius manarent, tum ut Sacerdotalem dignitatem, gliscente vitio, fere despectam, iterum suspicerent homines, ac pro merito vererentur. Nec opinionem fefellit eventus; imo ipse eam Deus prodigio confirmare velle visus est. Etenim, cum primum litavit Antonius, mirabile quid accidit, quo Deus ostendere dignatus est, quantum hoc Propitiatore gauderet. Nam in Sanctissimae Hostiae elevatione, multo ille splendore circumfusus apparuit, et Angelorum cohors illum venerabunda circumcingere visa est, donec Sacras species assumpsit. Quo prodigio non tam confirmata est apud homines Antonii existimatio, quam eius humilitas, ac flagrans illud desiderium se pro cunctorum salute Christo omnium Redemptori vovendi. Quod quanto charitatis ardore sit exeeutus tum in spiritualibus, tum in temporalibus Cremonensium necessitatibus, nihil est opus singillatim persequi. Nam celeberrimi Cremonae historici unanimiter affirmant, domum Beati Antonii factam esse miseriarum perfugium, quemadmodum pectus cius erat miserationis diversorium. Hinc illum Cremonenses Angelum suum nuncupare consueverunt, et ita appellabant, quoties Antonium vel ad conciones audiendas, vel ad conscientiam expiandam, vel consillii aut subsidii causa adibant. Quo factum est, ut etiam Pater patriae sit appellatus, utpotc qui Religionis, bonorum morum, publicae et privatae concordiae vindex statorque communi suffragio censeretur et esset. Tunc ei in mentem venit tanta beneficia, quibus patriam ditaverat, in Italiam, imo in mundum universum propagare ; quod cum fieri non posset, nisi alios adseisceret, de religiosa Sodalitate cogitare coepit, quae, auspica Ecclesia, in cleri populique reformationem totis viribus niteretur. Rem tantam, praesertim in illa temporum malignitate, exequi ac perficere difficillimum erat: at Paulus ob oculos Antonii versabatur; Paulum, patronum suum, in corde ille gerebat: Pauli nomine Christum Crucifixum precibus ac lacrymis urgebat, ut votis suis propitius adesset. Nec multum moratus est Redemptor hominum amantissimus. Nam cum Mediolanum venisset Antonius et electissimum illum virorum pietate ac scientia illustrium conventum adivisset, qui a Divina Sapientia nuncupabatur, a cunctis ita receptus est, quasi is esset, qui tandem statuere posset, quid facto opus esset, ut gravissimis malis occurreretur, quibus undique Ecclesia et Christiana Societas premebantur ; cumque Antonius ipse de excogitata a se Sodalitate verba icisset, plausere omnes, alacritcrque statini se socios An- tonio praebuerunt duo nobiles cives Mediolanenses, Bartho-lomaous Ferrari et Iacobus Morigia, alter Sacerdotio iam auctus, alter dignissimus eo et cupidissimus. His cum sociis Antonius a s. m." Clemente VII humillimis precibus veniam postulavit novam constituendi religiosam familiam, quacum, spectatum finem, quem diximus, sub tutela 8. Pauli et constanti eius imitatione consequeretur. Preces libentissime excepit Clemens, et litteris in forma Brevis datis die XVIII Februarii anno MDXXXIII, petitam gratiam, largitus est. Anno autem MDXXXV Paulus III Clementis Successor amplificatam iam Societatem iteratis Apostolici litteris confirmavit, laudavit, multisque privilegiis auxit. Haec gloriosa illius Societatis initia sunt, quam 8. Carolus Borromaeus et S. Franciscus Salesius admirati sunt, et de ea gratulati; quaeque prius in In-subriam et apud Allobroges, deinde in Italiam aliasque nationes propagata, de Ecclesia optimo merita est, et meretur, civilique etiam Societati maxime prodest ebristiana ac litteraria iuventutis institutione; multos denique viros extulit atque effert scientiarum laude insignes, praesertim naturalium quarum quanta sit, praesertim hac nostra aetate, necessitas, nedum utilitas, nemo non videt. Haud multo post Antonius, ut Christianae puellarum educationi consuleret, hospitium illud, quod Mediolani instituerat piisima illa Guastallae Comitissa Ludovica Torelli, in Monasterium convertere sategit, idque generosae Matronae adeo suasit, ut illa statini ab Apostolica Sede eius rei facultatem impetrandam curaverit. Summus Pontifex, Paulus III, datis litteris in forma Brevis, anno MDXXXV. preces excepit, atque ita orta sunt illa Sacrarum Virginum Monasteria, quibus Angelicarum nomen est. Nam cum Sacris illis Virginibus 8. Antonius facultatem fecisset nomen eligendi, quo compellari vellent, quaedam ex iunioribus divino veluti instinctu exclamavit Angelicarum nomen illarum coetui Virginum convenire, quod cum universae magnopere probassent, cognomentum illud sumptum est »libentissime, pollicitatione addita vitam se nomini dignam praestituras. Angelicarum Virginum recessus, eos sapientissimi legibus S. Antonio moderante, in tantam existimationem brevi venerunt, ut inde aliarum Sacrarum Virginum reformationis sumpta sint initia. Angelicas Sorores tanti faciebat S. Carolus Borromaeus, ut eas appellari consueverit „il più prezioso gioiello della sua mitra“ ; praecepta autem, quibus regebantur Angelicae, totaque earum institutionis ratio multo usui fuerunt S. Francisco Salesio in mirabili illa fundatione Sororum, quibus a 88. Virginis Visitatione nomen est, Angelicarum Monasteria quidem, cum adhuc aetati nostrae profutura censeamus, ad Officium Nostrum pertinere visum est commendare. Quamobrem Laudensem Episcopum, illas ut in Dioecesi sua restitueret, vehementer hortati sumus. Praeclarissimis hisce Institutionibus de Ecclesia optime meritus est Antonius, qui ut eas regeret, atque ab obtrectatoribus defenderet, qui non pauci iique potentes fuerunt, curas assiduas atque ingentes debuit impendere. Nihilominus, quasi vacaret, eodem tempore Cleri populique Mediolanensis reformationi ita consuluit, ut iure hac in re 8. Caroli Borromaoi Praecursor sit apellatus. Mediolani etiam, perinde ac Cremonae fecerat, non modo aniraabus, sed etiam corporibus consuluit, nec ullum excogitari potest aerumnae miseriaeque genus, quod arcere ille, aut saltem levare non cogitaverit. Nec solum Cremona et Mediolanum summa Antonii beneficia senserunt, sed etiam tota Dioecesis Vicentina, ad quam recreandam et reformandam a Cardinali ltidolfi vocatus fuerat. Tot tantaeque rerum gestarum laudes ab heroicis incliti viri virtutibus sunt repetendae, quas ex assidua Iesu Christi contemplatione ille hausit aluitque. Ut enim ait Scriptor eius vitae gravissimus, „ex Passione Domini Nostri collectum sibi voluti myrrhae fasciculum inter animae ubera cum perpetuo deferret, submissum e caelo virtutum omnium perfectissimum exemplar inspiciebat, solum in eam rem obversus, ut fortia agendo et patiendo eiusmodi imagini conformis evaderet“. Hinc assidua in B. Antonio rerum caelestium meditatio, hinc mirus ille, quo Sacrum celebrabat, fervor, immensumque Christi regni dilatandi studium, ex quo primus et divinae Hostiae adorationem in triduum solem-nem, prout hactenus haud invalidis documentis, invexisse perhibetur ; hinc tenerrima erga Virginem pictas, per quam se Crucifixus amari voluit : hinc poenitentia fere incredibilis cum innocentia angelica coni uncta : hinc summa humilitas, qua se infra peccatorum misserimos abiiciebat. Tantam virtutem etiam in terris Christus miris donis et charismatibus ornare atque extollere dignatus est. At iain immortale praemium, florentem adhuc aetate manebat Antonium ; qui, cum Guastallam vocatus esset, gravissimis discordiis vexatam, ut pacis auctor esset, gravi morbo corripitur. Mediolanum et suos cogitat, sed proximo moriturus maluit Cremonam, viciniorem urbem, deferri. Ibi in pientissimae genitricis complexu, quam pro-pediem Caelum subituram praedixit, futuros Congregationis suae eventus aperiens inter effusas sodalium lacrymas, 8ancti Pauli visu et adloquio, ut a gravissimis auctoribus traditum est, recreatus, cunctis Ecclesiae Sacramentis ferventissime atque humillime susceptis, placidissime, et quasi caelestes delicias praelibans, mortuus est die V Iulii anno MDXXXIX, aetatis suae sexto post trigesimum. Defunctum Antonium populus universus, summo Cleri consensu, inter Beatos Caelites statini veneratus est. Hinc reliquiarum eius cultus eximius ; hinc imagines eius radiis aurcolisque nitentes, super aras expositae; hinc constans Meati appellatio Antonio tributa, nec solum in Insubria et in Italia, sed etiam in nobilioribus Europae regionibus. At nonaginta quinque annos post eius obitum, quum promulgata essent celeberrima Urbani Decreta, Clericorum 8. Pauli Congregatio ah eo cultu abstinendum censuit, etsi illum, non uno ex capite, Urbaniana Decreta videri possent non respicere. Vicit tamen summa 8. Sedis Aposto-licae observantia. Quod eo magis Barnabitarum laudi verti debet, quod aegre admodum Causa nobilissima, per viam, ut aiunt, non cultus expediri poterat. Verum cum inclitae memoriae Praedecessor Noster Benedictus XIV salubriter statuisset, in Causis antiquis subsidiarias quoque probationes excipi posse ; stadia omnia sua Barnabitae contulerunt, ut magna istiusmodi probationum copia, Causam sui Ordinis principem instruerent. Sed temporum iniuria usque ad annum MDCCCV11I Ordinaria Inquisitio absolvi non potuit, qua perfecta tandem 8. M. Pius VII, anno insequente, Causae Comissionem signavit. Tum feliciter cunctis expletis, quae iure peragenda erant, de virtutibus quaesitum est, quas tandem heroicas declaravit s. m. Praedecessor Noster Pius IX, Caietae perduellium scelere cum exularet, die secunda Februarii, anno MDCCCXLIX. Interim, dum amantissimi B. Antonii filii proximo futuram super miraculis disceptationem instruebant, edita sunt quaedam 8. Congregationis Decreta, quibus redintegrabatur cultus Beati Marinoni e Clericis Theatinis, necnon e Societ. Iesu Beatorum Martyrum Azevedo eiusque Sodalium, nuperrime vero illorum Heroum, qui Ecclesiam Christi in Anglia fuso sanguine illustrarunt : hinc Clericis Regularibus 8. Pauli ad se pertinere visum est, ut eadem ratione Fundatoris sui gloriae prospicerent. Hinc, summa cum animi laetitia consecuti sunt, ut de eius cultus redintegratione apud 8. Rituum Congregationem ageretur. 8. Congregatio favit, Nosque eius scitum libentissime probavimus Decreto MDCCCXC die III Ianuarii, intorque Beatos coli Antonium Mariam decrevimus. Anno secuto, Clerici 8. Pauli Causam pro Canonizatione resumere aggressi I sunt ; rogantes insuper, ut miracula pro eius Beatili catione proponenda valere possent ad Canonizationis effectum. Utrumque a 8. Congregatione probatum cum esset, Nos die XIII. Maii anno MDCCCXCI Commissionem reassum-ptionis Causae B. Antonii Mariae Zaccaria propria manu signavimus, simulquc indulsimus, ut miracula eiusdem Beati intercessione a Deo obtenta post annum MDCCCXLIX proponi possent pro ipsius Canonizatione. Tria autem ad hunc effectum proposita sunt miracula. Primum ordine propositionis accidit in Archidiocccsi Bononiensi anno MDCCCLXXVI, cuidam Viucentio Zanotti, j agricolae. Hic, vigesimo aetatis anno varicibus laborare coepit in crure sinistro. Varicibus successis ulcus, aestivo praesertim tempore atrox, tamque dolens, ut nulli labori operam dare posset Vincentius. Post aliquot annos hic Medico crus videndum exhibuit, ut medicinam, quae mor- Itum vinceret, pararet. Medicinam, quae morbum vinceret, nullam parari posse asseveravit Medicus (ulcus enim ex mala diathcsi pendebat) ; quamobrem quaedam tantum praescripsit ad illud vel continendum, vel mitigandum idonea. Reipsa, inter alternas vices, morbus fere seroper recruduit, donec, cum iam ad senectutem pervenisset aegrotus, deterrimus factus est, et gangraena imminere videbatur. Tunc ad Beati intercessionem confugit Vincentius, cumque ut demereat, preces novendiales init, quibus peractis melius se habere sensit, ulcusque ad cicatricem vergere perspexit. Triduanas preces addit, quibus expletis vires redeunt, et alacriter ad gravissimos agriculturae labores, suis et amicis gratulantibus, redit. Ulcus sanatum esse solida testabatur inducta cicatrix. Alterum accidit Cremonae anno MDCCCLXXI1I. l’aula Aloni nihil de valetudine sua queri debuit usque ad decimum quintum aetatis annum ; quo tempore morbo satis gravi difficilisque diagnosis aegrotare coepit, quem Medici reuma nervosum dixerunt. Symptomata praecipua, nervorum contractiones, acerbi per totum corpus dolores, et aliquoties febris. Deinceps tumor pessimae indolis, primum in gutture, postea sub axillis erupit; quo chirurgica arte sanato, prior morbus atrocior factus est, et Paula gradiendi impos decumbere coacta est. Febris ardentissima, dolor in cunctis artubus, in capite autem, in nuca in renibus intolerabilis ; vomitiones, deliquia, deliramenta, suffocationes. Spinitem dixere Medici, non modo insanabilem, sed leniri nesciam. Septennium solidum eo in statu transegerat misserrima foemina, summa macie confecta, ut pelle et ossibus constare videretur, cum R. D. Carolus Grotti, cius Confessarius, auditis miraculis Ven. Antonii Zaccaria, eius imaginem et quasdam reliquias Paulae dedit, eamque ad bonam spem ita induxit, ut mulier fiduciae plena novendiales preces inceperit. Cum exaudita non esset, , nihil fiduciae amisit, et Antonium tandem exauditurum certa iugiter orabat. Iam extrema unctione munita fuerat, et Ecclesiae benedictionibus roborata proxime obitura videbatur, cum nescio quo impetu correpta, e lecto surgere conata est. Conatus felix ! nam viribus statini receptis, non modo illico ambulare, sed multo fortique cibo vesci potuit; quae valetudo, qua numquam ante morbum usa erat, plurimos annos duravit. Tertium miraculum Francisco Aloni, fratri Paulae accidit. Hic, ineunte aetate herpete laboraverat, puer cerebri inflanuationibus, quae mentis aciem retuderunt, aliisque morbis pravum omnino corporis habitum significantibus. Quadraginta quinque annos natus, cum in crus dexteram incidisset, illud fractum est. Diuturna cura convaluit, at in eodem crure supervenit tumor, qui primum plaga, deinde ulcus factum est teterrimum. In nosocomium Cremonense receptus, ut chronicus et insanabilis bis dimissus est. Accessit osteoperiostites. Tum, a cunctis derelictus, a sorore Paula opem imploravit. Haec, Ven. Antonii recordata, qui sibi iam moriturae adfuerat bono animo fratrem esse iubet, et Ven. Antonio per novendium cum fiducia supplicare. Paret Franciscus, cuius cruri Paula iam Reliquias Venerabilis admoverat, et novendialibus precibus expletis, omnimo convaluit. Quae miracula, nempe instantanea perfectaque sanatio Vincentiì Zanotti ab inveterato et insanabili ulcere in laevo crure: Paulae Aloni a chronica et incurabili affectione nervei centri spinalis ; denique Francisci Aloni Cremonensis ex chronico inveteratoque ulcere in dextero crure, cum de more ter expensa essent, primo in Congregatione ante-praeparatoria habita die XVII Decembris anno MDCCCXCV, deinceps in Congregatione praeparatoria dic 1. Septembris anno MDCCCXCVI, denique in Congregatione generali j Coram Nobis coacta die XIV Ianuarii hoc vertente anno : Nos, auditis sententiis Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium nec non Consultorum ; post exoratum in spiritu humilitatis divinum lumen, die XIV Februarii, Dominica in Septuagesima solemniter ediximus de tribus supra dictis miraculis Constare. Reliquum erat, ut in generalibus 8. R. Congregationis Comitiis dubium proponeretur : An tuto procedi possit ad solemnem Beati Antonii Mariae Zaccaria Canoniza-tionem. Obstabat tamen Decretum diei XXIII Aprilis MUCCXLI, quo cautum est in causis, in quibus virtutes directis probationibus non nituntur, quatuor esse discutienda miracula. Nos autem, attenta Causae nobilitate, atque dignitate qua pollet Beatus, utpote incliti ac de Ecclesia optime meriti Ordinis conditor, a quarto miraculo proponendo Postulatores exemimus. Hinc die XXIII Februarii vertente anno, exceptis libentissime tum Venerabilium Fratrum nostrorum 8. R. E. Cardinalium, tum Consultorum Sententiis, iterum divino auxilio invocato, Dominica prima in Quadragesima solemniter decrevimus : tuto procedi posse ad Beati Antonii Mariae Canonizationem. His peractis, morem libentissime gerentes tum Maiorum institutis, tum Praedecessorum Nostrorum exemplis, atque etiam ad augendam tanti eventus solemnitatem, in Consistorio secreto habito die XIX Aprilis vertente anno, universos Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinales convocavimus, eorum que sententiam rogavimus. Qui, postquam Dilectus Filius Noster Cardinalis Caietanus Aloisius Masella, 8. Rituum Congregationis praefectus, brevi quidem sed accurata oratione de gestis, virtutibus ac miraculis Beati I Antonii, nec non de serie actorum disseruisset, sibi mirifice, placere responderunt, Sanctorum honores tanto Viro deferri. Tum, eadem die, convocato publico Consistorio dilectus Filius Balthassar Capogrossi-Guarna Nostrae Con-sistorialis Aulae advocatus pro eiusdem Beati Canonizatione eleganter peroravit, Nosque, ut ad eam deveniremus, humiliter supplicavit. Nos vero rei gravitatem, ac magni- tudi nem prae oculis habentes orationibus et iciunio adhuc instandum esse censuimus, quo benignissimus Deus lucem suae claritatis super mentem nostram effundere, et in voluntate sua dirigere dignaretur. Curavimus deinde litteris a Sacra Concilii Congregatione datis, ut non modo viciniores Ven. Fratres Episcopi, sed remotissimi quoque, servatis servandis, hac de re certiores fierent, seque ad Urbem conferrent, ut, Divino Spiritu invocato, et ipsi sententiam suam aperirent, super Canonizatione Beati Antonii Mariae, et Beati Petri Fourier, quem illi sociavimus. Qui cum ex universo terrarum orbe plurimi convenissent, Causa plene cognita, tum ex iis quae gesta fuerant coram Nobis, tum ex documentis 8. R. C., quorum exempla singulis tradi voluimus, in semipublicum Consistorium coram Nobis coactum die XX Maii, convenerunt. Non modo Ven. Fratres Nostri 8. R. E. Cardinales, sed Patriarchae, Primates, Archi-episcopi, Episcopi unanimi sententia ad hanc Canonizatio-nem absolvendam Nos cohortati sunt. Cuius rei instrumenta a dilectis Filiis Sedis Apostolicae Notariis publice confecta, in Tabularium 8. R. C. relata sunt. Pro solemni vero huius Canonizationis celebratione diem statuimus XXVI l mensis Maii, qua recolitur Iesus, Salutis humanae Sator, voluptas cordimi, Orbis redempti Conditor, Victor triumpho nobili ad dexteram Patris sedens. Indictis interea iciunio, statutisque Ecclesiis ad Sacras Indulgentias lucrandas, hortati sumus omnes Christitidolcs, ut, animis recte comparatis, ad tantam solemnitatem accedentes, largiorem caelestium beneficiorum copiam acciperent. Illud etiam visum est tum ut Fidelium quam plurimorum desideriis satisfaceremus, tum etiam ad Maiestatem Ritus augendam, illum in maximo totius orbis templo celebrari, iuxta antiquissimum morem, quem temporum tristitia, et luctuosissima Christi Vicarii captivitas compulerunt intermittere. Cum enim imperscrutabili Dei indicio haec duret captivitas, non inopportunum indicavimus, Fideles coram ipso Sanctorum Apostolorum Sepulcro ferven-tiores ingeminare preces, ut Deus tandem vel convertere Sanctae Ecclesiae inimicos, vel humiliare dignetur. Statuta itaque faustissima dies cum advenit, omnes tum Saecularis tum Regularis Cleri Ordines, singuli Romanae Curiae Praesules, et Officiales, cuncti, Venerabiles Fratres Nostri S. R. E. Cardinales, Patriarchae, Primates, Archiepiscopi, Episcopi ad numerum circiter tercentorum convenerunt, quibus praeeuntibus solemni Supplicatione Nos ingressi sumus Vaticanam Basilicam magnificentissime ornatam. Tunc dilectus Filius Noster Cardinalis Caietanus Aloisi-Masella S. R. C. Praefectus, Canonizationi procurandae praepositus, peroranto dilecto Filio Rabbassare Capogrossi-Guarna Nostrae eonsistorialis Aulae Advocato, vota Nobis precesque detulit Sacrorum Antistitum, nec non universi Barnabitarum Ordinis et Sororum Angelicarum, ut Beatum Antonium Mariam Sanctorum honore decorare- mus ; cumque iterum, et tertio iisdem ferventer institissent et votis et precibus, Nos Divini Spiritus lumine humiliter invocato, ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad Catholicae Fidei incrementum et decus, Auctoritate Domini Nostri Iesu Christi, Sanctorum Apostolorum Petri et Pauli, et Nostra matura deliberatione et voto Venerabilium Fratrum Nostrorum 8. R. E. Cardinalium, Patriarcharum, Primatum, Archiepiscoporum, Episcoporum consilio, praedictum Antonium Mariam Presbyterum, Clericorum regularium S. Pauli, atque Virginum Angelicarum Fundatorem, Sanctum Confessorem esse declaravimus. Cui eodem Decreto sociavimus Petrum Fourier de Mataincouria, Sacerdotem Lotharingum Generalem et Reformatorem Congregationis Salvatoris Nostri nuncupatae, Ordinis Canonicorum regularium 8. Augustini, et Institutorem Monialium Congregationis titulo Dominae Nostrae et regula eiusdem 8. Augustini, et ipsum virtutum et miraculorum gloria insignem. Memoriam Sancti Antonii Mariae Zaccaria quotannis die V Julii in Martyrologio referri mandavimus, et cunctis fidelibus, qui Eius dicta die exuvias venerati fuerint, Indulgentiam septem annorum totidemque quadragenarum perpetuo largiti sumus. Gratiis deinde Deo Optimo Maximo humiliter actis, coram Nobis Sacrum solemne operante Venerabili Fratre Nostro Cardinali Aloisio Oreglia, Episcopo Ostiensi et Veliterno, Sacri Collegii Decano ; Nos, post Evangeli! lectionem, Clerum populumque universum allocuti sumus, hortantes vehementer, ut Sanctorum Apostolorum Petri et Pauli intercessionem, et illam noven-silium Sanctorum pleni fiducia implorarent, in iis praesertim Ecclesiae necessitatibus. Denique plenaria Indulgentia cunctis adstantibus effusissimo cordis affectu impertita, Apostolicas hasce Litteras, manu nostra et 8. R. E. Cardinalium signatas, sub Plumbo expediri mandavimus. Audivistis, filii dilectissimi, ab Apostolo dilecto, quae quantaque sint gaudia novae Hierusalem, victoribus a Christo praeparata ; iis scilicet, qui Christum ipsum induentes, de mundo, de carne, de tenebrarum potestatibus triumpharunt, exhibentes corpora sua hostiam viventem, sanctam, Deo placentem, quique saeculo conformari noluerunt, et probaverunt, quae sit voluntas Dei bona et beneplacens et perfecta.' Nam timidis et incredulis et exeeratis, et homicidis et for nicator ibus, et veneficis et idololatris, et omnibus mendacibus, pars illorum erit in stagno ardenti, igne et sulphure.2 Animadvertite autem, filii dilectissimi, stagnum ardens igne et sulphure partem esse non solum incredulorum, exeeratorum, homicidarum, fornicatorum, mendacium, sed etiam timidorum. Ut ergo victoria nos ad adeptionem montis magni et alti perducat, non vanis cogitationibus et 1 Hum. cap. XII. I, 2. — 1 Apocc. cap. XXI, 8. sterilibus desideriis, sed tota mente, toto corde, totis viribus contra saeculum certemus oportet ; nihil dissimulantes, nihil formidantes, mortemque ipsam magni et suavis praemii loco ducentes, quando illam pro vera animae nostrae libertate et dignitate, pro Christo, pro Ecclesiae iuribus et legibus oppetere contingat. Ubique contra sanctissima haec et augustissima nomina et res bellum geritur atrocissimum : in Italia autem illud et tetrius est et indignius ; in Italia, inquam, ubi Christus Regni sui Sedem posuit principem, quam minuisse sacrilegi homines ita gloriantur, ut nefandum facinus solcami civili ritu, ceu maximos patriae, imo humani generis fastus, celebrare, et immani elato, prope eversam Crucem, monumento perennare non vereantur. Adsit Deus Optimus Maximus; et, intercedente Sancto Antonio Maria, Causae Nostrae faveat : faveat coeptis vestris, nobilissimi Italorum, qui pro Christo et Ecclesia strenuissime certatis, ncc insipientium errore traducti, excidistis a propria firmitateA 1 Pet. Epht. 2, cap. III, 17. Omnibus itaque, quae inspicienda erant, bene perpensis, certa ex scientia et Auctoritatis Nostrae plenitudine, omnia et singula praedicta confirmamus, roboramus, atque iterum statuimus, universaeque Ecclesiae Catholicae denun-ciamus : mandantes, ut earumdem praesentium transumptis sive exemplis etiam impressis, manu alicuius Notarii subscriptis, et sigillo Viri in ecclesiastica Dignitate constituti munitis, eadem prorsus fides habeatur, quae hisce Nostris Litteris praesentibus haberetur, si exhibitae atque ostensae forent. Si quis vero paginam hanc Nostrae definitionis, decreti, mandati, relaxationis et voluntatis infringere, vel temerario ausu contraire, aut attentare praesumpserit, indignationem Omnipotentis Dei, et Sanctorum Petri et Pauli Apostolorum eius, se noverit incursurum. Datum Romae apud Sanctum Petrum, Anno Incarnationis Dominicae Millesimo Octingentesimo Nonagesimo Septimo, VI Kalend. Iunias, Pontificatus Nostri Anno XX. Ego LEO Catholicae Ecclesiae Episcopus. 37. Decretum S. R. C., quo festum 8. Antonii celebrandum Urbis et Orbis. Ad humillimas preces Rmi. P. Aloisii Cacciar!, Procuratoris Generalis et Postulatoris Congregationis Clericorum Regularium 8. Pauli Barnabitarum, ah infrascripto Cardinali 8. R. Congregationi Praefecto relatas, SSmus. Dnus. Noster Leo PP. XIII., ex ipsius 8. Congregationis consulto, concedere dignatus est, ut, translato in diem 7. Julii, vel hac impedita, in primam diem subsequentem liberam iuxta rubricas, festo assignato Ss. Cyrilli et Methodii PP. CC., alterum festum natalitium 8. Antonii Mariae Zaccaria Confessoris cum Officio de Commun. Conf. non Pont, et lectionibus 1. Nocturni de Script, occ., et II. et III. Noe- | Mariae Zaccaria Conf. in universa ecclesia praescribitur. turni, Oratione ac Missa propriis, iam approbatis et concessis praedictae religiosae Congregationi, d i c 5. Julii ab universa Ecclesia sub ritu duplici minori post annum 1898 singulis annis recolatur. Insuper idem Ssmus. Dnus. Noster supradictum Officium cum Missa de 8. Antonio Maria Zaccaria sub praedicto ritu in Calendario Universali et in novis editionibus Breviarii et Missalis Romani deinceps inscribi mandavit. Contrariis non obstantibus quibuscumque. Die 11. Decembris 1897. Camillus Card. Mazzella, 8. R. C. Praefectus. Diomedes Panici, S. R. C. Secretarius. 38. Zur Erbserklärung seitens der Vorstände kirchlicher Institutionen. Won der hochlvblichen k. k. Statthalterei kam dem fürstbischöflichen Lavanter Ordinariate in Betreff der Erbserklärungen seitens der Vorstände kirchlicher Institutionen unterm 2. April 1898, Zahl 7965 nachstehendes Schreiben zu: „Anlässlich eines Falles, in dem ein Pfarrer eine Erbserklärung zu einem Verlasse abgegeben hat, ohne die Vorsicht der gerichtlichen Gläubigereouvoeation zu gebrauchen, wodurch die Nachtheile des § 815 a. b. G. B. eintreten konnten, wird das hochwürdige fiirstbischvfliche Ordinariat ersticht, den Pfarrämtern gefällig die Weisung zukommen zu lassen, dass dieselben, wenn sie Erbserklärungen nomine der Kirche oder der Pfründe abgeben, jedesmal den Antrag auf edictale Gläubiger- convvcation mit der Abgabe der bedingten Erbserklärnng zu verbinden haben. Für de» k. k. Statthalter: König m. p." Indem dies den wvhlehrwürdigen fiirstbischöflichen Pfarrämtern zur Kenntnis gebracht wird, soll hier auch der im obigen Erlasse angezogene § 815 a b. G. B. im Wortlaute wiedergegeben werden. Derselbe lautet: § 815. „Unterlässt der Erbe die ihm bewilligte Vorsicht der gerichtlichen Einberufung oder befriedigt er sogleich einige der sich meldenden Gläubiger, ohne auf die Rechte der übrigen Rücksicht zu nehmen, und bleiben einige Gläubiger aus Unzulänglichkeit der Verlassenschaft unbezahlt, so haftet er ihnen ungeachtet der bedingten Erbserklärung, mit seinem ganzen Vermögen in dem Masse, als sie die Zahlung erhalten haben würden, wenn die Verlassenschaft nach der ge- setzlichen Ordnung zur Befriedigung der Gläubiger verwendet worden wäre." Hiebei wird der wohlehrwürdige Curatclerns ans folgende gesetzliche Bestimmungen, welche bei etwaigen Erbserklärungen namens kirchlicher Institutionen zu beachten sind, aufmerksam gemacht. Kirchliche Institutionen, wie Kirchen, Pfründen, Stiftungen, Pfarrarmen - Institute u. A., genießen seitens des Staates jenen Schutz, welcher gemeinnützigen Stiftungen in Gemäßheit der A. H. E. vom 15. Mai 1841 (Hfkd. vom 21. Mai 1841) zukommt, und werden, was die Vermvgens-gebahrung betrifft, analog minderjährigen Personen, die eines Vormundes bedürfen, behandelt. Nun kann aber nach § 233 a. b. G. B. ein Vormund in allen Geschäften, welche nicht zu dem ordentlichen Wirthschaftsbetriebe gehören, und welche von größerer Wichtigkeit sind, nichts ohne gerichtliche Einwilligung vornehmen. Er kann also eigenmächtig keine Erbschaft ausschlagen oder unbedingt annehmen. Ungleichen ist durch die Bestimmungen der fürstbischös-lichen Lavanter Ordinariats-Cnrcende vom 22. September 1859 Nr. 1599 §§ 1—9 sowie §§ 20, 33, 42 und 44, beziehungsweise der hierämtlichen Verordnung vom 1. Mai 1897 Nr. 1289 (K.-V.-Bl. Nr. VI und VII 1897) für die Diöcese Lavant Vorsorge getroffen, dass Pfründen- und Kirchen« vorstehungen nur unter der Oberaufsicht des fürstbischöflichen Ordinariates das Pfründen- und Kirchenvermögen verwalten, und sohin sie, zumal in Fällen, in welchen sich um die Substanz desselben, sei es nun ein Zuwachs oder ein Abfall, handelt, nicht selbstständig vorzugehen haben. Demzufolge ist der Vorstand kirchlicher Institutionen nicht berechtigt, namens dieser Erbserklärungen oder Erbs-ablehnungen aus eigener Initiative abzugeben. An Stelle der im § 233 leg. cit. erwähnten gerichtlichen Einwilligung tritt in Steiermark stets die k. k. steiermärkische Fiuanz-Procuratur in Gemäßheit des § 2, Absatz 4 der provisorischen Dienstcs-instruction vom 16. Februar 1841, R.-G.-Bl. Nr. 34 für fonerete kirchliche Institutionen ein, so oft sie betreffende Erb-schastsangelegenheiten vor Gerichten zur Austragung gelangen. In anderen Fällen aber und im Zweifel, Erbschaftsangelegenheiten betreffend, ist sich seitens der Pfründen- und Kirchenvorstehungen an das fürstbischöfliche Ordinariat mit detaillierter Darlegung des Sachverhaltes um Weisungen, eventuell Genehmigung zu tuenden. 39. Entscheidung des k. k. Finanzministeriums, betreffend die Einkoiiimciiffeuerbchaiidlung der Sarmherugen SdimeBmi voi» HI. vinreni a Paulo. In Ausführung des Gesetzes vom 25. October 1896, R. G. Bl. Nr. 220 in Betreff der Personaleinkommensteuer hat das hohe k. k. Finanzministerium hinsichtlich der Barmherzigen Schwestern vom Hl. Vineenz a Paulo eine wichtige Entscheidung getroffen und hat die hochlöbliche k. k. Statthalterei mit Zuschrift vom 21. Mai 1898, Z. 11968 dieselbe anher in Abschrift übermittelt. Diese wird dem wohlehrwürdigen Seelsorgs-Clerus nachstehend zur Kenntnis- und eventuellen Gebrauchsnahme im Wortlaute mitgetheilt. Krtass dos ü. ü. Jinanzministerinms vom 14. März 1898, Dahl 11980. Über Ansuchen der Provinzoberin der Barmherzigen Schwestern des heiligen Vineenz von Paul wird von der Forderung der Einbringung von Personaleinkommensteuer-bekenntnissen seitens der Vorstehungen der einzelnen Anstalten und Häuser dieser Congregation abgesehen, weil die Mitglieder derselben als solche kein Einkommen von mehr als 600 fl. haben. Nur jene einzelnen Mitglieder, welche für ihre Person ein Einkommen aus Capitalvermögen und dergleichen beziehen, und infolgedessen einschließlich der in Geld oder Geldeswert bestehenden, von der Congregation erhaltenen Bezüge ein steuerpflichtiges Gesammteinkommen von mehr als 1000 fl. haben — mag von dem betreffenden Mitgliede über das sonstige Einkommen gleich zu Gunsten der frommen Zwecke der Congregation verfügt worden sein oder nicht — wurden verpflichtet, in Gemäßheit des § 204 des Gesetzes vom 25. October 1896, R. G. Bl. Nr. 220 ein Bekenntnis zur Personaleinkommensteuer bei jener Steuerbehörde erster Instanz (Steueradministration oder Bezirkshauptmannschaft) einzubringen, in deren Amtssprengel das betreffende Mitglied seinen Wohnsitz hat. Congregationsmitglieder, deren im Sinne der vorstehenden Bemerkungen ermitteltes Einkommen zwar 600 fl. aber nicht 1000 fl. übersteigt, sind im Sinne des § 204 zur Ein-bekennung des Einkommens nicht verpflichtet, aber berechtigt. Da es im Interesse der Congregatio» erwünscht sein dürfte, dass von jeder anitswcgigen Einschätzung die bei anderen Steuerpflichtigen dieser Kategorie stattznfinden hat, abgesehen werde, wurde der Oberin anheimgestellt, auch Congregations-mitglieder, deren Einkommen sich in diesen Grenzen bewegt, aufzufordern, von dem ihnen zustehenden Rechte der Einbringung von Bekenntnissen gemäß § 204, Abs. 1, Schlußsatz, Gebrauch zu machen. In diesem Sinne ist von einer amtswegigen Einschätzung der genannten Congregationsmitglieder Umgang zu nehmen. 40. Die Grdilllüwn und die Grdinnnden. hinter Hinweisung auf die h. ü. Ordinariats-Erlässe vom 5. Juli 1854, Z. 1022/3 und vom 31. Mai 1855, Z. 1043/4 mib in Gemäßheit der Anordnung des Cvneils von Trient sess. 23. De ref. c. 5. wird hiemit knndgeinacht, dass die höheren Hl. Weihen Heuer im Monate Juli, und zwar das Subdiaconat am 21., das Diaconat am 23. nnd das Pres-bhterat am 25. in der hiesigen Dvinkirche werden ertheilt werden, zu welchen Weihen die nachbenaunten F. B. Lavanter Alumnen befördert werden sollen: Aus dem IV. Jahrgänge die Herren: Agre/, Martin ans Pischäz; Ferme Gotthard aus St. Gotthard in Krain; Ivane Johann aus Reichenburg; Jurko Johann von St. Lorenzen ob Marburg; Kocbek Anton von St. Anna am Kriechenberge; Poplatnik Josef aus Großsonntag; Potokar Gregor aus Homec in Krain und Sri bar Josef aus Cilli. Aus dem 111. Jahrgange die Herren: Čebašek Jakob aus Smlednik in Krain; Markošek Johann aus Tüchern; Skerbs Roman ans Maria Rast; Stegenšek August ans St. Leonhard bei Tüffer; Tomažič Johann aus St. Nikolai bei Friedau; Vogrinec Johann aus Negan und Žičkar Markus aus Lichtenwald. Dieses ist am 7. Sonntage nach Pfingsten dein gläubigen Volke von der Kanzel mit der Aufforderung bekannt zu geben, Gott um gute, berufstreue Priester zu bitten und falls Jemand gegen die vorgenannten Ordinanden mit G r n n d etwas vorznbringen hätte, es nicht zu verhehlen. Ernannt wurden: Herr Franz Smrečnik, Pfarrer in St. Agidi bei Schwarzenstein, zum fürstbischöflichen Lavanter Geistlichen - Rathe; Herr Franz Šalamon, Hauptpfarrer in Rvhitsch, zum Dechant des Decanatsbezirkes Rvhitsch. iiberfetit wurde Herr Jakob Menhart, Kaplan in Maria-Neustift, als Stadtpfarrkaplan nach Pettau. In de» dauernden Ruhestand ist getreten Herr Anton Slatinäek, Pfarrer in St. Kunigund am Pachern. 41. Diöcesan-Uachrichten. Ausgetreten ist ans dem Lavanter Diöcesanvcrbande Herr Anton Zavadil, Kaplan in Remènik. Gestorben ist am 3. Mai Herr Johann Kurnik, Dcficientpriester in Görz, im 28. Lebensjahre. llnbcsetzt sind geblieben die Kaplansposten in Maria-Neustist bei Pettan nnd in RemSnik. F. B. Lavanter Ordinariat zu Marburg, am 1. Juli 1898. f 1 Fürstbischof. Druck der St. CyrilluS-Buchdriickerei in Marbur».