LJUBLJANSKI SKOFIJSKI LIST. Laibacher DioecejaMall. St. V. Vsebina: 30. Epistola encyclica de uni täte Ecclesiae. — 31. Decretum circa celebrationem Missarum de Requie. — 32. Quando renovantur Stationes viae Crucis, sufficit nova benedictio. — 33. Decretum circa abstinentiae legem. — 34. Ministerial-Verordnung in Betreff des Austausches von Matrikenauszügen zwischen Oesterreich und Ungarn. — 35. Konkurzni razpis. — 36. Skofijska kronika. 30. Venerabilibus fratribus patriarchis primatibus archiepiscopis episcopis aliisque locorum ordinariis pacem et communionem cum apostolica sede habentibus LEO PP. XIII. Venerabiles fratres solidem et apostolicam bene-dictionem. Satis cognitum vobis est, cogitationum et cu-rarum Nostrarum partem non exiguam illuc esse conversam, ut ad ovile in potestate positum summi pastoris animarum Iesu Christi revocare devios conemur. Intento hae in re animo, non parum condueere salutari consilio propositoque arbitrati sumus, Ecclesiae effigiem ac velut lineamenta de-scribi: in quibus praecipua consideratione dignis-sima unitas est, quam in ea, velut insigne veritatis invictaeque virtutis, divinus auctor ad perpetuitatem impressit. Multura in intuentium animis nativa Ecclesiae pulchritudo speciesque posse debet: neque abest a vevi similitudine, tolli eius contemplatione posse inscientiam; sanari opiniones falsas prae-iudicatasque, maxime apud eos, qui non sua ipsorum culpa in errore versentnr: quin imo incitari etiam in horninibus posse Ecclesiae amorem utique similem caritati, qua Iesus Christus eam sibi sponsam, divino cruore redemptam optavit: Christus dilexit Ecclesiam, et se ipsum tradidit pro ea. *) Reversuris ad amantissimam parentem, aut non probe cognitam ‘) Eph. 5, 25. adhuc, aut iniuriä desertam, si reditum stare oporteat non sanguine quidem, quo tarnen pretio est Iesu Christo quaesita, sed labore aliquo molestiaque multo ad perpetiendum leviore, saltem perspicuum erit non voluntate humana id onus homini, sed iussu nutuque divino impositum, ob eamque rem opitulante gratia caelesti, facile in se ipsi experi-entur ut veritatem intelligant divinae eius sententiae: lugum enim meum suave est, et onus meum leve.1) Quamobrem spe maxima in Patre luminum re-posita, unde omne datum Optimum et omne donum perfedum descendit2), ab eo scilicet, qui incrementum dat3) unus, enixe petimus, ut Nobis vim persua-dendi impertire benigne velit. Etsi Deus, quaecumque a naturis creatis effi-ciuntur, omnia ipse efficere sua solius virtute potest, nihilominus tarnen ad iuvandos homines ipsis uti horninibus, ex benigno providentiae consilio, maluit: et quemadmodum in rerum genere naturalium per-fectionem debitam, ita in iis, quae modum naturae transiliunt, sanctitatem homini ac salutem non nisi *) Matth. 11, 30. ’) Iac. 1, 17. ') 1 Cor. 3, 6. 10 hominum opera ministerioque impertire consuevit. Sed perspicuum est, nihil inter homines communi-cari, nisi per externas res quae sensibus perci-piantur, posse. Hac de caussa humanam naturara assumpsit Dei Filius, qui cum in forma Dei esset. . . semetipsum exinanivit, formam servi accipiens, in similitudinem hominum factus*): atque ita, in terris agens, doctrinam suam suarumque praecepta legum hominibus, colloquendo, tradidit. Cum divinum munus eius perenne ac per-petuum esse operieret, idcirco nonnullos ille sibi adiunxit alumnos disciplinae suae, fecitque potestatis suae participes: cumque Spiritum veritatis in eos devocasset e caelo, praecepit, peragrarent orbem terrarum, quodque ipse docuerat quodque iusserat, id omne fldeliter Universität! gentium praedicarent: hoc quidem proposito, ut eius et professione doc-trinae et obtemperatione legibus posset hominum genus sanctitatem in terris, felicitatem adipisci in caelo sempiternam. — Hac ratione atque hoc prin-cipio Ecclesia genita: quae quidem, si extremum illud quod vult, caussaeque proximae sanctitatem efficientes spectentur, profecto est spiritualis: si vero eos consideres, quibus cohaeret, resque ipsas quae ad spiritualia dona perducunt, externa est ne-cessarioque conspicua. Docendi munus accepere Apostoli per cognoscenda visu audituque signa: idque illi munus non aliter executi quam dictis factisque, quae utique sensus permoverent. Ita quidem illorum vox extrinsecus illapsa per aures, fidem ingeneravit in animis: Fides ex auditu, auditus autem per verbum Christi}) Ac fides ipsa, scilicet assensio primae supremaeque veritati, mente quidem per se comprehenditur, sed tarnen eminere foras evidenti professione debet: Corde enim cre-ditur ad iustitiam: ore autem confessio fit ad sa-lutem.3) Simili modo nihil est homini gratia, cae-lesti, quae gignit sanctitudinem, interius: sed externa sunt ordinaria ac praecipua participandae instrumenta gratiae: saeramenta dicimus, quae ab hominibus ad id nominatim lectis, certorum ope rituum, administrantur. Iussit Iesus Christus Apostolis perpetuisque Apostolorum successoribus, gentes ut ') Phil. 2, 6, 7. -) Rom. 10, 17. ') Ibid. v. 10. edocerent ac regerent: iussit gentibus, ut illorum et doctrinam acciperent et potestati obedienter subessent. Verum isthaec in christiana republica iurium atque officiorum vicissitudo non modo per-manere, sed ne incohari quidem potuisset nisi per interpretes ac nuntios rerum sensus. — Quibus de causis Eeclesiam cum corpus, tum etiam corpus Christi tarn crebro sacrae litterae nominant: Vos autem estis corpus Christi.1) Propter eam rem quod corpus est, oculis cernitur Ecclesia: propterea quod est Christi, vivum corpus est actuosum et vegetum, quia eam tuetur ac sustentat, immissa virtute sua, Iesus Christus, in eum fere modum quo cohae-rentes sibi palmites alit ac fructuosos facit vitis. Quemadmodum autem in animantibus principium vitae in occulto est ac penitus abditum, indicatur tarnen atque ostenditur motu actuque membrorum, sic in Ecclesia supernaturalis principium vitae per-spicue ex iis, quae ab ipsa aguntur, apparet. Ex quo consequitur, in magno eodemque per-nicioso errore versari, qui ad arbitrium suum fin-gunt Eeclesiam atque Informant quasi latentem minimeque conspicuam: item qui perinde habent atque institutum quoddam humanum cum tempe-ratione quadam disciplinae ritibusque extern!s, at sine perenni communicatione munerum gratiae divinae, sine rebus iis, quae haustam a Deo vitam quotidiana atque aperta signiflcatione testentur. Nimirum alterutram esse posse Iesu Christi Ec-clesiam tarn repugnat, quam solo corpore, vel anima sola constare hominem. Complexio copula-tioque earum duarum velut partium prorsus est ad veram Eeclesiam necessaria, sic fere ut ad naturam humanam intima animae corporisque coniunctio. Non est Ecclesia intermortuum quiddam, sed corpus Christi vita supernaturali praeditum. Sicut Christus, caput et exemplar, non omnis est, si in eo vel humana dumtaxat spectetur natura visibilis, quod Photiniani acNestoriani faciunt; vel divina tantum-modo natura invisibilis, quod solent Monophysitae: Sed unus est ex utraque et in utraque natura cum visibili tum invisibili; sic corpus eius mysticum non vera Ecclesia est nisi propter eam rem, quod eius partes conspicuae vim vitamque ducunt ex donis supernaturalibus rebusque ceteris, unde propria *) 1 Cor. 12, 27. ipsarum ratio ac natura efflorescit. Cum autem Ecclesia sit eiusmodi voluntate et constitutione divina, permanere sine ulla intermissione debet eiusmodi in aeternitate temporum: ni permaneret, profecto nec esset condita ad perennitatem, et flnis ipse, quo illa contendit, locorum esset temporumque certo spatio definitus: quod cum veritate utrum-que pugnat. Istam igitur et visibilium et invisi-biliura coniunctionem rerurn, quia naturalis atque insita in Ecclesia nutu divino inest, taradiu permanere necesse est, quamdiu ipsa permansura Ecclesia. Quare Chrysostomus: Ab Ecclesia ne abs-tineas: nihil enim fortius Ecclesia. Spes tua Ecclesia, salus tua Ecclesia, refugium tuum Ecclesia. Caelo excelsior et terra latior est illa. Nmiquam senescit, sed semper viget. Quamobrem eins firmitatem sta-bilitatemque demonstrans, Scriptura montem illam vocat.1) Augustinus vero: Putant (gentiles) religi-onevn nominis christiani ad certum tempus in hoc saeculo victuram, et postea non futuram. Permanebit ergo cum sole, quamdiu sol oritur et occidit; hoc est quamdiu tempora ista volvuntur, non deerit Ecclesia Dei, id est Christi Corpus in terris.2) Idemque alibi: Nutabit Ecclesia, si nutaverit fundamentum: sed unde nutabit Christus? . . . Non nutante Christo, non inclindbitur in saeculum saeculi. Ubi sunt qui dicunt, periisse de mundo Ecclesiam, quando nec inclinari potest?3) His velut fundamentis utendum veritatem quaerenti. Scilicet Ecclesiam instituit formavitque Christus Dominus: propterea natura illius cum quaeritur cuiusmodi sit, caput est nosse quid Christus voluerit quidque reapse effecerit. Ad hanc regulam exigenda maxime Ecclesiae unitas est, de qua visum est, communis utilitatis caussä, non-* nihil his litteris attingere. Profecto unam esse Iesu Christi germanam Ecclesiam, ex luculento ac multiplici sacrarum Jit-terarum testimonio, sie constat inter omnes, ut contradicere christianus nemo ausit. Verum in diiudicanda statuendaque natura unitatis, multos varius error de via deflectit. Ecclesiae quidem non sol um ortus sed tota constitutio ad rer um ') Hom. De capto Eutropio n. 6. -) In Ps. 71, n. 8. ’) Enarratio in Ps. 103, sermo 2, n. 5. voluntate libera effectarum pertinet genus: quo-circa ad id quod revera gestum est, iudicatio est omnis revocanda, exquirendumque non sane quo pacto una esse Ecclesia queat, sed quo unam esse is voluit, qui condidit. lamvero, si ad id respicitur quod gestum est, Ecclesiam Iesus Christus non talem finxit formavitque, quae communitates plures complecteretur genere similes, sed distinctas, neque iis vinculis alligatas, quae Ecclesiam individuam atque uni-cam efficerent, eo plane modo, quo Credo unam . . . Ecclesiam in symbolo fidei profitemur. In unius naturae sortem cooptatur Ecclesia quae est una, quam conantur haereses in multas discindere. Et essentia ergo et opinione', et principio et excel-lentia unicam esse dicimus antiquam et catholicam Ecclesiam .... Ceterum Ecclesiae quoque emi-nentia, sicut principium constructionis, est ex uni-tate, omnia alia superans, et nihil habens sibi simile vel aequale.1) Sane Iesus Christus de aedi-ficio eiusmodi mystico cum loqueretur, Ecclesiam non commemorat nisi unam, quam appellat suam: aedificabo Ecclesiam meam. Quaecumque, praeter hanc, cogitetur alia, cum non sit per Iesum Christum condita, Ecclesia Christi vera esse non potest. Quod eminet etiam magis, si divini auctoris propositum consideretur. Quid enim in condita condendave Ecclesia petiit, quid voluit Christus Dominus ? Hoc scilicet: munus idem , idemque mandatum in eam continuandum transmittere, quod ipse aeceperat a Patre. Id plane statuerat faciendum, idque re effecit. Sicut misit me Pater, et ego mitto vos2). Sicut tu me misisti in mun-dum, et ego misi eos in mundum}) lamvero Christi muneris est vindicare ab interitu ad salutem quod perierat, hoc est non aliquot gentes aut civitates, sed omnino hominum, nullo locorum temporumve discrimine, universum genus: venit Filius hominis . . . ut salvetur mundus pes ipsumi). . Nec enim aliud nomen est sub caelo datum hominibus, in quo oporteat nos salvos fieri}) Itaque partam per Iesum Christum salutem, simulque beneficia omnia quae ') Clemens Alexandrinus, Stroinatum lib. VII, cap. 17. ’J Io. 20, 21. ') Ibid. 17, 18. 4) Ibid. 3. 17. °) Act. 4, 12. 10* inde proficiscuntur, late fundere in omnes ho-mines atque ad omnes propagare aetates debet Ecclesia. Quocirca ex voluntate auctoris sui uni-cam in omnibus terris, in perpetuitate tempovum, esse necesse est. Plane plus una ut esse posset, excedere terris, et genus hominum fingere novum atque inauditum oporteret. Hoc ipsum de Ecclesia una, quotquot essent ubique et quovis tempore mortales complexura, vidit ac praesignificavit Isaias, cum, futura pro-spicienti, obiecta species montis est, celsitudinis exsuperantia conspicui, qui imaginem Domus do-mini, videlicet Ecclesiae, expressam" gerebat: Et erit in novissimis diebus praeparatus mons domus Domini in vertice montium1). Atqui unus iste mons est, in vertice montium locatus: una domus Domini, ad quam omnes gentes vivendi normam pe-titurae aliquando confluerent: Et fluent ad eam omnes gentes ... et dicent: venite et ascendamus ad montem Domini, et ad domum Dei Iacob, et docebit nos vias suas, et ambulabimus in semitis eins2). Quem locum cum Optatus Milevitanus at-tingeret, Scriptum est, inquit, in Isaia propheta : ex Sion prodiet lex, et verbum Domini de Hieru-salem. Non ergo in illo monte Sion Isaias aspicit vallem, sed in monte sancto, qui est Ecclesia, qui per omnem orbem romanum caput tulit sub toto caelo . . . Est ergo spiritalis Sion Ecclesia, in qua a Deo Patre rex constitutus est Christus, quae est in toto orbe terrarum, in quo est una Ecclesia ca-tholica.3) Augustinus vero: Quid tarn manifestum quam mons? Sed sunt et montes ignoti, quia in una parte terrarum positi sunt . . Ille autem mons non sic, quia implevit universam faciem terrae: et de illo dicitur: paratus in cacumine montium.*) Illud accedit, quod Ecclesiam Filius Dei mysti-cum corpus suum decrevit fore, quocum ipse velut caput coniungeretur, ad similitudinem corporis humani quod suscepit: cui quidem naturali con-glutinatione inhaeret naturale caput. Sicut igitur mortale corpus sibi sumpsit unicum, quod obtulit ad cruciatus et necem, ut liberationis humanae *) Is. 2, 2. ’) Ibid. 2, 2. 3. ’) De Schism. Donatist. lib. III, n. 2. *) In Epist. Ioan. tract. I, n. 13. pretium exsolveret, sic pariter unum habet corpus mysticum, in quo et cuius ipsius operä facit sancti-tatis salutisque aeternae homines compotes: Ipsum (Christum) dedit (Deus) caput supra omnem Ecclesiam, quae est corpus ipsius.1) Dispersa membra atque seiuncta non possunt eodem cum capite, unum simul effectura corpus, cohaerere. Atqui Paulus, Omnia autem, inquit, membra corporis cum sint multa, unum tarnen corpus sunt: ita et Christus.2) Propterea corpus istud mysticum compactum ait esse et connexum. Caput Christus: ex quo totum corpus compactum, et connexum per omnem iuncturam sub-ministrationis, secundum operationem in mensuram uniuscuiusque membri.3) Quamobrem dispersa a membris ceteris siqua membra vagantur, cum eodem atque unico capite conglutinata esse ne-queunt: Unus Deus est, et Christus unus, et una Ecclesia eins et fides una et plebs una in solidam corporis unitatem concordiae glutino copulata. Scindi unitas non potest, nec corpus unum discidio com-paginis separari,4) Quo melius Ecclesiam effingat unicam, similitudinem animati corporis informat, cuius non aliter victura membra sunt, nisi colli-gata cum capite, vim ad se vitalem ex capite ipso traducant: seiuncta, necesse est emori: Non potest (Ecclesia) . . . divulsis laceratione visceribus in frustra discerpi. Quidquid a matrice discesserit, seorsum vivere et spirare non poterit.5) Mortuum vero corpus quid habet cum vivo similitudinis? Nemo enim unquam carnem suam odio habuit: sed nutrit, et fovet eam, sicut et Christus Ecclesiam: quia membra sumus corporis eins, de carne eins et de ossibus eiis.6) Aliud igitur simile Christo inco-hetur caput, alius Christus, si praeter eam, quae corpus eius est, fingi Ecclesiam alteram libeat. Videte quid observetis, videte quid timeatis. Con-tingit, ut in corpore humano, imo de corpore ali-quod praecidatur membrum, manus, digitus, pes: numquid praecisum sequitur anima? Cum in corpore esset, vivebat: praecisum amittit vitam. Sic et homo christianus catholicus est, dum in corpore vivit: *) Eph. 1, 22, 23. 1 Cor. 12, 12. -) Eph. 4, 15. 16. 4) S. Cyprianus, De cath. Eccl. unitate n. 23. s) Ibidem. ') Eph. 5, 29. 30. praecisus, haereticus factus est, membrum amputatum non sequitur spiritus}) Est igitur Ecclesia Christi unica et perpetua: quioumque seorsum eant, ab-errant a voluntate et praescriptione Christi Domini, relictoque salutis itinere, ad interitum digrediuntur. Quisquis ab Ecclesia segregatus adulterae iungitur, a promissis Ecclesiae separatur, nec pervenit ad Christi praemia qui reliquit Ecclesiam Christi . . . JLanc unitatem qui non tenet, non tenet Dei legem, non tenet Patris et Filii fidem, vitam non tenet et salutem.2) At vero qui unicam condidit, is idem condidit ■unam: videlicet eiusmodi, ut quotquot in ipsa fu-turi essent, arctissimis vinculis sociati tenerentur, ita pvorsus ut unam gentem, unura regnum, corpus unum efficerent: TJnum corpus, et unus spiritus, sicut vocati estis in una spe vocationis vestrae.5) Voluutatem hac de re suam Iesus Christus sanxit, propinqua iam morte, augusteque consecravit, ita Patrem adprecatus: Non pro eis rogo tantum, sed et pro eis, qui credituri sunt per verbum eorum in me ... ut et ipsi in nobis unum sint . . . ut sint consummati in unum}) Imo tarn intime nexam iussit esse in sectatoribus suis unitatem tamque perfectam, ut coniunctionem cum Patre suam ra-tione aliqua imitaretur: Rogo . . . ut omnes unum sint, sicut tu, Pater, in me, et ego in te.5) Tantae autem inter homines ac tarn absolutae concordiae necessarium fundamentum est convenientia con-iunctioque mentium: ex qno conspiratio voluntatum atque agendorum similitudo natura gignitur. Quam-obrem, pro sui divinitate consilii, unitatem fidei in Ecclesia sua iussit esse: quae quidem virtus primum est in vinculis iis quae hominem iungunt Deo, et inde nomen fideles accepimus. Unus Dominus, una fides. unum baptisma e): videlicet sicut unus Dominus, et baptisma unum, ita omnium christianorum, qui ubique sunt, unam esse fidem oportet. Itaque Paulus Apostolus christianos, ut idem sentiant omnes, effugiantque opinionum dis-sidia non rogat tantum, sed flagitat ac plane ob- *) S. Augustinus, Sermo CCLXVII, n. 4. S. Cyprianus, De cath. Eccl. unitate n. 6. ') Eph. 4, 4. 4) Io. 17, 20. 21. 23. ‘) Ibid. v. 21. •) Eph. 4, 5. secrat: Obsecro autem vos, fratres, per nomen Domini nostri Iesu Christi: ut idipsum dicatis omnes, et non sint in vobis schismata: sitis autem perfecti in eodem sensu, et in eadem sententia.1) Quae loca sane non indigent interprete: satis enim per se loquuntur ipsa. Ceteroqui unam esse fidem debere, qui se profitentur christianos, vulgo assentiuntur. Illud potius maximi momenti ac prorsus necessarium, in quo multi errore falluntur, internoscere quae sit istius species et forma unitatis. Quod ipsum, ut supra fecimus in caussa simili, non opi-natione aut coniectura est, sed scientia rei gestae iudicandum: quaerendo scilicet statuendoque qualem in fide unitatem Iesus Christus esse praeceperit. Iesu Christi doctrina caelestis, tametsi magnam partem consignata litteris afflatu divino, colligare tarnen mentes, permissa hominum ingenio ipsa non poterat. Erat enim proclive factu ut in varias incideret atque inter se differentes interpretationes: idque non modo proprer ipsius vim ac mysteria doctrinae, sed etiam propter humani ingenii va-rietatem, et perturbationem in studia contraria abeuntium cupiditatum. Ex differentia interpretandi dissimilitudines sentiendi necessitate nascuntur: hinc controversiae, dissidia, contentiones, qualia incum-bere in Ecclesiam ipsa vidit proxima originibus aetas. De haereticis illud scribit Irenaeus: Scripturas quidem confitentur, interpretationes vero convertunt.2) Atque Augustinus: Neque enim natae sunt haereses et quaedam dogmata perversitatis illaqueantia animas et in pro-fundum praecipitantia, nisi dum scripturae bonae intelliguntur non bene.3) Ad coniugandas igitur mentes, ad efficiendam tuendamque concordiam sententiarum, ut ut extarent divinae litterae, omnino erat alio quodam principio opus. Id exigit divina sapientia: neque enim Deus unam esse fidem veile potnit, nisi conservandae unitatis rationem quam-dam idoneam providisset: quod et sacrae litterae perspicue, ut mox dieturi sumus, significant. Gerte infinita Dei potentia nulli est vincta vel adstncta rei, omniaque sibi habet obnoxie, velut instrumenta, parentia. De isto igitur principio externo, dispici-endum, quodnam ex omnibus, quae essent in po- ') Cor. 1, 10. ’) Lib. III, cap. 12, n. 12. *) In Evang. Ioan. tract. XVIkl, cap. 5, n. 1. testate sua, Christas optarit. Qaam ob rem oportet christiani nominis revocare cogitatione primordia. Dirinis testata litteris, eademqne vulgo co-gnita commemoramns. Iesus Christus divinitatem divinamque legationem suam miraculorum virtute coraprobat: erudire verbo multitudinem ad cae-lestia insistit, omninoque iubet ut sibi fides do-centi adiungatur, hino praemiis illinc poenis pro-positis sempiternis: Si non facio opera Patris mei, nolite credere mihi.1') Si opera non fecissem in eis, quae nemo alius fecit, peccatum non hoher ent.2) Si ') Io. 10, 37. ') Ibid. 15, 24. autem facio (opera), et si mihi non vultis credere, operibus credite,3) Quaecumque praecipit, eädera omnia auctoritate praecipit: in exigendo mentis assensu nihil secernit. Eorum igitur qui Iesum audissent, si adipisci salutem vellent, officium fuit non modo doctrinam eins accipere universe, sed tota mente assenliri singulis rebus, quas ipse tra-didisset: illud enim repugnat, fidem vel una in re non adhiberi Deo. (Continuaüo.) ') Ibid. 10, 38. 31. Decretum circa celebrationem Missaruin de Requie. Aucto postremis hisce temporibus, maxime in calendariis particularibus, officiorum duplicium numero, quum pauci supersint per annum dies, qui Missas privatas de Eequie fieri permittant, et ipsa officia semiduplicia interdum ab aliis potioris ritus impediantur, nonnulli ecclesiastici viri pietate, doctrina ac dignitate praestantes, Sanctissimum Dominum Nostrum Leonem Papam XIII humillimis enixisque precibus rogaverunt, ut ad iuvamen fidelium defunctorum et ad spirituale solatium vi-vorum in Ecclesiis et Oratoriis sive publicis sive privatis, praesertim iis, quae in sepulcretis rite erecta sunt vel erigentur, Missae lectae de Requie diebus etiam duplicibus aliquoties per annum de Apostolica Benignitate celebrari valeant. Placuit autem eidem Sanctissimo Domino nostro huius negotii examen Sacrae Bituum Congregationi com-mittere, quae, exquisite voto Commissionis Litur-gicae, Omnibus mature perpensis attentisque hac de re etiam peculiaribus looornm circumstantiis, in Ordinario Coetu subsignata die ad Vaticanum coadunato ad propositam per infrascriptum Cardi-nalem Sacrae eidem Congregationi Praefectum quaestionem respondendum censuit: Si Sanctissimo placuerit: I. In quolibet Sacello sepulcreti rite erecto vel erigendo Missas, quae inibi celebrari permittuntur, posse esse de Bequie diebus non impeditis a Festo duplici 1$ vel 2* classis, a Dominicis aliisque festis de praecepto servandis, neenon a Feriis, Vigiliis, Octavisque privilegiatis; item: II. quibuslibet Ecclesiis et Oratoriis quum publicis tum privatis et in Saeellis ad Seminaria, Collegia et Beligiosas vel pias utrius-que sexus Communitates spectantibus Missas privatas de Bequie, praesente, insepulto, vel etiam sepulto non ultra biduum cadavere, fieri posse die vel pro die obitus aut depositionis: verum sub clausulis et conditionibus, quibus iuxta Bubricas et Decreta Missa solemnis de Bequie iisdem in casibus decantatur exceptis duplicibus primae clasis et Festis de praecepto. Contrariis non ob-stantibus quibuscumque. Die 19 Maii 1896. Facta postmodum de his Sanctissimo Domino Nostro Leoni Papae XIII per meipsum infrascriptum Cardinalem relatione, Sanctitas Sua sen-tentiam Sacrae ipsius Congregationis in omnibus ratam habere et confirmare dignata est die 8 Junii eadem anno. Caj. Card. Aloisi-Masella, S. E. C. Praef. A. Tripepi, S. E. C. Secret. 32. Quando renovantur Stationes Viae Crucis, sufficit nova benedictio. Fr. Eaphael ab Aureliaco Procurator Gen. Ordinis Minorum huic 8. Indalgentiarum Congre-gationi sequentia humiliter exposuit: Pro legitima Stationum Viae Crucis erectione, S. Sedes plura sapienter eonstituit observanda sub poena nullitatis. Nam statuit „quod in erigendis huiusmodi Stationibus, tarn Saeerdotis erigentis de-putatio ac Superioris localis consensus, quam re-spectivi Ordinarii vel Antistitis et Parochi, necnon Superiorum Ecclesiae, Monasterii, Hospitalis et Loci Pii, ubi ejusmodi erectio fieri contigerit, de-putatio, consensus et licentia in scriptis, et non aliter expediri, et quandocumque opus fuerit, exhi-beri debeant, sub poena nullitatis ipsiusmet erec-tionis ipso facto incurrendae.“ Modo Orator petit a 8. Congregatione solu-tionem dabii sequentis: Utrum in casu, quo ob Cruciura vetustatem vel ob aliam iustam causam renovari debeant Stationes Viae Crucis in eadem Ecclesia sive Oratorio, in quo rite cum omnibus documentis ut supra a S. Sede praescriptis erectae reperiebantur, praefata omnia et singula documenta denuo sive oretenus sive in scriptis postulanda sint, vel sufficiat tan-tummodo novarum Stationum benedictio a Sacer-dote ad id legitime deputato ? S. Congregatio Indulgentiis Sacrisque Beliquiis praeposita relato dubio respondit die 11. Jan. 1896: Negative quoad lam partem, quoad 2am suffi-cere tantummodo novarum Crueinm benedictionem. Datum Eomae e Secretaria eiusdem 8. C. die et anno ut supra. Andreas Card. Steinhuber, Praef. Alexander Archiep. Nicop., 8. E. C. Secret. 33. Decretum s. Romanae et universalis inquisitionis. Feria IV. die 5. Decembris 1894. Cum recenter ad hanc Supremam Congrega-tionem S. E. et U. Inquisitionis a compluribus Episcopis pervenerint petitiones, quarum omnium mens erat, abstinentiae legem, de qua valde solli-eiti sunt, magnis in populorum concursibus aegre admodum ac difficalter variis de causis posse ser-vari et damno potius animarum quam saluti prae-bere occasionem, Eminentissimi ac Eeverendissimi Domini 8. E. E. Cardinales contra haereticam pra-vitatem in universa christiana republica Generales Inquisitores, in plenario comitio dictae feriae IV. die 5. Decembris 1894, re integre proposita ac toature perpensa, decreverunt ut infra, scilicet. Supplicandum Sanctissimo ut Episcopis aliis-que locorum Ordinariis concedere dignetur facul-tatem anticipandi die sibi benevisa atque ob gra-vissimas causas etiam dispensandi super lege ieiunii et abstinentiae, quando festum sub utroque praecepto servandum Patroni principalis aut Titu- laris, vel solemne aliquod festum item magno populorum concursu celebrandum, inciderit in ferias sextas aut sabbata per annum, excepto tempore quadragesimae, diebus quatuor temporum et vigiliis per annum ieiunio consecratis; atque ut eadem anticipandi seu etiam gravissimis de causis dispensandi potestate uti possint pro diebus, quibus nundinae extraordinariae, magno item populorum concursu, habeantnr. Habita autem per E. P. D. Adsessorem S. 0. relatione Sanctissimo Domino nostro Leoni Papae XIII, idem Sanctissimus Dominus praesens decretum ratum habuit et confirmavit ac omnibus et singulis locorum Ordinariis facultatem, de qua agitur, perpetuis futuris temporibus concessit ac attribuit, facta tarnen in singulis casibus mentione apostolicae dispensationis. los. Mancini 8. Eom. et Univ. Inquis. Notarius. 34. Verordnung der Ministerien des Innern und für Guttus und Unterricht vom 6. August 1896, Wr. 150, betreffen- den Austausch von MatrikenansMen Mischen den im Reichsrathe vertretenen Königreichen rntb Ländern einer- und den Ländern der ungarische» firone — mit Ausnahme von Croatien und Slavonien — anderseits. Behufs Durchführung des zwischen den betheiligten beiderseitigen Ministerien vereinbarten regelmäßigen Aus-tausches,von Matrikenanszügen, betreffend die in den im Reichs-rathe vertretenen Königreichen und Ländern, beziehungsweise in den Ländern der ungarischen Krone — mit Ausnahme von Croatien und Slavonien — vorkommend en Geburten, Trauungen und Todesfälle ungarischer, beziehungsweise österreichischer Staatsbürger wird verordnet, wie folgt: § 1. Die mit der Matrikeuführuug betraute» Organe werden angewiesen, in vierteljährigen Zeitabschnitten, und zwar in der ersten Hälfte der Monate Jänner, April, Juli und October, hinsichtlich der iu dem abgelaufeneu Quartale vorgekommeuen Geburten, Trauungen und Todesfälle ungarischer, iu Ungarn (einschließlich der Stadt und des Bezirkes von Fiume) die Gemeindezuständigkeit besitzender Staatsbürger vorschriftsmäßige, mit der Unterschrift und dem Amtssiegel des Matriken-führers versehene Matrikenauszüge im Wege der politischen Behörde erster Instanz an die politischen Landesbehörden ein-zusenden. Auf Geburten, Trauungen und Sterbefälle ungarischer, in Croatien oder Slavonien die Gemeindezustäudigkeit besitzender Staatsbürger findet die gegenwärtige Verordnung keine Anwendung. § 2. Die Matrikenauszüge sind in jener Sprache anszuser-tigen, in welcher die Matriken geführt werden; eine Beglaubigung der Unterschrift des Matrikensührers hat nicht zu erfolgen. § 3. Die Matrikenauszüge haben alle wesentlichen Daten der Matriken genau zu enthalten; außerdem ist, insoweit die Ma-trikenführer auf Grund der Angaben der Parteien oder der vorgelegteu Documeute diesen Umstand in Erfahrung bringen können, in den Matrikenauszüge» anmerkungsweise anzugeben, in welcher ungarischen Gemeinde der ungarische Staasbürger die Gemeindezuständigkeit besitzt. Diese letztere Bestimmung hat jedoch nur hinsichtlich jener Matrikenauszüge Geltung, bei welchen es sich um Matrikeueiutragungeu handelt, welche nach dem Beginne der Wirksamkeit dieser Verordnung vorgenommen wurden. § 4. Bezüglich der Eheschließungen, bei welchen beide Theile ungarische Staatsbürger sind, hat die Ausfertigung und Einsendung der Matrikenauszüge in duplo zu erfolgen. § 5. Die erste im Monate October 1896 erfolgende Vorlage der im Sinne dieser Verordnung seitens der Matrikenführer auszufertigenden und einzusendenden Matrikenauszüge hat nicht nur die in dem eben abgelaufenen Quartale, sondern auch die vorher in der Zeit vom 1. October 1895 bis Ende Juni 1896 vorgekommenen Geburten, Trauungen und Todesfälle ungarischer Statsbürger zu umfassen. § 6. Die von den mit der Matrikenführnng betrauten Organen einlangenden Matrikenauszüge sind von den politischen Landesbehörden zu sammeln und im Laufe der zweiten Hälfte der im § 1 benannten Monate an das k. k. Ministerium des Innern vorzulegen. § 7. Wegen Ausfertigung der Matrikenauszüge, hiusichtlich der im Gebiete der Länder der ungarischen Krone — mit Ausnahme von Croatien und Slavonien — vorkommenden Geburten, Trauungen und Todesfälle österreichischer Staatsbürger hat das königlich ungarische Ministerium des Juneru mit der Verordnung vom 30. März 1896, Z. 26.740, die erforderliche Weisung erlassen, und werden die bezüglichen Ausfertigungen seitens des genannten königlich ungarischen Ministeriums — und zwar gleichfalls vierteljährig — an das k. k. Ministerium des Innern geleitet werden. § 8. Durch die Ausfertigung, beziehungsweise Entgegennahme der in Rede stehenden Matrikenauszüge kann weder der Entscheidung über die Staatsbürgerschaft und Zuständigkeit, noch über jene Fragen vorgegriffen werden, welche in Bezug auf die Giltigkeit einer Ehe sich ergeben können. § 9. Diese Verordnung tritt am 1. September 1896 in Wirksamkeit. jßnbcnt m. p. Gautsch m. p. Diese Verordnung, welche bereits am 1. September 1896 in Wirksamkeit tritt, wird den Herren Matrikenführern mit der Weisung zur Kenntnis gebracht, die darin getroffenen Anordnungen gewissenhaft und pünktlich zur Ausführung zu bringen. Die im § 7 der citirten Verordnung berufene, von der k. k. Landesregierung in Laibach mit Zuschrift vom 20. August 1896, Nr. 12.700, anher in Übersetzung mitgetheilte Circular - Verordnung des königlich ungarischen Ministers des Innern an die ersten Beamten aller Municipien lautet also: „Im Verfolge zu meiner Verordnung vom 18. December 1895, Z. 107.508, mittelst welcher ich die Frage des gegenseitigen Austausches der Matrikelauszüge mit dem Schweizer-Bundesstaate, Serbien, Italien, Frankreich nnd Belgien geregelt habe, verständige ich Sie, dass ich bezüglich des jeweiligen osficiellen gegenseitigen Austausches der Matrikelauszüge mit Oesterreich, Bosnien und der Hereegovina nunmehr mit dem Herrn k. k. österreichischen Minister des Innern, resp. Bosnien und die Hereegovina betreffend, mit dem Herrn k. u. k. gemeinsamen Finanz-Minister definitiv zum Einvernehmen gelangt bin. Diesen Vereinbarungen gemäß bestimme ich mithin, dass der erste Beamte des Mnnieipiums vierteljährig, d. h in den auf je ein Jahresviertel folgenden Monaten April, Juli, Oetober und Jänner, über die im abgeschlossenen Vierteljahre, aus die in Ungarn erfolgte Geburt, Ehe oder Ableben österreichischer Staatsbürger oder nach Bosnien und die Herce-govina zuständigen Individuen bezüglichen Matrikel-Eintra-gungen, von den staatlichen Matrikelsührern ausgefertigte und mit dessen Amtssiegel versehene vorschriftsmäßige Matrikelauszüge mir vorzulegen habe. Im April l. I. sind die Matrikelauszüge nicht nur über die im ersten Viertel des laufenden Jahres gemachten Eintragungen, sondern auch über die des vierten Viertels des Jahres 1895 vorzulegen. Wenn zwei österreichische Staatsbürger mit einander eine Ehe schließen, so ist der Auszug aus der Ehematrikel in duplo vorzulegen. Die Unterschrift und das Amtssiegel des Matrikelführers sind auf solchen Matrikelauszügen, welche sich auf österreichische Staatsangehörige, oder auf, in Bosnien und in Hereegovina heimberechtigte Jndividnen beziehen, nicht zu legalisiren. Der Herr k. k. österreichische Minister des Innern und der Herr k. n. k. gemeinsame Finanzminister werden hingegen die auf die in Oesterreich, resp. Bosnien und Hereegovina erfolgte Geburt, Ehe oder Todesfälle ungarischer Staatsbürger bezughabenden vorschriftsmäßigen Matrikelauszüge vierteljährig an mich leiten. Diese Matrikelauszüge werde ich im Sinne der §§ 77 und 78. des G.-Art. XXXIII. vom Jahre 1894, der §§ 64 und 77 meiner Verordnung, Z. 60000, vom Jahre 1895 und des § 88 der justizmiuisterialen Verordnung, Z. 24.243, vom Jahre 1895, behufs Jmmatriknlirnng seitens des competenten Matrikelführers in beglaubigter ungarischer Uebersetzuug, dem ersten Beamten des betreffenden Mnnieipiums zusenden. Schließlich ordne ich an, dass bei allen, auf Ausländer Bezug habenden Matrikel-Eintragungen, mögen sich dieselben auf Geburts-, Ehe- oder Todesfälle beziehen, auf Grund der Aussagen oder vorgelegten Doeumente in der Rubrik „Bemerkung" die Staatsangehörigkeit und die Gemeindezuständigkeit der Betreffenden von Fall zu Fall erwähnt werde. Bezüglich österreichischer Staatsbürger ist außer der Staatsangehörigkeit und der Gemeindezuständigkeit auch dasjenige österreichische Krouland in Erwähnung zu bringen, in welchem die Zuständigkeitsgemeinde des österreichischen Staatsangehörigen liegt. Es ist selbstverständlich, dass diese Regel nur auf die in Hinkunft zu erfolgenden Matrikel-Eintragungen in Anwendung kommt, und ist der Umstand, dass aus den bisherigen Matrikel-Eintragungen die Heimberechtigung und Gemeindezuständigkeit eines Ausländers nicht zu entnehmen sei, in der begleitenden Meldung zu erwähnen." 35. Konkurzni razpis. Razpisane so sledeöe iupnije: Rateße v radovljiäki dekaniji, Vranja Peö v kamniski dekaniji, Brusnice v novomeski dekaniji, Javor v ämarijski dekaniji, Horjul in Vrhnika v vrhniski dekaniji in Idrija v idrijski dekaniji. Proänje za prve stiri iupnije je obrniti na visoko c. kr. dezelno vlado v Ljubljani; one za fare Horjul in Vrhnika na visokoöastiti knezoskofijski ordinarijat v Ljubljani in one za faro Idrijo na visoko c. kr. mini-sterstvo za kmetijstvo. Razpisan je tudi baron Rauberjev beneficij pri stolni cerkvi ljubljanski. Prosnje so obrniti na preblagorodnega gospoda barona Julija Rauberja, c. in kr. kamornika in umirovljenega c. in kr. majorja v Budimpesti. Zadnji rok za vlaganje je 30. September 1896. 36. Skofijska kronika. Kanoniöno vmesöena sta bila gospoda: Gustav Koller na faro Babno Polje in Gregor Jakelj na faro Sv. Jakob pri Savi. Cast, gospod dr. Franöisek Perne, dosedanji na-mestni uöitelj veronauka na c. kr. drzavni gimnaziji v Kranju, imenovan je rednim uöiteljcm veronauka na isti gimnaziji. Od c. kr. veliöanstva podeül se je duhovniku nem-skega viteskega reda, dekanu in Zupneinu upravitelju v Semiöu, gosp. Antonu Alesu zlati zasluzni kriz s krono. öast. gosp. Anton Brodnik, kapelan v Smartnu pri Kranju, se je za stalno umirovil. Zupniku v Horjulu, ö. g. Franöisku Dolinarju, pode-lila se je fara Ribnica, zupniku na Vrhniki, ö. g. Franöisku Kummerju fara Stara Loka, zupniku v Brusnicah, ö. g. Val. Bergantu, fara Mirna Peö in zupniku v Rateöab, ö. gosp. Vinc. Polaju, fara Reteöe. Premesöeni so cö. gg. kapelani: Joief Solar iz Le-skovea v Boätanj, dr. Jozef Gruden iz Mosenj v Smartin pri Kranju, Anton Oblak iz Bostanja v Srednjo Vas v Bob., Janez Piber iz Srednje Vasi v Mosnje, Ludovik Schiffrer iz Naklega v Slavino, Janez Zabukovec iz Sla-vine v Naklo in FranöiSek Zuzek iz Trnovega v Preddvor. Kot kapelani so novonastavljeni öastiti gospodje: Valentin Remäkar v Leskovcu, JoLef Plantariö v Cem-seniku, Martin Skerjanc v Trnovem na Notranjskem, Joief Benkoviö v Podbrezju, Anton 2nidarsiö v Kne-Laku, Janez Gnidovec v Idriji in Joief Gliebe v Fari pri Kostelu. V knezoskofijsko dubovno semeni§öe so sprejeti naslednji gospodje : Barle Janez iz Sentjurja pri Kranju, Bartol Anton iz Ribnice, Cop Anton iz Breznice, Jane Peter iz Kriiov pri Trziöu, Kanc Pavel iz St. Vida nad Ljubljano, Kolbezen Leopold iz Örnomlja, Kraker Josip iz Altlag-a pri Koöevju, ICralj Franöisek iz Strug, Legat Evgen iz Zagorja na Notranjskem, Majdiö Fr. iz öemse-nika, Ogrizek Jakob iz Slavine, Ocepek Josip iz St. Lam-berta, Plabutnik Janez iz Trnovega (Ljubljana), Rebol Franöisek iz Preddvora, Skubic Anton z Lipoglavega, Susnik Matej s Träte, Lever Josip iz Skofje Loke, Terskan Stefan iz Sostrega, Zabret Valentin iz Predoselj, Zorko Franöiäek iz Cerkelj na Dolenjskem. V knezoskofijsko desko semenisce Alojzijevisöe so za 1. 1896/97 sprejeti naslednji stari gojenci: Cuderman Josip s Trstenika, Gabrsek Franöisek s Holmca, Juvan Ivan iz Smartna pod Smarno goro, Kalan Jakob iz Bobrave pri Kropi, Kogovsek Mihael iz St. Vida nad Ljubljano, Lab Lovro iz Körnende, Lombar Anton s Trstenika, Mencej Josip z Iga, Miklavöiö Ivan iz Skofje Loke, Razborsek Jakob iz öemsenika, Sevcr Franöisek iz Skofje Loke, Zaplotnik Ignacij iz Goriö, Rötbel Jurij od Stare Gerleve, Grivec Franöisek iz Ajdovca, Kimovec Franöisek iz Cerkelj, Klemenc Ivan iz Slavine. Prijatelj Ivan ml. iz Dobrepolja, Prijatelj Ivan st. iz Sodrazice, Voljö Jakop z Vrhnike, Volk Matija iz Ovsisa, Vrhovec Franöisek z Brezovice, Ahaöiö Matej iz Trziöa, Logar JoLef iz Metlike, Peöariö Martin iz Metlike, Pirc Jozef iz Velesovega, Stular Martin iz Metlike, Vovko Franöisek iz Skocijana pri Dobravi, Jegliö Ivan iz Podbrezja, Kostelec Martin iz Metlike, Perko Ivan iz Poljan, Pod-bevsek Jernej iz Vranjepeöi. Sojar Anton iz Spodnje Siske, Susnik Anton iz Mekin, Sarabon Vincencij iz Trziöa, Znidarsiö Anton iz Dobrepolja, Bukovnik Janez iz Ljubljane, Dolinar Jozef z Cerkelj, Hacin Jozef iz Cerkelj, Kralj Alojzij iz Visnje gore, Novak Alojzij iz Trnovega pri Ilirski Bistrici, Peterlin Viktor iz Ribnice, Prijatelj Vladimir iz Novega mesta, Sever Maksimilijan iz Loskega potoka, Strubelj Janez s Police, Turk Anton od sv. Vida pri Cerknici. — Na novo so sprejeti: Pod-lipnik Josip iz Bostanja, Klopöiö Luka iz Radoljice, Kreö Janez iz Bola, Pogaönik Lovro iz Kamne gorice, Konda Jakob iz Semiöa, Kurent Alojzij iz Visnje gore, Princ Mihael iz Kamne gorice, Aiman Ciril iz St. Jurija pod Kumom, Ciber Jakob z Iga, Dolenec Matej iz Postojne, Jere Franöisek z Lipoglavega, Kogovsek Ivan iz St. Vida nad Ljubljano, Urbas Janez z Blok, Volk Jozef iz Trnovega pri Ilirski Bistrici. Umrli so öö. gospodje: Peter Beröiö, umirovljeni Lupni upravitelj, v Ljubljani, 23. julija; JoLef Nakus, umirovljeni kurat v Vipavi, 13. avgusta in JoLef Kogej, dekan in zupnik v Idriji, 25. avgusta. Priporoöajo se v molitev öastiti duhoväcini. Knezoäkofijski ordinarijat ljubljanski dne 15. avgusta 1896. Izdajatelj in odgovorni uvednik Martin Pogaöar. — Tiskala Katoliäka Tiskarna.