Nr. 2902. IX. 1904. Kirchliches Derordnungs-Klatt für die Lavanter Diöcese. Inhalt: 74. Decretum 8. R. C. circa beatificationem et cano-nizationcm servi Dei Gasparis Del Bufalo. — 75. Decretum S. R. C. circa beatificationem et canonizationem servi Dei Stephani Bellesini. — 76. Indulgentiae, concessae invocationi : „Cor lesu sacratissimum, miserere nobis“. — 77. Indulgentiae, concessae in articulo mortis quendam caritatis actum emittentibus. — 78. Indulgentiae, concessae quasdam invocationes in honorem B. M. V. Immae. conceptae recitantibus. — 79. Ieiuoium pro Iubilaeo consequendo praescriptum. — 80. Solutio dubii circa Missas de Requie pro Pontifice, Episcopo ordinario et Imperatore. — 81. Decretum 8. R. C. circa usum cantus in lingua vulgari in quibusdam liturgicis functionibus. — 82. Dritte Konferenz der Religionslehrer an den Mittelschulen und Pädagogien der Lavanter Diöcese. — 83. Einführung der Großen Biblischen Geschichte von I. Panholzer. — 84. Philosophntkurse in Salzburg im Winter 1904/5. — 85. Erkenntnis des Vcrwaltungsgcrid)tshofes in Angelegenheit der Personaleinkommensteuer und Manualmcßstipendien. — 86. Literatur. — 87. Diöcesan-Nachrichten. 74. Decretum Roman. Beatificationis et Canonizationis Yen. Servi Dei Grasparis del Bufalo Canonici Basilicae 8. Marci de Urbe Institutoris Congregationis Missionariorum Pretiosissimi Sanguinis D. N. I. C. Super dubio : „An stante approbatione duorum miraculorum Tuto procedi possit ad solemnem Ven. Servi Dei Beatificationem.'1 Educta ex Christi latere Ecclesia, quasi campus divino fecundatus cruore, saeculorum decursu protulit uberes fructus eosque varios, iuxta varia charismata eorum, quibus datus est excolendus, aut iuxta temporum opportunitatem, quae Dei providentia gubernantur. Inter sanctos viros Dominicae messis operarios, peculiari quadam ratione ab ipso sanctitatis ac salutis fonte suum Apostolatum auspicatus est inclytus ille parens Congregationis Pretiosissimi Sanguinis, ad quam piae quoque Sorores eiusdem nominis referuntur, Ven. Dei Servus Caspar Del Bufalo. Videtur enim similitudinem gerere Angeli „habentis signum Dei vivi“, quo illa nuntiantur : „Erit sanguis Agni vobis in signum“. Ortus Romae, post actam innocentissime adolescentiam, enituit sacerdotalis virtutis exemplar. Dei amore et proximorum vehementer incensus, nullum pietatis aut caritatis officium a se alienum putavit, nullis laboribus pepercit ut hominum genus quodvis Christo lucrifaceret, ita ut potenti eius ministerio convenire verba prophetae possint : „Indie illa erit fons patens domui David et habitantibus Hierusalem in ablutionem peccatorum“. Canonicus 8. Marci de Urbe perinsignis illius Basilicae decori atque utilitati prospexit. Pauperum pater, moerentium consolator, divini verbi praeco impiger per Italiae regiones, christianae pietatis excitator in omni coetu, vere salus populi exstitit ; ipsum vere Dominus „redemptionem misit populo suo“. Venerabilis aeque et carus, dum in mortali peregrinatione versatus est, non plebi solum, sed viris quoque dignitate ac virtute amplissimis, quos inter Summis Pontificibus Pio VII et Leoni XII; famam sanctitatis post obitum non modo confirmavit, sed auxit etiam prodigiis. Denuo igitur agitata causa est atque instituta quaestio super duplici miraculo ; quo de utroque Sanctissimus Dominus constare decrevit quarto calendas iunias volventis anni. Nihil aliud institutae disceptationi adhuc supererat, nisi ut de dubio ageretur, utrum honores Beatorum Caelitum Ven. Servo Dei Gaspari Del Bufalo Tuto decerni possent. Itaque in coetu universo 8. Rituum Congregationis decimo octavo cal. quintiles habito coram Sanctissimo D. N. Pio Papa X, Reverendissimus Cardinalis Dominicus Ferrata Causae Relator discutiendum dubium proposuit : „An stante approbatione duorum miracidorum Tuto procedi possit ad solemnem huius Ven. Servi Dei Beatificationem11. Quotquot aderant Reverendissimi Cardinales et 8. huius Congregationis Consultores, suo quisque suffragio de duobus miraculis, constare censuerunt. Sanctitas tamen Sua a supremo iudicio illico edendo abstinuit, rem gravem differens in alium diem, monuitque praesentes ut supernum lumen implorarent. Hodierno vero die, qui Natali faustissimo loannis Praecursoris festus elucet, Sanctissimus Pater, Sacro religiosissime litato in domestico Sacello, Vaticanae aulae nobiliori succedens ac pontificio solio assidens, coram se sistere iussit Reverendissimos Cardinales Aloisium Tri pepi 8. R. C. Pro-Praefectum et Dominicum Ferrata causae Ponentem, una cum R. P. Alexandro Verde S. Fidei Promotore, meque infrascripto Secretario, iisque adstantibus solemni Decreto sanxit: „Tuto procedi posse ad solemnem Ven. Servi Dei Gasparis Del Bufalo Beatißcationemu. Hoc autem Decretum publici iuris fieri, et in Acta 8. Rituum Congregationis referri, Littcrasque Apostolieas in forma Brevis de Beatificationis solemnibus in patriarchal! Basilica Vaticana, ubi primum licuerit, habendis expedire praecepit, octavo calendas Iulias an. MDCCCC1V. Seraphinus Card. Cretoni, 8. R. C. Praefectus. L. -F S. f Diomedes Panici, Archicp. Laodicen., 8. R. C. Secretarius. 75. Decretum Roman, seu Triden. et Praenestin. Beatificationis et Canonizationis ven. Servi Dei Stephani Bellesini Ordinis Eremitarum s. Augustini Parochi in oppido Oen ostano. Super dubio: nAn et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum de quo agitur “. Felici sane connubio et religiosae solitudinis et saluberrimi apostolatus, quasi in spiritu et virtute Eliae, viri sancti complures, quum cetero christiano gregi, tum iis potissimum, quibus animarum cura commissa est, insigni exemplo exstiterunt. Duplici hae laude florentem, et coenobitae integerrimi et operarii indefessi in vinea Domini, Ecclesia Christi Sponsa exhibet hodie antiqui Ordinis Filium, qui Ordo a legifero Patre suo haud nomen tantum mutuatus videtur, sed haeredi tate acceptum una cum doctrina servasse fiagrantissimum studium et suae et aliorum procurandae salutis. Eiusmodi fuit Ven. Dei Servus Stephanus Bellesini. Ortus Tridenti saeculo XV11I, futurae sanctitatis auspicem et quasi altricem pueritiam exegit. In Augustinensem Eremitarum Familiam cooptatus, sodalibus aeque ac praepositis admirationi fuit. Theologiae studiis Bononiae vacantem, ah eo domicilio dura tempora gallicarum perturbationum cito amoverunt, et occupata pontificia illa urbe coegerunt natale solum repetere. Ibi nondum sacerdotio auctus, sacris concionibus tam strenuam operam dedit, ut confertam multitudinem templa vix caperent ; tam sedulo in proximorum salutem incubuit, ut, viribus fractis, ad sacerdotalem inunctionem fuerit lectica deductus. Non ita multo post, deturbatis undique per Italiam religiosis viris,' Ven. Dei Servus privatam in domum cum matre sua et fratre secessit, ubi inter cetera pietatis et caritatis officia ludos aperuit pueris e populo christianae doctrinae cibo nutriendis et a miseria relevandis. Horum numerus brevi mire auctus, perditorum hominum iras in sanctum virum et vexationes provocavit, donec restitutis rebus civilis Austriae potestas Ven. Dei Servum scholis omnibus Tri-dentini principatus praefecit. At brevi, redintegratis reli- giosis Familiis, ad suum Bononiense coenobium Stephanus, vclut ad arcam columba, retulit pedem. Mox et Romae, et in Civitate Plebis, et Genestani, sui ordinis tironibus datus magister pietatis, sapienti regimine ostendit, quanto uberiorem ex latiore campo messem foret collecturus. Patuit autem apostolico ardori Ven. Servi Dei Genestani paroecia, in qua regenda, caritate complexus virtutes omnes, animis corporibusquo iuvandis ita se dedit, ut non modo meruerit appellari pater pauperum, sed nec dubitant, ad similitudinem Boni Pastoris, animam suam dare pro ovibus suis. Cui supremo sacrificio optatam sancto viro attulit occasionem dira exorta contagio anno MDCCCXXXV1II. Ea grassante, Stephanus, dum propero incessu ad aegrotos accurrit, ex tibiae ictu, eundem contraxit morbum, quo brevi raptus est. victima caritatis, dic undecima inens. Februar, memorati anni. Haec summati m pietatis et caritatis monumenta sunt, quae Ven. Stephanus posteritati reliquit ; haec exempla sanctitatis ; cui illustrandae quum signa et miracula non defuissent, eiusdem Ven. Dei Servi causa ad S. RR. Congregationem delata est. Edito autem Decreto approbationis virtutum a Sanctissimo Domino Nostro Leone Papa XIII. fel. ree. pridie idus maias an. MDCCCXCVI de duobus miraculis actum est, quae, illo deprecante, patrata ferebantur. Horum primum in ordine propositionis, accidit in oppido Geuestano, anno MDCCCLXXV. Ioannes Sarti, agricola, acuto morbo correptus, gravi lepto-meningite spinali chronica, eo sensim devenit, ut plane paralyticus, contractis cruribus, macie enectum corpus fulcris traheret. Is, audito, anniversariam verti diem ah obitu Ven. Stephani, templum Deiparae a Bono Consilio, miserrimo, quo solebat, incessu, adiit, ibique ad sepulcrum Ven. Dei Servi procumbens, magna voce cum lacrimis cius opem implorare suaque accusare peccata publice coepit. Ecce autem, stupentibus omnibus, confestim assurgit, proiectisque fulcris, cursu repetit domum, receptis, quibus antea vigebat, integris viribus. Alterum contigit miraculum anno MDCCCXLV. Soror Maria Hyacintha Rebora hernia inguinali decimum septimum iam annum in civitate Ianuensi laborabat. Cuius acerbitate non minus quam diuturnitate oppressa, ita concidit ut se ad supremum iter compararet, praesertim cum medici malum insanabile pronuntiaverint, et aegrotam certis diebus elapsis morituram. Sororis cuiusdam hortatu, novendiales inchoavit preces Stephano Bellesini, et defixis in eius imaginem oculis, cumque in illa pio alloquens lacrimis, suspiriis non temperabat. Vix ultimus ab inita supplicatione processerat dies, quum illico perfecteque morbo sanata est, nullo relieto vestigio. De utroque miraculo diligenti inquisitione instituta, confectis Apostolici tabulis earumque agnita probata que validitate, instaurata est deinde actio primum in anteprae-paratorio conventu in aedibus Reverendissimi Cardinalis Vincenti! Vannutelli habito pridie calendas apriles superioris anni : iterum in praeparatorio ad Apostolicum Palatium Vaticanum coacto octavo calendas martias volventis anni ; tertio denique in coetu universo coram Sanctissimo D. N. Pio Papa X. congregato postridie idus iunias eiusdem anni ; quo in coetu, a Reverendissimo Cardinali Vincendo Vannutelli Episcopo Praenestino causae Relatore, ingenti sane animi gaudio propositum est dubium : „An et de quibus miraculis constet iu casu et ad effectum de quo agitur“. Sanctissimus Pater, Revmorum Cardinalium et Consultorum agnitis exceptisque suffragiis, a supremo proferendo indicio supersedit, rem differens in alium diem, hortatus omnes qui aderant, ut interim in re tam gravi supernum lumen exposcerent. Hodierno autem laetissimo die, qui Ioannis Praecursoris natalis festus recolitur, Sacris ante pieutissime operatus, nobiliori aulae Vaticanae succedens ac pontificio solio assidens, ad se accivit Reverendissimos Cardinales Aloisium Tripepi 8. R. C. Pro-Praefectum et Vincentium Vannutelli Episcopum Praenestinum causae Relatorem una cum R. P. Alexandro Verde S. Fidei Promotore meque infrascripto Secretario, iisque adstantibus solem ni Decreto edixit : — Constare de duobus miraculis: de primo : „/«-stantaneae perfectaeque sanationis Ioannis Sarti a gravi lepto-meningite spinali chronica cum virium immediata recuperatione“ ; — de altero : „Instantaneae perfectaeque sanationis Hyacinthae Ttebora ab hernia inguinali bilaterali, enormi et inveterata“. Hoc autem Decretum promulgari et in Acta 88. RR. Congregationis referri i ussit octavo calendas iulias an. MDCCCC1V. Seraphinus Card. Cretoni, 8. R. C, Praefectus. L. 4* 8. f Diomedes Panici, Archiep. Laodicen., 8. R. C. Secretalius 7(i. Decretum 8. C. Indulg. et Reliqu., quo indulgentiae conceduntur invocationi „Cor Iesu sacratissimum, miserere nobis“. Urbis et orbis. Quo ferventius Christilideles, hac praesertim temporum acerbitate, ad sacratissimum Cor Iesu confugiant Eique laudis et placationis obsequia indesinenter depromere, divinamque miserationem implorare contendant, Sanctissimo Domino N. Pio PP. X. supplicia vota haud semel sunt delata, ut precibus, quae iussu s. m. Leonis XIII. post privatam Missae celebrationem persolvi solent, ter addi possit sequens invocatio „Cor Iesu sacratissimum,- miserere nobis“, aliqua tribula Indulgentia sacerdoti ceterisque una cum eo illam devote recitantibus. Porro Sanctitas Sua, cui, ob excultam vel a primis annis pietatem singularem, nihil potius est atque optatius, quam ut gentium religio magis magisque in dies augeatur, erga sanctissimum Cor Iesu, in quo omnium gratiarum thesauri sunt reconditi, postulationibus perlibenter annuere duxit ; ac proinde universis e christiano populo, qui una cum ipso sacerdote, post privatam Missae celebrationem, precibus iam indictis praefatam invocationem addiderint, Indulgentiam septem annorum totidem que quadragenarum, defunctis quoque applicabilem, benigne elargiri dignata est. Contrariis non obstantibus quibuscumque. Datum Romae ex Secretaria 8. Congregationis Indulgentiis Sacrisque Reliquiis praepositae die 17. Iunii 1904. A. Card. Tripepi, Praefectus. Diomedes Panici, Archiep. Laodiceni, Secretarius. 77. Decretum 8. C. Indulg. et Reliqu., quo plenaria indulgentia in articulo mortis conceditur emittentibus quondam caritatis actum. Urbis et orbis. Christifideles iam prope morituros pia Mater Ecclesia numquam praetermisit opportunis pro rei necessitate solari subsidiis. Saluberrimis autem hisce adjumentis recens aliud iam nunc accenseri potest. Nam plerique e Clero, iique potissimum, qui curae animarum incumbunt, ut in dies spirituali hominum bono in supremo vitae discrimine provideatur, Sanctissimo Domino Nostro Pio PP. X. preces admoverunt, quo Christifidelibus sequentem actum adlmc in vita emittentibus : „Domine Deus meus, iam nunc quod-cum Sacrorum Rituum Congregationi ea (piae sequuntur, pro opportuna declaratione, reverenter exposuit, nimirum : In extrema parte orientali Archidioeceseos Utinensis sunt paroeciae, quae in toto vel in parte constant ex incolis sermonem linguae slavicae affinem habentibus. In duabus ex his viget immemorialis consuetudo feria VI in Parasceve Passionem Domini lingua slavica vulgari cantandi, dum celebrans eandem latine recitat. Insuper in iisdem aliisque paroeciis supradictis a viginti circiter annis, atque opera sacerdotum agitationi panslavisticae adhaerentium, paulatim inducta est lingua slavica vulgaris in quasdam liturgicas functiones. Hinc idem Reverendissimus Archiepiscopus, ut lmiusmodi functiones recte peragantur, expostulavit : I. Num cantari liceat Passio Domini Feria VI in Parasceve lingua vernacula in duabus praefatis paroeciis, attenta consuetudine immemorabili ? II. An cantari possint in lingua vulgari hymnus Tantum ergo et Genitori et litaniae lauretanae, exposito Sanctissimo Sacramento ? III. An adhiberi possit idioma vernaculum in admi-nistratione Communionis extra Missam ? IV. Et in administratione Baptismi? V. Et tandem in precibus a Summis Pontificibus Missa finita praescriptis? Sacra porro Rituum Congregatio, ad relationem subscripti Secretarii, exquisita sententia alterius ex suis Consultoribus et Commissionis Liturgicae, omnibusque sedulo perpensis rescribendum censuit. Ad. I. Negative et ad mentem. Mens est: Responsio negativa respicit tam Missam lectam quam cantatam, et Reverendissimus Dominus Arcbiepiscopus Utinensis curet pro sua prudentia removere abusum, ubi invaluit, et impedire, quominus alibi introducatur . . . Ad. II. Negative et serventur Decreta N. 3496 Praefecturae Apostolicae de Madagascar 21 Iunii 1879 ad I; N. 3530 Neapolitana 23 Martii 1881, et N. 3357 Leavenwortien. 27 Februarii 1882 ad III. 1 > En citata decreta : 3496. — Praefecturae Apostolicae de Madagascar. — Ad I. Num tolerentur cantica in lingua vernacula etiam in Missis, quae cum cantu celebrantur, salvo semper remanente usu cantandi Introitum, Gloria, Credo, Sanctus et Agnus Deif Et 8. R. C. respondit : Ad I. „Cantica in vernaculo idiomate in functionibus et Officiis liturgicis solemnibus non esse toleranda, sed omnino prohibenda ; extra functiones liturgicas servetur consuetudo. 3530. — Neapolitana. — Per decretum Sacrorum Rituum Congregationis diei 11 martii 1871 in una Burgi 8. Donnini ad dubium I. rescriptum fuit posse continuari consuetudinem inibi vigentem recitandi in lingua vulgari ante Sanctissimum Eucharistiae Sacramentum sive post orationem Deus, qui nobis, etc. ante benedictionem, sive post istam preces : Dio sia benedetto, Benedetto il suo santo nome, Ad. III. Negative, iuxta Decretum N. 3725 Ordinis Minorum Capucinorum Provinciae Helveticae 23 Maii 1835 ad V. 2 Ad. IV. Affirmative quoad quaestiones et responsa patrini vel matrinae, si eadem a parocho prius sermone latino recitentur. Ad. V. Affirmative, dummodo versio sit fidelis et ab Ordinario approbata. Atque ita rescripsit, die 5 Martii 1904. 8. Card. Cretoni, Praefectus. L. »p S. f D. Panici, Archiep. Laodicen., Secret. etc Quoniam vero in quodam Monasterio Sanctimonialium Ordinis 8. Benedicti in Archi-diocesi Neapolitana mos invaluit canendi post Orationem et ante benedictionem Sanctissimi Sacramenti alteram ex Antiphonis ferialibus Divini Officii de tempore occurrentem, nempe Ave Regina coelorum, Regina coeli, Salve Regina, Alma Redemptoris; Reverendissimus D. Gulielmus Sanfelice, Arcbiepiscopus a Sacra Rituum Congregatione humiliter exquisivit : I. An eiusmodi consuetudinem continuare liceat V II. An in aliis quoque Ecclesiis permitti valeat quasdam preces in vulgari idiomate recitari ante et post Sacramenti benedictionem? Sacra porro Rituum Congregatio audita sententia alterius ex Apostolicarum Caeremoniarum Magistris, ad relationem sui Secretarii, sic rescribendum censuit: Ad I. Antiphonae praedictae canantur immediate post litanias, cum oratione B. Mariae Virginis congruente ; si vero non cantentur litaniae, antiphonae eaedem praemittantur hymno Tantum ergo. Ad II. Negative, si immediate ante Benedictionem Atque ita rescripsit. Die 23 martii 1881. 3357. — Leavenwortien. Ad III. — Num liceat generaliter, ut chorus Musicorum (id est Cantores) coram Sanctissimo Sacramento solemniter exposito decantet hymnos in lingua vernacula ? S. R. C. respondit : Ad III. Posse, dummodo non agatur de hymnis Te Deum et aliis quibuscumque liturgicis precibus, quae nonnisi latina lingua decantari debent. 2 3725. — Ordinis Minorum Capucinorum Provinciae Helveticae. — Ad V : „An consuetudo dicendi in Communione fidelium, Ecce, Agnus Dei et Domine, non sum dignus idiomate vulgari sit sustinenda, vel potius eliminanda, utpote contraria Rituali et Missali Romano“ ? Et 8. R. C. respondit ad V : „Consuetudinem esse eliminandam“. 82. Dritte Konferenz der Keligionslehrer an den Mittetfchnlen und Pädagogien der Lavanter Diöcefe. Am 18. Juli 1904 wurde in der F.-B. Ordinariats-kauzlei zu Marburg im Sinne des § 15 der H. ä. Verordnung. vom 10. April 1899, enthalten im „Kirchl. Verordnungs-Blatte" vom Jahre 1899, Nr. IV, Absatz 22, die dritte Konferenz der Religionslehrer an den Mittelschulen und Pädagogien der Lavanter Divcese mit folgender Tagesordnung abgehalten: 1. Begrüßung der Erschienenen durch den F.-B. Religionsinspektor. 2. Gebet zu Ehren des heiligen Geistes. 3. Verlesung der einzelnen Referate und eingehende Besprechung derselben. 4. Mitteilung des Religionsinspektors über die bei der Inspektion gemachten Wahrnehmungen. 5. Anträge der Konferenzmitglieder. Zur Konferenz waren erschienen die Herren: Anton Cestnik, Religionsprofessor an den selbständigen deutsch-slove-»ischen Gymnasialklassen in Cilli, Anton Jerovsek, Doctor Romanus in iure canonico, Religionslehrer an der k. k. Staatsvberrealschule in Marburg, Jakob Kavčič, Religionsprofessor am k. k. Staatsgymnasium und prov. Religionslehrer an der Privat-Lehrerinnenbildungsanstalt der Ehrw. Schul-schwestern in Marburg, Ferdinand Majcen, Religionsprofessor in Abrechnung gebracht worden sei, ist durch den bereits erwähnten aktenmäßigen Umstand widerlegt, daß alle Abzugsposten mit Ausnahme der Steuer und der Lidlöhne, welche bei Einschätzung des Einkommens ans Grundbesitz vorweg in Abrechnung gebracht wurden, endlich der Verköstigung des Kaplans in der vom Fatenten angegebenen Hohe anerkannt wurden. Dagegen hat der Gerichtshof der Beschwerde, insoferne sie sich gegen die Gesetzlichkeit der Einrechnung des Einkommens ans Mannalmeßstipcndien richtet, ans dem Grunde stattgegeben, weil das diesbezüglich beobachtete Verfahren einen wesentlichen Mangel aufweist. Die Beschwerde wendet ein, daß das Erträgnis der Mannalmeßstipendien der Personaleinkommensteuer aus dem Grunde nicht unterliege, weil diese Meßstipendien als dona charitatis, also als Geschenke sich charakterisieren, Einnahmen aus Geschenken jedoch gemäß der Bestimmung des § 159, Absatz 2 von der Personaleinkvmmensteuer befreit sind. Der Gerichtshof teilt die Anschauung der Beschwerde insoferne, als die Manualmeßstipendien als Geschenke oder geschenkähnliche Zuwendungen qualifiziert werden, denn gemäß des kirchenrechtlichen Grundsatzes . . . welche Vorschrift als die Norm in Betracht kommen muß, nach welcher sich die rechtliche Natur und der Inhalt des die vorliegend in Frage kommenden Bezüge begründenden Verhältnisses bestimmt . . ., daß Geistliches mit Weltlichem nicht vergolten werden kann und darf, widrigens die nach kanonischem Rechte strafbare Handlung der Simonie begangen würde, war kein Zweifel in der Richtung übrig, daß solche Stipendien nicht als Entgelt für eine spirituelle Handlung anznsehen sind. Solche Meßstipendien sind eben Geschenke oder geschenkähnliche Zuwendungen, welche im Grunde der Bestimmung des § 159, Absatz 2 im allgemeinen allerdings der Steuerpflicht unterworfen, jedoch in dem Falle steuerfrei sind, wenn derlei Einnahmen aus Geschenken oder geschenkähnlichen Zuwendungen „außerordentliche" sind. In diesem Gedankengange bewegt sich auch die Norm des Artikel 4, Absatz 3 der Vollzugsvorschrift zum IV. Hanpt-stück und kann dieselbe daher nicht als dem Gesetze widersprechend bezeichnet werden. „Außerordentliche" sind aber derlei Einnahmen dann, wenn der in der Natur der Schenkung oder einer schenknngs-ähnlichen Zuwendung bereits liegende Charakter einer sich nicht mit einer gewissen oder zumindest nicht mit einer solchen Regelmäßigkeit wiederholenden Leistung, daß sie dadurch ein gewöhnlicher Faktor in der Befriedigung der wirtschaftlichen Bedürfnisse des Beschenkten werden würde, noch verschärft wird, wenn also die Schenkung oder schenknngähnliche Zuwendung einen ganz exzeptionellen Charakter besitzt, d. i. ans Seite des Beschenkten außer dem Kreise des Gewöhnlichen liegt, das Gewöhnliche übertrifft. Damit also Einnahmen aus Manualmeßstipendien im Sinne des § 159, Absatz 3 als steuerpflichtig erscheinen, dürfen sie nicht den Charakter einer außerordentlichen Zuwendung haben. Darüber nun, ob die gedachten Einnahmen außerordentliche oder ordentliche sind, gibt die Administrativ-Verhandlnng keinen Aufschluß und sind, zeuge der Administrativakten, darüber Feststellungen überhaupt nicht erfolgt, denn die beiden Kommissionen haben sich vorweg ans den Rechtsstandpunkt gestellt, daß die mehrerwähnten Einnahmen unter die im § 167, Absatz 3 bezeichneten Dienstbezüge fallen, eine Frage, die ganz abgesehen davon, ob derlei Mannalmeßstipendien unter den steuerrechtlichen Begriff der Dienstbezüge fallen, erst dann aktuell werden kann, wenn die Vorfrage gelöst ist, ob eine solche Einnahme nach der allgemeinen Interpretation des Begriffes „steuerpflichtiges Einkommen" sich überhaupt als eine steuerpflichtige darstellt oder nicht. Vorerst war also festznstellen, ob die Einnahmen aus Mannalineßstipendien sich als außerordentliche oder ordentliche im Sinne der oben gekennzeichneten Kriterien darstellen. — Zur Beurteilung dieses für die Frage der Steuerpflicht in erster Linie relevanten Umstandes war keine der beiden Kommissionen geschritten und hat der Gerichtshof hierin einen wesentlichen Mangel des Verfahrens erblickt. Wenn schließlich mit der angefochtenen Entscheidung die Einschätzung des Aufwandes für die Verköstigung des Kaplans mit 292 K aufrechterhalten wurde, so beruht diese Entscheidung ebenfalls auf einem wesentlichen Mangel des Verfahrens, da gemäß § 206, alinea 3 leg. eit., soferne es sich um die Einschätzung der Einkünfte Geistlicher ans Dienstesbezügen handelt, wobei allerdings nicht allein die Einnahmsposten, sondern auch die bei Ermittlung des Reineinkommens in Betracht kommenden Ausgaben, gegebenen Falls also die ans dem geistlichen Diensteinkommen haftende Last der Verköstigung des Hilfspriesters in Rücksicht zu ziehen waren . . . lediglich das Gutachten der politischen Landesbehörde in Anspruch zu nehmen ist, was jedoch vorliegenden Falls unterlassen wurde. Denn die Note der k. k. Staatthalterei in Graz vom 9. Juli 1901, Z. 23.203, mit welcher der Schätznngs-kommission über die . . . den Akten im Konzepte nicht beiliegende . . . Zuschrift cito. 23. Mai 1901, Z. 2469, bekannt gegeben ward, daß über das Einkommen einzelner geistlicher Personen, darunter auch des Beschwerdeführers, keine Nach- weisung bezüglich der Einnahmen ans Manual- und gestifteten Messen vorliege und auch das fürstbischöfliche Lavanter Ordinariat mit der Zuschrift vom 22. Juni 1901 Z. 1989, mitgeteilt hat, daß das fragliche Einkommen dort unbekannt sei und nicht erhoben werden könne, weist darauf hin, daß die Schätzungs-Kommission allerdings Nachweisungen über das Einkommen aus Manual- und fundierten Meßstipendien, nicht aber das im § 206, alinea 3 leg. eit. vorgesehene „Gutachten" darüber eingeholt hat, wie hoch das aus dieser Quelle zu veranschlagende Einkommen sich belaufen haben mag, worin ein weiterer wesentlicher Mangel des Verfahrens gelegen ist. Nachdem also das Verfahren in den gedachten beiden Punkten mit einem wesentlichen Mangel behaftet erscheint, war die Entscheidung »ach § 6 des Gesetzes vom 22. Oktober 1875, R.-G.-Bl. Nr. 36 ex 1876, aufznheben. Wien, den 14. November 1903. Pollak m. p. Wcigclsperg m. p. 86. Literatur. Am Verlage der Fel. Rauch'schen Buchhandlung ist nachstehendes Lehr- und Andachtsbnch erschienen : M a r i a, d i e Mutter vom guten Rat. Nach den neuesten Bestiminnn-gen Papst Leo XIII. verfaßt von P. Phi liber t S eeböck Ò. F. M. Nachdem die Verehrer Mariens die Anrufung in der Lauretanischen Litanei „Du Mutter des guten Rates, bitt für uns" mit großer Freude ausgenommen haben und dieselbe mit noch größerem Vertrauen gebrauchen, so werden sie gewiß auch mit Lust und Liebe nach diesem zeitgemäßen und schon beliebten Lehr- und Andachtsbnche greifen, zumal es aus der Feder eines bewährten asketischen Schriftstellers, P. Philibcrt Seeböck, stammt. 87. Diöcesan-Nachrichten. Bestellt wurde Herr Josef Krohne als Provisor in Naßwald. Übersetzt wurden die Herren Kapläne: Josef Erker von Wettrüsten! nach Altenmarkt (I.) und Alois Zamuda von Kerschbach nach Franz (II ). Angestellt wurden: Herr Johan Luskar, Anshilfspricster in St. Florian am Boč, als Kaplan in Weitenstcin und der absolvierte Herr Theolog des IV. Jahrganges, Ferdinand Zgank, als Anshilfspricster zu St. Peter in Zavodnje; ferncrs mürben als Kapläne neuangcstellt die absolvierten Herren Theologen des IV. Jahrganges: Johann Lah in Kcrsch-bach, Franz Ostrž in Pettau (III.), Anton Penič in Laporje und Vinzenz Žolgar in Trifail (III.). ©estorteli ist am 28. Juli in Rann Herr Andreas Urek, pcns. Pfarrer von St. Margarethen bei Heilenstein, im 68. Lebensjahre. Unbesetzt ist geblieben der II. Kaplansposten in Hoheneck. F. B. Lavanter Ordinariat zu Marburg, am 10. August 1904. Fürstbischof. Sl. tiunUue-iBudibtudeici.