Nr. 1841. IV. 1886. Kirchliches Verordnungs-Blatt für die Lavanter piocrfe. Inhalt: I. Epistola Pontificis ad Episcopos Borussiae. — II. Decreta pro Indulgentiarum consecutione. — 111. Entscheidung ber 8. Poenitentiaria in Angelegenheit des Jubiläums. Bedingungen zur Gewinnung des Ablasses. — IV. Anordnung betreffend die heurigen Priestcr-Exercitien. — V. Ministeri«!-Verordnung, betreffend die Auslagen für die Führung des Dekanatamtes. — VI. Statthalterei-Refkript über Bestellung der Todteugräber. — VII. Vorschrift für Priester wegen Meldung beim Dekanatamte. — VIII. lieber ben katholischen Schulderem. — IX. Divzesan-Nachrichtcn. 1. Epistola Sanctissimi Domini Nostri LEONIS PP. XIII ad Archiepiscopos et Episcopos Borussiae. Iampridem Nobis in votis erat, Venerabiles Fratres, vos alloqui, ut de praesentibus rei catholicae in Germania conditionibus vobiscum ageremus. — Illud valde optabamus, sin- gulari quadam ratione testari magnitudinem paternae caritatis ac studii, quo vos et dilectos vestros filios complectimur : simulque vobis gratulari de sollicitudine illa plane apostolica, qua vos omnes, Venerabiles Fratres, in gregem vestrum animatos inflammatosque conspicimus. Intelligimus praesertim curas, quas constanter adhibuistis, ut catholici homines, fidei vestrae concrediti, nunquam se a virtute, a pietate, a salutis via abduci paterentur. — Maxime etiam cordi erat, vobis patefacere animi solatium atque oblectationem, quam percipimus tum ex summa voluntate, qua universi catholici homines Germaniae vobis adhaerescunt, vobisque dicto audientes sunt, tum ex disciplina et concordia, quae inter ipsos magis magisque invalescit. Quod antea non licuit, placet praestare modo per hanc epistolam, quam ultro ad vos damus, spem bonam animo foventes tore ut, divinae Providentiae beneficio, cito dies affulgeat, qui religioni et Ecclesiae in Germania laeta meliorum rerum initia afferat. Neminem vestrum latet, Venerabiles Fratres, mutuam concordiam, quae haud brevi annorum spatio inter hanc Apostolicam Sedem et Borussiae Regnum fauste feliciter intercesserat, magnis ex improviso perturbationibus fuisse obnoxiam, ob eas praesertim latas leges, quibus catholici cives in grave discrimen et angorem adducti sunt. — At haec calamitas, quae Decessorem Nostrum fel. ree. Pium IX ac Nos etiam magno dolore affecit, occasionem praebuit, moderante Deo. quamobrem tum Pastorum tum Fidelium Germaniae virtus et in avita fide constantia maiorem in modum eluceret. Quae quidem virtus et constantia eo maiori commendatione digna est, quod cum illi strenuam caussae Ecclesiae tuendae operam darent, nunquam a fide et obsequio maiestati Principis debito, nunquam a patriae caritate discesserint ; et obtrectatoribus suis re ipsa ostenderint, non civilium rationum respectu, sed religione officii, quae opus Dei sanctum et inviolatum haberi iubet, sese unice moveri. —■ Hinc factum est, ut summus ipse meritorum auctor ac remunerator Deus non modo in vos, Venerabiles Fratres, sed etiam in universum Dioecesium vestrarum populum amplissima bonitatis et gratiarum suarum munera effuderit. Eo enim opem suam largiente, licet, novarum legum caussa, imminueretur in dies inter Borussiae fideles sacerdotum numerus, et in pluribus curialibus Ecclesiis 1 deessent qui sacra fidelibus administrarent ; licet viri fallaces, veterum catholicorum sibi nomine imposito, novas pravasque doctrinas serentes, discipulos post se abducere fraude deceptos conarentur, vidimus tamen cum gaudio dilectos filios catholicos e Germania fidem patrum suorum integre firmiterque tenere: nusquam se insidiis magistrorum nequitiae pervios praebere ; sed christiani animi magnitudine pericula vincere, et tanto maiore in Ecclesiam studio moveri quanto asperioribus molestiis eam exerceri conspiciebant. Quibus ex rebus magnae virtutis et gloriae, dolorem a Nobis susceptum ob memoratas leges levari sensimus; ac pio cordis affectu Deo laudes gratiasque egimus, qui filiorum suorum animis robur illud mirabiliter indiderat : et oblata occasione facere non potuimus, quin vestram istarumque catholicarum gentium virtutem merita commendatione palam ornaremus. — Sed Apostolico ministerio Nostro, quo vigilare cogimur, ne Ecclesiae status ullum detrimentum capiat, neu interior vita eiusdem Ecclesiae ullis perturbationibus obnoxia sit, ea omnia haud satis erant, nisi pariter quantum in Nobis auctoritatis et studii est, id omne ad removendas praesentium temporum difficultates contulissemus. Quapropter nulli pepercimus curae, nullum praetermisimus officium, ut eae leges revocarentur, quae diuturnas Ecclesiae angustias, vobisque magnam laborum segetem pepererunt. Ac tantum Nobis studium fuit et inest adhuc animo restituendi solidis innixam fundamentis concordiam ac pacem, ut declarare supremis rerum Moderatoribus non omiserimus, propositum esse Nobis usque eo Nos morigeros eorum voluntati praebere, quo per divinas leges et conscientiae officium liceret. Quin immo hoc ipsum propositum Nos manifestis patefacere argumentis non dubitavimus ; destinatumque animo habemus, nihil etiam in posterum praetermittere, quod restituendae firmandaeque concordiae conferre videatur. At vero, ut hoc quod votis et spe Nostra prosequimur auspicato contingat, praecipue curandum est, ut a publicis legibus exulent, quae contraria sunt rationibus catholicae disciplinae in eo, quod sanctius et antiquius pietati fidelium est; itemque quae libertatem impediunt Episcoporum propriam. Ecclesias suas regendi ad normas divinitus constitutas, atque instituendae in sacris Seminariis ad canonicarum sanctionem praescripta iuventutis. — Quamquam enim sincero pacis studio teneamur, non tamen f'as est Nobis contra ea, quae divinitus constituta et sancita sunt, quidquam audere ; pro quibus profecto, si ad ea tuenda opus esset, extrema quaeque perpeti, exemplo Decessorum Nostrorum, non dubitaremus. Vos autem, Venerabiles Fratres, non ignari estis, quae sit intima Ecclesiae natura, et qualem ipsam divinus eius conditor constituerit, quaeque iura exinde dimanent, quorum vim convellere aut detrectare nemini licet. Nimirum uti Nos ipsi litteris Nostris encyclicis Immortale Dei nuperrime declaravimus. Ecclesia societas est supernaturalis atque in suo ordine perfecta. Quemadmodum enim id sibi propositum habet, ut filios suos ad aeternam beatitudinem adducat, ita divinitus datis praesidiis et instrumentis est praedita, quibus eos aeternorum bonorum compotes faciat, inceptans in terris et in huius vitae militia aedificium, quod supremum fastigium supremumque decus est habiturum in caelis. Ad solam autem Ecclesiam pertinet statuere de iis, quae interiorum eius vitam spectant, cuius ratio a Christo Domino restitutore salutis nostrae fuit constituta. Hanc potestatem liberam et nemini obnoxiam unum penes esse Petrum et successores eius Christus iussit, ac sub auctoritate et magisterio Petri penes esse Episcopos in suis cuiusque Ecclesiis : quae Episcoporum potestas natura sua disciplinam Cleri, tum in iis quae ad sacra munera, tum in iis quae ad sacerdotalis vitae rationem pertinent, praecipue complectitur : presbyterium enim Episcopo coaptatum est sicut chordae citharae.1) Cum porro sacerdotalis ordo, tam sublimis ministerii heres, aliis post alios succedentibus, nunquam sui dispar saeculorum cursu renovetur, cumque opus sit ut qui in hunc ') Ignat. M. Ep. ad Eplies. c. XV. ordinem vocati sunt, sinceritate doctrinae et innocentia vitae quantum fieri potest, eorum vestigiis insistant, quos Christus primos fidei satores elegit, nemini dubium esse potest, non aliis quam Episcopis ins munusque esse docendi et instituendi iuvenes, quos Deus singulari beneficio ex hominibus assumit, ut sint ministri sui ac dispensatores mysteriorum suorum. — Ac sane, si ab iis, quibus dictum est, docete omnes gentes, religionis doctrinam homines debent excipere, quanto validiori iure ad Episcopos cura pertinet, ea quam potiorem duxerint ratione, eorumqne docentium ope quos maxime probaverint, sanae doctrinae pabula tradendi iis qui pro suo ministerio sal terrae futuri sunt, et pro Christo apud homines legatione functuri ? Nec solum hoc gravissimo munere obstringuntur Episcopi, sed eo insuper ut vigilantiam suam bono alumnorum sacri ordinis impertiant, eosque mature imbuant solidae pietatis sensibus, qua dempta, nec ii sacerdotii honore digni sunt, nec muneribus eius rite implendis pares esse possunt. Vos certe, Venerabiles Fratres, ratione atque experientia edocti, optime nostis quam arduum sit, diuturni laboris opus tales iuvenes fingere et instituere. Cum enim qui primoribus annis Deum elegerunt in hereditatem suam ex Apostolorum Principis praecepto teneantur se ipsos vivam virtutis contiuentiaeque formam oculis christiani populi exhibere, ii mature discant oportet, sub magisterio Episcoporum ac delectorum moderatorum disciplina, cupiditatibus suis dominari, terrena despicere, caelestia appetere, quorum et cogitatione muniti et amore infiammati, facilius possint inter mundi corruptelas caste integreque versari. Oportet insuper ut cito assuescant constanti et impavido esse animo in munere explicandae populis tuen-daeque catholicae veritatis, 'quam mundus spernit ac pertinaci odio prosequitur. Quid sane, Venerabiles Fratres, expectandum esset, si cum tempora incidunt, quae vehementiorem postulant pro tuenda Ecclesiae caussa dimicationem, sacri ordinis viri, sanctae disciplinae et caritatis ope, in id iampridem comparati non sint, ut Episcopis suis cum fide adhaereant, eorum excipiant voces, et aspera quaeque pro Iesu Christi nomine perferre non vereantur ? Scilicet iuvenilium annorum disciplina, quae in Seminariis aliisque sacrae institutionis sedibus traditur, ea est qua sacrorum alumni, procul ab humanarum curarum aestu, ad apostolica ministeria rite obeunda informantur, et ad quaeque vitae incommoda atque ad omne laborum genus laeto animo subeundum in salutem animarum. Ea est quae efficit, vigilantibus ac praesidentibus Episcopis delectisque ab iis presbyteris diuturna sacrae disciplinae peritia spectatis, ut alumni discant aequa lance metiri vires suas et quid ipsae valeant agnoscant : ac Pastores vicissim, compertis cuiusque ingeniis et moribus, scienter decernere possint, qui sint ex iis sacerdotii honore digni, et cavere ne quis immerito aut praepostere sacris ordinibus initietur. At qui poterunt huiusmodi salutares fructus haberi, nisi plena sacris Pastoribus sit facultas impedimenta removendi et opportunis ad id assequendum utendi praesidiis? — Qua in re, quoniam nationis vestrae homines, praeter alia ornamenta, armorum quoque gloria excellunt, passurine unquam essent qui rei publicae praesunt, ut qui iuvenes rudimenta militiae ad ducendos ordines et bellica munera administranda in militaribus institutis accipiunt, ab aliis potius quam a peritis bellicae artis scientiam armorum ediscerent, atque ab aliis magis quam ab idoneis militiae magistris disciplinam castrorum, usum rerum et martios spiritus haurirent ? Ex his facile intelligitur cur a vetustissimis Ecclesiae temporibus Romani Pontifices et catholici Episcopi omnem curam gesserint, ut candidatis sacri ordinis contubernia constituerent, in quibus eos aut per se ipsi, aut probatis adhibitis magistris, quos interdum e sacerdotibus Cathedralis Ecclesiae legebant, ad litteras, ad serveriores doctrinas et praecipue ad mores sua vocatione dignos excolerent. Adhuc hominum memoria celebrantur domus olim ab Episcopis et coenobitis clericis excipiendis apertae, atque inter eas illustris adhuc fama viget Patriarchìi Lateranensis, ex quo, velut ex arce sapientiae et virtutis, Pontifices maximi et Antistites sanctimonia ac doctrina clari prodierunt. Ac tanti momenti hoc studium accuratae diligentisque clericorum disciplinae et tam necessarium visum est, ut iam inde ab initio saeculi sexti Synodus Toletana, de iisquos voluntas parentum a primis infantiae annis clericatus officio manciparat, statuerit observandum, ut mox cum detonsi vel ministerio lectorum contraditi essent in domoEcclesiae sub Episcopali praesentia a Praeposito sibi deberent erudiri. — Inde liquet quam gravi iustaque de caussa vehementer contendamus, vestrarum Dioecesium Seminaria ad eas normas constitui, ordinari atque componi, quas Concilii Tridentini Patres, ut notum pervulgatumque est tradidere. Nec alia profecto fuit caussa cur Apostolica Sedes cum inter romanos Pontifices et supremos rerum publicarum Moderatores pactionum foedera pro variis temporum rationibus inita sunt, diligenter in iis cautum consultumque sacris Seminariis voluit, et Episcoporum ius in iis regendis, alia quavis potestate exclusa, sartum tectumque esse curavit. Cuius rei perspicuum inter alia documentum praebent Apostolicae literae, quarum initium De salute animarum, quae a fel. ree. Pio VII Decessore Nostro die decima octava Iulii anno MDCCCXXI editae fuere, conventione ab Eo inita cum Borussiae Rege, in qua de nova Dioecesium descriptione agebatur. Sit igitur integrum, sit liberum ius et potestas Episcopis in Seminariorum palaestra mansuetae Christi militiae figendae conferre operam; sit integrum sacerdotes indicio suo deligere alios aliis ministeriis praeficiendos, ac nulli impedimento obnoxios pastorali suo munere tranquille perfungi. Ex his autem, quae ediximus, videtis, Venerabiles Fratres, quam vere iusteque declaratum a Nobis fuerit, ad faustam stabileraque concordiam, summis votis tamdiu expetitam, inter potestatem utramque ineundam, opus esse latas leges ita componi, ut necessaria ad vivendum agendumque libertas Ecclesiae salva supersit. Ac Nos confidimus viros qui rei publicae gubernacula tenent, aequos se caussae nostrae praebituros, eaque Nobis praestituros, quae vi sanctissimorum i uri um postulamus. Nec vero postulata Nostra talia sunt, ut ex iis quidquam imperantibus de sua dignitate et potestate decedat; quin immo ex ipsis magnae in bonum publicum solidaeque dimanant utilitates. Quae enim a vobis, Venerabiles Fratres, et a cooperatoribus vestris in ministerio verbi populis documenta traduntur in iis, quae ad eorum officia erga civilem auctoritatem pertinent, huc maxime redeunt: scilicet omnem animam potestatibus sublimioribus subditam esse debere non solum propter iram, sed etiam propter conscientiam1); publica onera aequo animo ferenda; a turbulentis conciliis et molitionibus abstinendum; caritate fraternitatis invicem dilectionem exhibendam, inutuaque officia in hominum societate cum fide servanda. Quod si major, quam nunc est, cooperatorum vestrorum evaderet munerus, ex hoc incremento una etiam eorum augeretur manus, quorum est tam salutaria humanae societati documenta in populos propagare; simulque facilius possent destitutae iamdiu rectorum suorum solatio paroeciales ecclesiae probatorum sacerdotum curae confitti: quod catholicorum vota maxime flagitant. Sunt praeterea, ut nostis, Venerabiles Fratres, in humanae societatis sinu plura publicarum perturbationum semina, veluti passim 'dispositi ignes, qui saevum minitantur incendium, in quibus praecipue se effert operariorum caussa, quae rei publicae moderatorum sollicitos habet animos, rationem quaerentium qua impendentibus periculis occurrant, viamque obstruant sectarum asseclis, qui in omnem occasionem excubant crescendi ex publicis malis, resque novas, magno cum rei publicae detrimento, moliendi. — Atqui mirum est quantum hac ipsa in re de humana societate mereri Ecclesiae ministri, opera sua, possunt ; quod et in aliorum temporum procellis et calamitatibus scimus contigisse. Sacerdotes enim, ') Rom. XIII, 5. qui pro sui ministerii ratione cum inferiorum ordinum hominibus quotidianam pene consuetudinem habent et cum iis solent familiariter intimeque versari, labores et dolores penitus norunt eius generis hominum: saucia eorundem corda propius intuentur; et opportuna auxilia, documenta ex divinae religionis fontibus depromentes, nati apti sunt ea solatia et remedia aegris animis afferre, quae maxime praesentium malorum lenire sensum, fractas revocare vires possunt, et praecipites in turbulenta consilia animos compescere. Nec minus insuper validam utilemque operam sacri ordinis viri eo imbuti spiritu, quem Ecclesia ministris suis indit, navare possunt in iis regionibus longe dissitis et a civili cultu remotis, in quibus colonias statuere plures Europae principes hoc tempore instituerunt. — Ipsi rei germanicae Gubernatores non modo certatim curant colonias deducere, possessio-nesque ampliare, sed etiam novos aditus industriae et mercaturis faciendis patefacere, lidem-que de Immanitate gentium hoc etiam nomine optime merebuntur, quod nitantur tribus immanes et feras urbanis moribus atque artibus expolire. — Magni autem refert ad rudium et incultarum gentium demerendos animos voluntatesque conciliandas, eas con festi m salutari religionis praecepta edocere, ad veram recti honestique speciem intuendam adducere, et dignitatis filiorum Bei conscias efficere, ad quam ipsae etiam, Sospitatoris nostri meritis, vocatae sunt. Quas res maxime propositas animo habentes romani Pontifices. Evangelii praecones ad incultos populos mittere sedulo naviterque curarunt. Ac sane opus, de quo agitur, non exercituum, non civilium magistratuum, neque dominantium est, quamquam ipsi fructum ex eo uberrimum capiunt; sed illorum, uti testatur historia, est hominum qui ex Ecclesiae castris prodeuntes, sacrarum expeditionum labores et pericula sibi suscipiunt, ac velut nuncii et interpretes Dei, inter barbaras gentes migrare non verentur, vitam et sanguinem fratrum saluti libenter largituri. Haec omnia Nos animo reputantes et cogitatione complectentes, in spem adducimur fore ut, Deo aspirante et fa vente, vota Nostra optato exitu fortunentur. Vos autem, Venerabiles Fratres pergite assiduis ad Deum precibus idipsum implorare Cumque animi vestri non humanis cupiditatibus et consiliis sed unice divinae gloriae studio et amore erga Ecclesiam agantur, dubitandum non est quin, divina opitulante gratia, dignam constantiae vestrae mercedem referatis. Et quoniam in omnibus rebus ad prosperos earum exitus, magna semper vis fuit coniunctionis animorum mutuaeque caritatis, nihil sit vobis antiquius, quam sanctum caritatis vinculum inter vos omni studio tueri. Qua in re illud etiam vos perpendere volumus, Venerabiles Fratres, eas perturbationes quibus obnoxii estis, tales esse, ut non magis proprias singularum Dioecesium, quam communes universae Ecclesiae rationes attingant: quarum tutela, ut nostis, huic Apostolicae Sedi commissa est, in qua suprema potestas Ecclesiam regendi, supremum eius magisterium, et catholicae unitatis centrum est constitutum. In hanc igitur Apostolicam Cathedram vestri perpetuo coniecti sint oculi; ac vobiscum reputate, nihil ipsi esse potius, quam curam omnem operamque co ìferre ut concertationibus, quae in ista regione vigent, tinis tandem, uti vos vestraeque procurationis fideles optant, inponatur. Patrem denique misericordiarum ex intimo corde adprecantes, ut respiciat labores et dolores vestros, atque communibus votis propitius annuat, Apostolicam benedictionem, praecipuae Nostrae dilectionis testem auspicemque praesidii- et solatii caelestis, vobis Venerabiles Fratres, universoque Clero et fidelibus cuiusque vestrum fidei concreditis, peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud 8. Petrum, die VI. Ianuarii anno MDCCCLXXXVI. Pontificatus Nostri Octavo. II. Decreta pro Indulgent. Consecutione. III.mas ac Rev.mus D. Caspar Mermillod, Episcopus Lausanensis et Genevensis. quum adhuc Episcopus erat Hebronensis et Genevae Apostolicus Administrator, 8. Congregationi Indulgentiis Sacrisque Reliquiis praepositae, pro obtinendis nonnullis generalibus In duitis ad Indulgentias lucrandas, sequentia Postulata exhibebat : I. Ut conditio, visitandi Ecclesiam pro lucrandis Indulgentiis generice saepe praescripta, adimpleri possit a personis utriusque sexus in communitate et sub regula viventibus, visitando Ora- torium domesticum. II. Ut infirmi aut senio confecti in communitate et sub regula viventes, qui Ecclesias aut Oratoria visitare aliave pro indulgentiis praescripta exequi non possunt, Indulgentias nihilominus lucrari valeant, adimplendo alia pia opera Confessarli arbitrio prescribenda. III. Ut in casu, quo morale aliquod impedimentum adsit, prudenti Confessarli arbitrio diiudicandum, visitandi aliquam Ecclesiam {ex. gr. Regularium aut Parochialem), quae de iure visi-tanda foret ad aliquam Indulgentiam lucrandam, haec visitatio designatae Ecclesiae arbitrio Confessorii commutari possit in aliud pium opus (ex. gr. in visitationem alterius Ecclesiae). IV. Ut 1° aliqua Indulgentia concedatur Christifidelibus pie ac devote recipientibus benedictionem a Sacerdotibus praesertim neomystis ; et 2° ut aliqua pariter Indulgentia concedatur pie ac devote assistentibus primae Missae Neosacerdotum. Post E.morum et Rev inorum Patrum Cardinalium responsiones in Congregatione diei 18. Decemb. 1885 in Aedibus Vaticanis datas, 88 mus D. N. Leo Papa XIII in Audientia ab infrascripto Secretario habita die 16. Ianuarii 1886 ad Postulata supra exposita benigne annuit modo sequenti : Ad I'" Aon expedire. Ad II1" Affirmative. Ad III"1 Negative. Ad IV1" Ad primam partem Negative: ad secundam partem concedere dignatus est, servatis de iure servandis, Indulgentiam Plenariam Sacerdoti primum Sacrum facienti eiusque consanguineis ad, tertium usipie gradum inclusive qui jit imo eidim Sacro interfuerint ; ceteris vero Christi-fidelibus udstantibus Indulgentiam septem annorum totidemque quadragenarum. Praesenti in perpetuum valituro absque ulla Brevis expeditione. Contrariis quibuscumque non obstantibus. Datum Romae ex Secretaria 8. Congregationis Indulgentiarum et 88. Reliquiarum die 16. Ianuarii 18>6. 1. B. Card. ERANZELIN, Praefectus. FRAC1SCUS DE1.LA VOLPE, Secretariit». I II. ZUM diesjährigen Jubiläum. A. Entscheidung ber S. Poenitentiaria. Beatissime Pater. Episcopus N., ad pedes Sanctitatis Vestrae humiliter provolutus, occasione Iubilaei nuper indulti, sequentia expostulat: I. An valeant pro dicto Iubilaeo declarationes ÌSacrae Poenitentariae Apostolicae die 25. Martii 1881 editae"? II. Quatenus renoventur dictae declarationes, supplicat: 1° Ut opera pro Iubilaeo iniuncta, vel eorum aliqua, Confessarius non semel tantum, sed pluries, erga volentem Jubilaeum pluries lucrari, commutare possit; 2° Ut ea commutare et super communione cum pueris communionis nondum capacibus dispensare valeat etiam extra actum sacramentalis confessionis; 3° Ut iis qui cum fidelibus ex altera paroecia eiusque Parocho vel sacerdote rite deputata templa processionaliter visitant, applicari possit ab Ordinario beneficium reductionis visitationum. III. Cum Bulla indictionis Jubilaei statuat tria templa ab Ordinariis aut de eorum mandato ab iis qui curam animarum exercent, pro visitationibus peragendis esse designanda, an Episcopus consulto a designatione abstinere possit, et mandare singulis Parochis civitatis aut loci, ut templa a suis parochianis visitanda designent? Ita forsan commoditati fidelium consuletur, cum certum sit a singulis Parochis varia templa, et paroeciae propriae respective viciniora, designanda fore. IV. An ipse Episcopus possit varia templa a singulis civitatis aut suburbiorum paroeciis visitanda designare? V. An fidelis possit ad lucrandum Iubilaeum ecclesiam vel ecclesias loci, iu quo non habet domicilium aut quasi domicilium, visitare? VI. Au censeatur processionaliter facta, ideoque sufficiat ad beneficium reductionis visitatio ecclesiae peracta prout sequitur? Fideles ad ecclesiam stationalem indicatam e propria domo privatim singuli accedunt: eis in templo congregatis, elevatur crux, et sacerdos qui processioni praeesse debet, una cum fidelibus preces iniunctas in commune recitat; dein, cruce praeeuute, processionaliter ad aliud templum visitandum omnes exeunt. VII. An valeat pro praesenti Iubilaeo absque nova declaratione responsio Sacrae Poenitentiariae Apostolicae anno 1875 pluries data, vi cuius, quatenus processiones fieri nequeant more solito, sufficit collegiis, ad beneficium reductionis obtinendum, ecclesias absque cruce et solitis paramenti.-, sacris, singulis in vestimentis non choralibus incedentibus ecclesias in commune adire, preces in commune recitando? VIII. Utrum qui, confessano in consilium non adhibito, eleemosynam praesriptam pro sua vere facultate erogat, lucretur Iubilaeum? Utrum qui eleemosynam suis facultatibus non proportionatam ? IX. Ut navigantes et iter agentes prorogatione Iubilaei fruì possint, an requiratur ut per totum annum l